We zijn aanbeland bij een oude favoriet in mijn collectie; Jethro Tull. Ik had Locomotive Breath willen posten, maar Prediker is me een dikke 10 jaar terug al voor geweest. Zelf had ik een paar jaar later in een serie over drugs in de muziek ook al Songs From the Wood geplaatst, waarin ik dit nummer ook noem. Dan is dat de logische keus van de cd Original Masters.
Zat ik dus 2 dagen naar de chagrijnige kop van Billy Idol te kijken en te dubben welk nummer een CT’je verdient…toen dacht ik; fuck it, skip it, let’s do Jeff Healey! Daar heb ik wel 2 cd’s van, dus dat die ooit een plek in mijn hart had is evident. En terecht; lieve, blonde, blinde Jeff. Hij lijkt een beetje op een voormalig vriendje die ook gitaar speelt…of uh, die is nog steeds een vriend maar niet meer in romantische zin…never mind.
COLUMN - Nemo, de Zwitserse winnaar van het Eurovisie Songfestival 2024, heeft zijn trofee teruggegeven. Geweldig! Eat that EBU! Er staat niet bij wat de Zwitserse omroep daar zelf van vindt, maar vooralsnog zijn er geen geluiden dat die het goede voorbeeld van Nederland, Spanje, Ierland, Slovenië en IJsland gaat volgen.
Het zou wat zijn als – vooral – de eerdere Oostenrijkse en Duitse winnaars ook een statement zouden maken. Dát zou nog eens een indringende boodschap zijn! Begrijp me niet verkeerd, ik vind niet dat Israëlische artiesten per definitie geboycot moeten worden, integendeel. Cultuur en muziek moeten verbindend zijn, maar het hangt er wel vanaf met welke boodschap ze optreden. En de EBU is helaas verzeild geraakt in een smerig geopolitiek spel.
Ik had trouwens helemaal geen herinnering aan die act van Nemo, maar die is best goed. En heerlijk queer, ik hoop zo dat ook dit jaar, ondanks alle perikelen, er weer veel van zulke acts zullen optreden. Gewoon om de VS van Donald Trump in het gezicht te pissen. In your face Donald, met je veiligheidsstrategie. Sodemieter op.
Bizar toch eigenlijk, dat mijn gedachtegang via het Eurovisie Songfestival, via de queer gemeenschap en de genocide in Israël in Amerika terecht komt…de wereld is gek geworden! Aan de andere kant…alles is verbonden… En laten we hopen dat de fascistische krachten die nu over de wereld glibberen gesmoord kunnen worden in glitter en glamour, en dat de zalige diversiteit van de mensheid zal zegevieren. Let’s break the code!
We kennen Extreme natuurlijk vooral van More Than Words, maar ik vind hun stevigere nummers toch lekkerder. Rest In Peace is een goeie, maar Holehearted is wel mijn favoriet. Ik hou van die tweede stem en je kan er nog lekker op dansen ook.
Tot nu toe heb ik nog niet 1 cd verkocht…omdat ik ze nog niet te koop heb aangeboden. Ik vind het toch lastiger afscheid nemen dan ik dacht. Terwijl het best wat oplevert, en ik heb ook al wel een aantal DVD’s verkocht. Het moet nog even broeien denk ik, daarom ga ik de lijst verder af voor Closing Time, om mijn muzieksmaak van nu en ooit nog eens goed te proeven. Er zitten echt wel dingen tussen waarvan ik denk; whut? Why? En andere die ik ook vergeten was, blijken dan weer pareltjes te zijn.
Even een uitstapje van mijn kant. Ik hou helemaal niet zo van rap muziek, maar ik buig diep voor dit samenwerkingsverband. De tekst en clip spreken voor zich.
Ik moet zeggen dat ik Depeche Mode helemaal vergeten was. Als ik niet op zoek was gegaan naar Alan Parsons had ik ze niet gemist. Wat best raar is, want de CD The Singles 81-85 bevat hartstikke vette muziek.
Ook raar omdat een drijvende kracht, Vince Clark (edit, met dank aan Okto), gewoon een held is die ook Yazoo en Erasure heeft opgericht. “Oohoohoo Sometimes, the truth is harder than the pain inside” Wat heb ik veel gedanst op dat nummer! En Depeche Mode is toch echt geen niche-bandje of zo. Ze hebben nog samengewerkt met Anton Corbijn en zijn tot ver in de jaren ’90 knettersuccesvol geweest. Ook al was Vince Clarke toen al pleitos, de zang van Dave Gahan is iconisch (wel een junkie, how cliché) en de band is inspiratie geweest voor helden als Moby en de techno-scene. Ik heb deze cd ook echt grijsgedraaid.
Found it! Die cd van Alan Parsons bedoel ik, samen met Depeche Mode, Jethro Tull en Talking Heads, die dus allemaal niet op mijn lijst staan, nah, wat een omissie. Maar die lagen dus naast mijn gettoblaster, blijkbaar heb ik die…nee, echt niet, dat ding heb ik in geen jaren gebruikt, waarom zou ik, ik heb een paar goeie speakers met bass-woofer op mijn werkplek staan. Ik snap er nix van! Oh wacht, ik wil ‘m verkopen, waarschijnlijk had ik bedacht dat ik dan toch even een paar cd’tjes moet afluisteren om zeker te weten dat ’t kreng nog werkt. Heb ik nog niet gedaan dus. Eigenlijk moet ik dan ook de cassettespeler checken, ik heb nog wel ergens bandjes liggen…in de schuur denk ik…
VIDEO - Oh oh! Ik moet toch de strakke volgorde (ahum) van mijn lijst weer even onderbreken. Voor Ozzy. Die komt óók in mijn collectie voor, met een oud album, maar ik móet ‘m nu ook echt even aandacht geven.
Niet per se omdat die O van “Oh oh” wel goed uitkomt als inleiding, en ook niet vanwege de titel en de tekst van het nummer, hoewel die zeer toepasselijk is voor mijn gemoedstoestand op dit moment; Patient nr. 9 zit in een gekkenhuis, en zo voel ik me zo langzamerhand ook. Murw gebeukt door dit achterlijk(e) rechtse land…
Krijg nou de vinkentyfus! Ik lees net – rijkelijk laat, ik weet het, het is nogal druk in mijn hoofd op het moment – de reacties op mijn CT van 14 oktober, en daarin wordt Alan Parsons’ Turn of a Friendly Card genoemd. Die hebbik ook! Zeker weten! Maar waar is die?? Het is één van mijn lievelingscd’s! Hellup!
Nee hullie kunnen mij daar niet mee helpen natuurlijk, maar potverdriedubbeltjes dit vind ik toch wel ff een dingetje. Nou moet ik dus mijn hele huis overhoop halen om dat kreng te vinden, want ik kan ’t niet uitstaan dat ie pleite is.
Ik had beloofd om gewoon een mooi liedje te kiezen, en ja oké, het is een heel mooi liedje van Crowded House, maar nu ik even goed naar de tekst luister is het tóch weer ietwat politiek:
Smiling as the shit comes down
You can tell a man from what he has to say
Everything gets turned around
And I will risk my neck again, again
Je ontkomt er bijna niet aan lijkt wel…nee dat ligt toch aan mijn Zweefteverige hoofd geloof ik, ik zie ze zo langzamerhand vliegen haha…ahum. Het nummer op de cd dat hierop volgt begint met:
Deze cd van Neneh Cherry met de ruige naam Raw Like Sushi, heb ik duidelijk voor de hitsingles gekocht, want ik heb de rest even geluisterd, of nou, gescand, zeg maar heel snel doorgeskipt (is dat een woord, ja toch?), en wat een kútmuziek zeg allememaggies. R&B rap, nee niet mijn ding dus. Een beetje kan ik wel hebben, Buffalo Stance en Inner Citty vind ik te doen, maar dat gescratch en gerap op de rest van de nummers is een aanslag op mijn trommelvliezen, niet normaal.