Overzicht

M&M

543 Artikelen
142 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Elke tweede zondag van de maand is Kunst op Zondag voor M&M: Maria Willems en Michiel van Hunenstijn. Maria heeft een fotoblog met fotoseries van alledaagse onderwerpen. Michiel is dichter voor-halve-dagen. Ze gaan regelmatig samen op pad om kunst te bekijken. Voor Kunst op Zondag koppelen ze een fotografische en een poëtische registratie aan elkaar.

Closing Time | Strange Fruit

, door

De film The United States vs Billie Holiday is in première gegaan in Nederland. Een film over een deel van het leven van deze jazz zangeres  met actrice Andra Ray als Billy Holliday. De song Strange Fruit is hierin te horen. Maar omdat ik de film (nog) niet gezien heb, kan ik er ook niet over oordelen. Niet over de film en ook niet helemaal over de zangkwaliteit van Andra Ray. Wel zijn er al verschillende recensies verschenen. En die zijn niet eensluidend in hun oordeel.

Closing Time | Suite Lettre N. 1

, door

Op de dubbelelpee Choc Choc Coc 1983 van Le Grand Maitre Franco en Le Seigneur Rochereau, staan lekker veel nummers. Of nee, toch niet, er staan er maar vier op. En van die vier was Suite Lettre N.1 altijd mijn favoriet. Omdat het zo’n fijne slijper is waar je zo lang slow op kunt wiegen? Dat subtiele lichte gitaarspel, die steeds herhaalde motiefjes, die meerstemmige zang, die zachte saxofoon, die geheimzinnige klanken die ik niet kan verstaan?

Closing Time | As Tears Go By

, door

Afgelopen zaterdagochtend kwam ik van de bakker en dacht ik, kom, laat ik ‘ns een heel klassiek een Volkskrant kopen, net als vroeger. Leuk, die weekendbijlagen, en dan ook nog zo’n kleurenkatern, sorry, Magazine erbij. Cadeautje aan mezelf.  En ik haalde vast een twee euromunt uit mijn broekzak. ‘Dat is dan vier euro negen en veertig’, zei de juffrouw van de CIGO vanachter haar plexiglasscherm. En ik was gelijk weer in het heden: wat, een kleine 10 gulden voor een krant?

Closing Time | Sterrenstof

, door

Laatst grasduinde ik door het onvolprezen blog tirade. En nu kwam ik uit bij de blogs die Alfred Schaffer daar had geschreven toen hij doceerde aan de universiteit van Stellenbosch Zuid-Afrika: Moderne Nederlandse Letterkunde. In het blog beschrijft hij hoe hij de studenten kennis probeert te laten maken met de Nederlandse poëzie. Dus wordt er Rutger Kopland gelezen in de collegezaal, en Ingmar Heytze en K. Michel. Leuk, interessant, maar meer aandacht kreeg hij van de studenten toen hij de clip van De Jeugd Van Tegenwoordig liet zien: Sterrenstof.

Closing Time | Lost Blues

, door

 Ja, ik was even van de leg, durf ik best te zeggen, want dat was zo, er kwam even niets meer uit mijn handen qua Closing Times, ik kon even geen tekstje op papier krijgen. Waar kwam dat door? Ik had een, in mijn oren fijne plaat gekozen: Home I’ll Never Be van The Low Anthem. Met die rauwe zang. Leuk, genieten. Maar. Komt er een commentaar onder:

Vreselijk. standaard gitaren, standaard drums,  automatische vierkwartsmaat in omdat dat zo hoort.

Closing Time | Anak Krakatau

, door

De vulkaan Cumbre Vieja op La Palma, Canarische Eilanden, is vandaag aan zijn 40ste dag sinds de eerste uitbarsting bezig. Inmiddels zijn er al een paar nummers over de uitbarsting verschenen. Een lang uitgesponnen klanktapijt en een hart onder de riem voor de bewoners van La Palma.

Ook over andere vulkanen zijn er liedjes gemaakt. In ieder geval over de Eyjafjallajökull, de Vesuvius, de Etna, de Pinatubo en de dode vulkaan Kilimanjaro. En natuurlijk  de legendarische Krakatau, uitgebarsten in 1883 en nog steeds inspiratie voor muziek. In dit geval een lekker surfgitaarnummer.

Closing Time | Home I’ll Never Be

, door

Een Closing Time met een literair randje. Jack Kerouac was ooit een grote naam vanwege zijn boek On The Road, dat uitkwam in 1957. Daarna volgde nog een trits boeken, maar geen enkele daarvan werd zo bekend als die Bijbel van de Beat-generatie. Behalve dat Jack Kerouac schreef, heeft hij ook gezongen. Deze song, Home I’ll Never Be, tekst: Jack Kerouac, is ook gecoverd door Tom Waits en door The Low Anthem. En dat vind ik eigenlijk de beste (sorry Jack) versie vanwege de gedrevenheid en de ruigheid.

Closing Time | Lament

, door

My Uncle Jimmy lives next door to a church of Christ. And the preacher would come over sometimes and he’d always hide his beer and his cigarettes, so I wrote a song about it

 The Gourds is een leuke band, maar je moet ze wel live zien/horen. Als je ze op een studio cd hoort, dan verliest het geluid veel van z’n aantrekkelijkheid. En de band weet dat kennelijk, want van de cd gogitchyershinebox zijn de eerste drie songs opgenomen in de studio en bij de songs die daarna volgen staat: Live at the Melkweg. Je vraagt je af of een niet-Nederlandse fan weet wat er bedoeld wordt met Melkweg.

Closing Time | The Only Living Boy In New York

, door

Dat kun je zo hebben, dat die jaren negentig zich niet netjes willen schikken op hun plaats, maar zich blijven opdringen. Jongens, meisjes, echt, wij hebben jullie gehad, we kennen de grunge, we kennen de bands uit die tijd, de alternatieve rock, de oude bekenden, wie hebben we daar, als dat Buffalo Tom niet is, nog iets nieuws heren?

Nee, Buffalo Tom had niet iets nieuws, maar die hadden iets ouds: een cover van Simon & Garfunkel. Een wat melancholieke song. En ik was nooit zo’n fan van Simon & Garfunkel. Ik vond die hoesfoto van Bridge Over Troubled Water ook altijd zo stom, zo wee. Niet aan mij  besteed. In kringloopwinkels staarden die twee koppen (of eigenlijk was het anderhalve kop) je in de bakken met elpees ook altijd zo grofkorrelig aan. Meer muziek voor me zus, kon ze bij zwijmelen. Ik miste de rock, het edgy randje bij de muziek van dat duo. En iedereen altijd maar zo lovend over de samenzang van die twee. Tsjonge jonge. Met je braafheid, met je  burgerlijkheid. Nette jongens. Altijd op tijd naar bed, nooit een glas te veel en zeker nooit een jointje. Zouden ze gereformeerd wezen, vroeg je je af.

Closing Time | Lifeguard Sleeping, Girl Drowning

, door

De zee, het strand, de badgasten, en Morrisey zingt er een wreed, dramatisch en een beetje ongemakkelijk  lied over. Prachtig op muziek gezet. Er is dat meisje dat te ver de zee in zwemt. Ze houdt geen rekening met het getij. Ze wilde altijd aandacht. Ze wilde altijd genoemd worden. Dit was een spel voor haar. Ze zwaait, ze strekt haar arm uit. Het wordt donker, haar arm is niet meer te zien. Hoera. Ze krijgt wat ze verdient. Maar geen paniek. Niemand kent haar, niemand mist haar. De zee is weer glad. Daar zijn de sterren. De strandwacht slaapt, hij had een drukke dag, dat ze dat niet wist. Hoe heette ze nou? De strandwacht slaapt, sssssst.

Closing Time | White As Diamonds

, door

‘Er is een cd-box verschenen van Nick Cave, B-Sides & Rarities Part II. Er staan zeldzaam mooie uitvoeringen op van bekende en onbekende songs van Nick Cave & The Bad Seeds zoals Vortex. Fans schijnen – sorry, wat? Deze Closing Time gaat over Alela Diana? Sorry. Beginnen we gewoon overnieuw.’

Alela Diane is een Amerikaanse singer-songwriter, folkzangeres. En ze kan en doet dingen met haar stem die andere zangeressen niet doen. Of niet kunnen. Ze draait krullen aan haar noten, ze schiet ineens omhoog, of omlaag, of de hoek om, maar ze mist geen noot. En ik vind die viool zo mooi.  Dit liedje is eigenlijk een verzoekje. Ik vroeg: waarom niet Pirate’s Gospel van Alela Diane, die is toch veel bekender? ‘Ja, maar deze is recenter. En ook mooi.’

Closing Time | Nice (1978)

, door

Even terug in de tijd, een dikke veertig terug. Toen was er een stel meiden in Zurich, Zwitserland dat een band vormde: Kleenex. Een beetje strak, een beetje punk, want zo noemde men dat in die tijd. Dat was niet altijd pogo, boos geschreeuw, leren jack en hanenkam. De song ‘Nice’, gezongen in het Duits, komt uit 1978.  De band heette daarna LiLiPUT  omdat het cosmetica bedrijf Kimbeley-Clark bezwaar maakte, begrijpelijk, zij produceerden papieren zakdoekjes met die naam.

Vorige Volgende