Max Molovich, auteur op Sargasso

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen Bal op TV | Opening van het Rijksmuseum

16 april 2013 , 15:30 , door Max Molovich

Afgelopen zaterdag vond de feestelijke opening van het Rijksmuseum plaats. Aan de NOS en de AVRO de eer om dit te verslaan.

Het is natuurlijk een hachelijke onderneming, om van De Opening van het Rijksmuseum een uur durend programma te maken. Het gegeven is niet bepaald televisiegeniek. De dingen waarover het gaat, de 1 miljoen kunstvoorwerpen die het Rijksmuseum in haar bezit heeft, zijn leuk om naar te kijken, alleen, ze bewegen niet en daardoor moet je behoorlijk wat fratsen uithalen om ze interessant voor televisie te maken.

De NOS en de AVRO hadden onder andere bedacht om vakidioten naar schilderijen te laten kijken. Weervrouw Marjon de Hond ging zeeluchten beoordelen (stuk voor stuk bleken ze meteorologisch gezien onjuistheden te bevatten, Marjon zei dat het desondanks meesterwerken waren, maar je hoorde aan haar stem dat ze dit op verzoek van de regisseur aan haar verhaal had toegevoegd). Pierre Wind (bloedirritant als altijd, waarom die overal maar mag komen blijven opdraven, is mij eerlijk gezegd een raadsel) besprak een schilderij met voedsel. Pierre Wind die naar een schilderij kijkt dat hij echt onwijs kickuh vindt, je moet het een keer in je leven gezien hebben.

Verder hadden ze Koefnoen ingehuurd voor een moetje en deden The Ashton Brothers een act die zo niet geschikt was voor televisie dat ik me afvroeg waarom in dit soort gevallen nooit eens iemand op het idee komt om dit te laten sneuvelen in de eindmontage. Of zou dat juist heel vaak gebeuren, maar valt het niet op, omdat het pas opvalt als het niet sneuvelt?

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen Bal op TV | Margaret Thatcher

9 april 2013 , 15:30 , door Max Molovich

COLUMN - Twan Huys en Gerdi Verbeet zaten bij As the World Turns om de dood van Thatcher te duiden. De BBC had een aantal belangrijke tv-riten te genegeerd.

Gerdi heeft haar handtas meegenomen. En een broche omgedaan. En een parelketting. Een klein eerbetoon aan een stijlicoon. Het is me al vaker opgevallen: waar je ook voor stond tijdens je leven, uiteindelijk eindig je als stijlicoon. Of je nu Ché Guevara of Margaret Thatcher heet. Doch dit geheel en al terzijde.

Twan Huys vertelt dat de BBC World rond een uur of 13.00 in de middag met een speciale nieuwsuitzending kwam, maar tot zijn niet geringe verbazing gingen ze in de uren die volgden over tot de orde van de dag. Pas rond 17.00 kwamen ze met een uitgebreide update. In plaats van de broer van de neef van John Mayor in te vliegen omdat er niemand anders bereikbaar was (zoals ze bij de NOS zouden hebben gedaan mocht Margaret Thatcher de premier van Nederland zijn geweest), besloten ze even de tijd te nemen om na te denken over waar ze het later precies over zouden gaan hebben en wie ze daarvoor zouden uit te nodigen.

Overigens vertelde Gerdi Verbeet tussen neus en lippen door dat ze niet meer wist wie John Major was. Wat ik eerlijk gezegd vrij schokkend vond voor een voormalig voorzitter van de Tweede Kamer. Maar wellicht was het bij wijze van spreken.

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-02-2022

H7N9

4 april 2013 , 07:00 , door Max Molovich

MINIMAX - Mijn moeder heeft dit jaar de Mexicaanse griep gehad. Volgens haar dokter. Diezelfde Mexicaanse griep waar pak ‘m beet drie jaar geleden zoveel om te doen was. Met dank aan Ab Oosterhuis die meende dat zijn moment of fame nu toch echt wel eens moest aanbreken. Tenminste, dat vermoeden rees nadat ik wat later een documentaire over hem zag en met stijgende verbazing moest constateren wat voor onwaarschijnlijk ijdele man Ab Osterhuis was. Dat hij aandelen bleek te hebben in de fabrikant die de vaccins leverde, hielp ook niet echt mee, kan ik me herinneren.

Maar het is ook geen eenvoudige taak, grieppandemieën voorspellen. Het is koorddansen op een dun touwtje. Als je het verkeerd inschat, kan het heel veel mensenlevens opeisen. En dan klaagt iedereen dat je het verkeerd hebt ingeschat. Als je het goed inschat en ervoor zorgt dat het op tijd wordt ingedamd en dat het niet onnodig veel doden oplevert, lijkt alles mee te vallen en klaagt iedereen dat je teveel paniek hebt gezaaid. Nu zult u zeggen: zaai dan geen paniek. Maar als je geen paniek zaait, dan lukt het je niet om hele Nederland naar de Rai (of naar waar dan ook) te loodsen om dat vaccin te halen. Kortom: timing is alles. Je moet precies op het moment zitten dat de pandemie ernstige vormen begint aan te nemen, maar dat het nog wel te stoppen is. Als je te laat bent, heb je verloren, als je te vroeg bent, word je ongeloofwaardig.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Dirk De Wachter over Geluk

2 april 2013 , 15:30 , door Max Molovich

COLUMN - KRO’s Brandpunt ging over geluk. Aanleiding van dit alleraardigste onderwerp was het succes van het boek Borderline Times, van de Vlaamse psychiater Dirk De Wachter. Volgens De Wachter is onze samenleving zodanig geobsedeerd door geluk dat het bijna onmogelijk is dat geluk te bereiken.

We willen teveel. Dirk De Wachter pleit ervoor iets meer ongeluk in het leven toe te laten. Nu ben ik zelf gezegend met een onvermogen ongelukkig te zijn. Zelfs in de periode waarover ik nu zou kunnen zeggen: toen was ik ongelukkig, was ik niet ongelukkig. Dat heeft ongetwijfeld te maken met de nodige stofjes in mijn hersens. En met een gunstige levenshouding. Een levenshouding waarvoor ik overigens niet bewust heb gekozen. Ik had die levenshouding al, ik ben er alleen zo comfortabel mogelijk in gaan zitten. Een keuze die je als exemplarisch voor mijn levenshouding zou kunnen beschouwen.

Die levenshouding komt in het kort hier op neer: laat het komen zoals het komt, verwacht er niet te veel van, dan kun je ook niet teleurgesteld raken. Prettige bijkomstigheid is dat je alles wat het leven de moeite waard maakt, ook als zodanig ervaart. Je gaat er vanuit dat het altijd wel zal regenen, waardoor elke zonnestraal de potentie heeft om een subliem geluksmoment op te leveren waarin je één wordt met het universum dat dan voor de verandering niet koud en onverschillig aanvoelt, maar warm en gemoedelijk.

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-02-2022

Willy Mason

27 maart 2013 , 07:00 , door Max Molovich

COLUMN - Nu ik deze woorden schrijf, klinkt Willy Mason. En ben ik weer terug in Gent, maart 2007. Het weer was ongeveer zoals nu. Kraakhelder winterweer. Ik had If the ocean gets rough bij de plaatselijke Fnac beluisterd en gekocht. Alleen de eerste tonen van Gotta keep walking hoefde ik te horen om te weten dat het een dierbaar plaatje zou worden.

We hadden met W. en C. Afgesproken. Dronken biertjes in Waterhuis aan de bierkant. Aten in een restaurant waar enkel gefluisterd werd. De gigantische schuchterheid van het dienstmeisje bracht mijn lief op het idee om, nadat we het restaurant hadden verlaten, terug te gaan en precies dezelfde gerechten te bestellen en precies dezelfde vragen te stellen en precies dezelfde discussies te hebben als in de uren daarvoor.

Die avond werd ik ziek. Ik keek naar een film over de laatste dagen van Markies de Sade. Met Geoffry Rush en Kate Winslet. De nacht bracht ik ijlend door.

De volgende dag voelde ik mij als herboren. De trein naar Nederland nam een omweg. We namen de voet van de Ardennen mee en zagen de achterkant van Wallonië, badend in het zonlicht. Als ik Willy Mason opzet, kruipt dat hele weekend weer mijn lijf in. Terwijl ik toen alleen maar de eerste tonen van het eerste nummer had beluisterd.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Sterren Zingen Bach

26 maart 2013 , 15:30 , door Max Molovich

COLUMN - In Mattheus Masterclass, of: Sterren Zingen Bach in de volksmond, zingen bekende Nederlanders die eigenlijk niet kunnen zingen de Mattheus Passion onder leiding van bariton Maarten Koningsberger. Wat is de aantrekkingskracht van dit soort programma’s?

Sinds Emma Coats, voormalig ‘story artist’ bij Pixar, haar ’21 rules of storytelling, according to Pixar’ op het internet gooide, bekijk ik zo ongeveer alles anders. Met name rule #1 heeft mij de ogen geopend: ‘You admire a character for trying more than for their successes.’ Sinds ik die regel ken, begrijp ik veel beter waarom wij met z’n allen zo graag kijken naar programma’s waarin mensen, bij voorkeur bekende, dingen doen die ze niet kunnen.

Momenteel doen zes bekende Nederlanders (Wolter Kroes, Syb van der Ploeg, Hadewych Minis, Porgy Franssen, Jamai Loman en Sabine Uitslag) een poging doen een stukkie Matthäus Passion onder de knie te krijgen, opdat ze op Goede Vrijdag een kerk in extase kunnen brengen, om met Wolter Kroes te spreken.

Een riskante onderneming. De Matthäus Passion is voor heel veel mensen namelijk heilig. Maar de EO, gewend als ze zijn dat alles wat hen heilig is met de voeten wordt betreden, trekt zich daar niets van aan. Alles om die paar extra zieltjes te winnen. Wat dat betreft heiligt het doel al lang de middelen. Zie ook The Passion, het jaarlijks terugkerende lijdensverhaal-van-Jezus-Christus-in-een-popjasje waarbij vorig jaar Danny de Munk de titelrol vervulde en, als ik het mij goed herinner, ‘Krijg toch allemaal de klere’ zong terwijl hij aan het kruis hing.

Rob Wijnberg of: Waarom De Correspondent zal slagen

25 maart 2013 , 09:00 , door Max Molovich

COLUMN - Je afvragen of De Correspondent (het post-nrc-project van Rob Wijnberg) zal slagen, is volkomen overbodig. Natuurlijk zal het slagen. Rob Wijnberg heeft het immers bedacht.

“I’m glad I grew up when I did cos your parents were too perfect at parenting – all that baby Mozart and Dan Zanes songs; you’re just so sincere and interested in things! There’s a confidence in you guys that’s horrifying.” Aldus Ben Stiller als Roger Greenberg in ‘Greenberg’ (2010).

Dat gevoel heb ik altijd als ik Rob Wijnberg zie praten. En toen ik ‘m in z’n promofilmpje voor De Correspondent zag, had ik dat gevoel weer. Het begint met wat van Wijnbergs stokpaardjes over het nieuws. Puur tekst met een muziekje. Vervolgens lezen we in wit op zwart: “De bedenker”. We zien Rob Wijnberg praten. Zonder hem te horen. Die gebaren, die houding, de vanzelfsprekendheid waarmee hij de dingen zegt die hij zegt. Gewend als hij is dat iedereen naar hem luistert en dat iedereen hem serieus neemt. Niks in hem dat lijkt te twijfelen.

Als Rob Wijnberg al ergens aan twijfelt, dan in ieder geval niet aan zichzelf. Hij schijnt wel eens gezegd te hebben dat hij niet aan reflectie doet. Houdt je alleen maar tegen. In zijn begintijd hoorde ik ‘m om de haverklap vertellen dat hij meer dan 1000 filosofen had gelezen. Maar dat heb ik ‘m al lang niet horen zeggen. Dus ook dat laatste beetje zelfbevestiging dat ie nodig had om zich ervan te vergewissen dat hij serieus genomen zou moeten worden, heeft ie overboord kunnen kieperen. En sinds hij is ontslagen als hoofdredacteur van nrc.next (wat tot een soort persoonsverheerlijking heeft geleid die hij als volkomen vanzelfsprekend lijkt te ondergaan), weet hij het helemaal zeker: hij is hier op aarde om de Nederlandse journalistiek te veranderen. En Rob Wijnberg zou Rob Wijnberg niet zijn, als hij die taak niet uiterst serieus nam.

Foto: Nationaal Archief (cc)

De eerste vrouw van de lijst

22 maart 2013 , 09:00 , door Max Molovich

Vanavond besloot ik Verzameld Werk 4 van Karel van het Reve uit de boekenkast te trekken. Dit deel begint met Uren met Henk Broekhuis, de columnreeks waarin Van het Reve clichés en stoplappen ontrafelde. De eerste column is een oproep om beweringen van algemene aard te boekstaven. Het soort beweringen dat vaak in kringgesprekken de kop opsteken. Beweringen die net zo goed niet waar kunnen zijn, maar die wel gemeengoed zijn geworden. Beweringen van het kaliber: ‘opgewarmde spinazie is kankerverwekkend’ en ‘vrouwen kunnen niet rijden’ en ‘in Den Haag zitten zakkenvullers’ en ‘als je met volle maag gaat zwemmen, kun je verdrinken’ en ‘de kleuren van oude postzegels zijn verdwenen’ en ‘alle bankiers zijn psychopaten’ en ‘een gematigde moslim is een contradictio in terminis’ en ‘Als Hitler twee teelballen had gehad en gewoon was aangenomen op de kunstacademie, had de Tweede Wereldoorlog nooit plaatsgevonden’ en ‘VHS won van Beta omdat VHS eerder kapot gaat’. Ik noem maar wat.

Toen ik de column las, moest ik denken aan een tweet die ik tijdens de laatste verkiezingen langs zag komen. De tweet was afkomstig van Karels kleinzoon Jonathan van het Reve. Hij zat, net als ik, te kijken naar Pauw en Witteman waar Frits Bolkestein en Wouter Bos te gast waren. Pauw en Witteman vroegen waar Bolkestein op ging stemmen. “Ik stem altijd”, zei hij met dat parmantig krakende stemgeluid van ‘m, “op de eerste vrouw van de lijst.” Wouter Bos bleek dat ook te doen. Zijn stem ging dus naar Jette Klijnsma. Jonathan van het Reve constateerde in zijn tweet dat dit eigenlijk een vreemde gewoonte was. Prominente politici stemmen altijd op de eerste vrouw van de lijst.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Kees van Kooten

19 maart 2013 , 15:30 , door Max Molovich

Kees van Kooten heeft het Boekenweekgeschenk geschreven en zat daarom bij Boeken met Wim Brands. Wij vrezen dat wij ons erge zorgen over Kees van Kooten moeten gaan maken. Hij lijdt aan een zeer ernstige vorm van nostalgie.

Een van de vele ernstige aandoeningen die het ouder worden met zich mee kan brengen, is nostalgie. Niet iedereen heeft er even veel last van. Net zoals ook niet iedere oudere Alzheimer krijgt. Maar als je er last van hebt, is het vaak zeer ernstig.

Iemand die aan een zeer ver gevorderde vorm van nostalgie lijdt, zo erg dat ik vrees dat het terminaal is, is Kees van Kooten. Het begint zelfs bijna op een vorm van dementie te lijken. Nog even en Kees van Kooten heeft het alleen nog maar over de verloren kleuren van zijn postzegelverzameling, over de autopyjama, over dagjes naar de bloembollen, over de geur van boeken (die zoveel lekkerder ruiken dan een iPad), over de agenda’s van zijn vader (waar je tenminste nog kunt vinden hoeveel een rolletje pepermunt in 1962 kostte, eat that wikifuckingpedia!) en over vergeten radioprogramma’s met introtunes van drie minuten. Volgens Rudy Kousbroek is er geen treuriger gevoel dan de weg weten in een huis dat niet meer bestaat. Maar Kees van Kooten zwelgt in dat soort gevoelens. Die zit met een gelukzalige glimlach op zijn bakkes herinneringen op te halen aan een tijd die nooit geweest is.

Geen bal op tv | Bellicher: cel

12 maart 2013 , 15:30 , door Max Molovich

COLUMN - Bellicher: Cel is (tot nu toe) een retestrakke misdaadserie. En dat is meer dan genoeg. Dus waarom denkt men dat wij als kijker zitten te wachten om zelf lekker interactief gaan mee te lopen doen?

‘De AIVD is bij me binnengevallen. Ik heb nog net al m’n belangrijke spullen mee kunnen nemen. Zoek contact met Lennard. Hij kan je helpen met het kraken van de code.’ Of woorden van dergelijke strekking krijg je na afloop van elke aflevering van Bellicher: Cel te horen. En waarom? In de hoop dat je meteen naar het www afreist om daar de experience voort te zetten.

Omdat ik wel eens wilde zien hoe zo’n game nu werkte, ben ik er na de eerste aflevering naartoe gesurft op het www en heb vervolgens, puur uit nieuwsgierigheid, geprobeerd om mezelf aan te melden als speler. Na een minuut of vijf instructies bekijken en beluisteren had ik er geen zin meer an. Ik ben gekke Henkie niet.

En dat terwijl het zo’n goede serie is. Een kleine 344 keer beter dan z’n voorganger: De macht van meneer Miller. Die serie begon erg goed, maar ontspoorde al snel toen de hoofdpersoon, Michael Bellicher, op een ochtend aan de keukentafel van zijn ouders een lekker wijf in de gedaante van Anna Drijver zag zitten die zich voorstelde als zijn broer. I kid you not. Ik bedoel: als je de hoofdpersoon een transseksueel als broer/zus geeft, geef het dan een beetje een geloofwaardig uiterlijk. Zet voor mijn part Johnny de Mol een pruik op. Doet die jongen ook eens wat nuttigs.

Foto: mrbille1 (cc)

Elma Drayer vs. Peter Breedveld

9 maart 2013 , 07:00 , door Max Molovich

Toen Peter Breedveld op zijn site een stuk plaatste waarin onder andere de niet al te frisse journalistieke mores van (inmiddels voormalig) Telegraaf-journalist Martin van Koolhoven Martijn Koolhoven tegen het licht werd gehouden, duurde het niet lang voordat diezelfde Martin van Koolhoven een uitspraak van Breedveld over PVV’ers die gebombardeerd zouden moeten worden door de NAVO uit de satirische context rukte en aan zijn immer goed uitgeslapen lezersschare voorschotelde, met geen ander doel Breedveld werkloos te maken, daarin bijgestaan door GeenStijl en PowNews. Een tripartite kongsi, zou Bram Moszkowicz zeggen, als De Telegraaf, GeenStijl en PowNews niet zo unipartiet als de Kwomintang waren geweest.

Van De TeleGeenPow kun je dat verwachten, maar deze week deed de keurige Elma Drayer ongeveer hetzelfde. Ze rukte uitspraken van Peter Breedveld en zijn vriendin Hassnae Bouazza uit hun context en zette dit in een andere context, waardoor het leek alsof Bouazza en Breedveld een soort antisemitische Bonnie & Clyde zijn die de Joodse Laurence Blik (Loor op het www) stalken met antisemitische dolksteken. Om daar vervolgens subtiel aan toe te voegen dat Bouazza geregeld bij Pauw & Witteman aanschuift en dat Peter Breedveld bij Ad Valvas werkt, studentenblad van de VU. Boodschap: weten de VARA en de VU wel dat ze ruimte geven aan jodenhaters?

Onder antroposofen

6 maart 2013 , 07:00 , door Max Molovich

COLUMN - Dankzij Prediker heb ik gisteren naar een aflevering van De Hokjesman gekeken, een tv-programma waarin de in een ouderwets pak gestoken programmamaker Michael Schaap als een antropoloog door Nederland struint om diverse bevolkingsgroepen in kaart te brengen. Ik had al eens een documentaire van Schaap gezien dat geheel gewijd was aan zijn eigen penis. Een verfrissende verschijning. De presentator, bedoel ik dan. Zijn penis kregen we niet te zien.

Wat in eerste instantie opviel was dat antroposofen bijzonder moeilijk te vinden zijn. Het lijkt erop dat ze huiverig zijn zichzelf in het openbaar antroposoof te noemen. Te veel beschimpt, wellicht. Een biologisch-dynamische boer vertelde hoe zijn antroposofische vader zijn familie naar de Achterhoek bracht en hoe ze zo in een vijandige omgeving terechtkwamen, waar de haat zo groot was dat hun koeien werden vergiftigd.

Naast gebouwen zonder hoeken van negentig graden, staat de antroposofie o.a. bekend om hun rassenleer. Volgens geestelijk vader Rudolf Steiner stond het zwarte ras nog in de babyschoentjes, waren de gelen aan het puberen, waren de witten volwassen en de roden bejaard. Ik moest weer even denken aan Mario Cadenas Madariaga, vriend van Zorregieta, die vorige week in een uitgebreid interview met De Volkskrant een soortgelijke theorie gebruikte om de junta te rechtvaardigen. Is het eigenlijk bekend, vroeg ik me af, wat voor levensovertuiging onze toekomstige koningin erop nahoudt?

Vorige Volgende