Why the euro is not worth saving
Mark Weisbrot betoogt dat de muntunie een rechts project is dat sociale doelen van de Europese Unie in de weg zit. Dit artikel in The Guardian is in het Nederlands vertaald voor PressEurope: De euro – een rechtse droom in duigen.
EU-commissaris voor de digitale agenda Neelie Kroes doet in De Telegraaf een goed woordje voor Europa. Ze vindt dat de regering wel eens wat positiever mag oordelen over de EU. We hebben er tenslotte veel aan te danken. Minister Leers voor Immigratie en Asiel vindt dat Kroes een punt heeft. In TROS-Kamerbreed zei Leers dat het kabinet onlangs heeft afgesproken de boodschap over Europa mooier en beter te verpakken. De vraag is of de eurosceptici zich door de verpakking zullen laten bekeren. Zo langzamerhand wordt het verhaal waarmee rechts Nederland afstand neemt van de EU een mantra die de eurosceptici niet meer uit hun kop kunnen krijgen. Vrome praatjes à la Kroes helpen waarschijnlijk ook weinig. Al bekritiseert zij terecht het feit dat VVD, CDA en ook de PvdA te gemakkelijk meegaan met de populistische trend om de EU als zodanig negatief af te schilderen omdat het Nederlandse belang zou worden geschaad, er te veel geld wordt verspild en “Brussel” te veel macht heeft ten koste van de nationale beslissingsruimte. De angst om kiezers te verliezen aan extremisten ter linker of ter rechterzijde verlamt de middenpartijen in hun opstelling tegenover de EU. Een serieuze discussie over standpunten of besluiten van de Europese Raad of de Commissie is nauwelijks meer mogelijk. Het gaat er alleen nog maar om hoe je met een beetje of heel veel euroscepsis, als politicus in Nederland overeind kunt blijven.
Amerikaanse terugtrekking uit Afghanistan overdreven
Berichten over de terugtrekking van Amerikanen uit Afghanistan zijn sterk overdreven meldt de Kunduz monitor.
Als docent HBO ben ik deze weken druk met correctiewerk. Dan valt zo’n bericht wel op: Halbe Zijlstra wil af van de zesjescultuur. Ik word direct een beetje strenger. Zijlstra openbaart morgen zijn plannen met het hoger onderwijs en volgens de berichten stuurt de staatssecretaris aan op een strengere selectie van de student met minder hertentamens (Ha! Minder werk voor docenten!). Zijlstra krijgt de steun van Sijbolt Noorda van de vereniging van universiteiten die ervoor pleit om eindexamencijfers mee te laten tellen bij de studieselectie. Verder denkt hij aan een verplicht intakegesprek om de motivatie van de student te testen. Vertegenwoordigers van studentenorganisaties zijn er niet direct blij mee. Nu is Halbe Zijlstra niet de enige die zesjes verfoeit. Vier jaar geleden ging Balkenende hem voor met dezelfde kreet. Het punt dat de politici hiermee willen maken is dat beter onderwijs allereerst een zaak is van de student. Waarmee ze dan ook meteen hun eigen bijdrage aan het onderwijs op de achtergrond schuiven. En daar zit wat mij betreft wel een probleem.
Op zich heb ik er als docent geen bezwaar tegen dat de eerste verantwoordelijkheid voor goed onderwijs gelegd wordt bij de student. De kwaliteit van de gediplomeerde is in hoge mate afhankelijk van de inspanningen van de student en zijn of haar motivatie om er het beste uit te slepen. Weg met de minimumlijders, helemaal mee eens. Maar de zesjescultuur is natuurlijk ook een product van de omgeving waarin de student wordt ontvangen, aangesproken en begeleid. Daarom ben ik erg benieuwd wat de staatssecretaris in petto heeft op het gebied van financiering en regelgeving van het onderwijs.
[qvdd] We staan voor grote problemen als we bedenken hoe het democratisch bestuur van Europa kan worden ondermijnd door de steeds zwaarder wegende rol van financiële instellingen en kredietbeoordelaars, die hun macht nu vrijelijk kunnen uitoefenen over delen van het Europese politieke landschap.
Dit schrijft econoom en Nobelprijswinnaar Amartya Sen in The Guardian onder de titel “It isn’t just the euro. Europe’s democracy itself is at stake.”(vertaling PressEurope) . Hij waarschuwt voor de rol van de kredietbeoordelaars:
De diagnose van de economische problemen door de kredietbeoordelaars is niet de stem van de waarheid die zij pretenderen te vertegenwoordigen. Het is de moeite waard in herinnering te brengen dat de staat van dienst van de kredietbeoordelaars bij het analyseren van financiële instellingen en bedrijven voorafgaand aan de kredietcrisis van 2008 zó slecht was, dat het Amerikaanse Congres serieus heeft overwogen ze te vervolgen.
Het ontslag van de Leuvense onderzoekster Barbara van Dyck wegens deelname aan een actie tegen genetisch gemodificeerde aardappelteelt levert een interessante case op. De actievoerders claimen het recht om genetische modificatie te bestrijden. Het ontslag van een van hen zien ze als belemmering van de vrijheid om actie te voeren, een soort ‘berufsverbot’. En tevens als een inperking van de vrijheid van meningsuiting. Ook de universiteit haalt dit grondrecht aan. Het ontslag wordt gemotiveerd met verwijzing naar de academische vrijheid. Onderzoek moet in vrijheid zonder inmenging van anderen kunnen plaatsvinden. Je vernielt niet het werk van je collega’s. En er was in dit geval wel sprake van bewuste vernieling. Ook al trok Van Dyck zelf geen aardappels uit de grond, ze trad op als woordvoerder van de actiegroep Field Liberation Movement en nam achteraf ook geen afstand van de gebruikte methoden.
Mark Waer, de rector van de KU Leuven:
“De vernieling van het proefveld getuigt van het gewelddadig verhinderen van de wetenschappelijk ondersteunde mening van de tegenpartij en van het moedwillig beschadigen van een door de wetgever goedgekeurd vrij onderzoek. Het schaadt daarmee twee fundamentele universitaire waarden: met name de vrije meningsuiting en de vrijheid van onderzoek. Dit laatste houdt in dat een wetenschapper met het grootste respect omgaat met het onderzoekswerk van collega’s, ook al vindt dit plaats binnen een andere universiteit of is men het oneens over de inhoud en impact ervan”
[qvdd] Vanuit de kredietverleners bezien gaat het bij de miljardenleningen tegen een gunstige rente om een soort omkoopbedrag. Het is de prijs die de EU betaalt om Franse en Duitse banken te ontzien. Vanuit de kredietnemers bezien handelen de Grieken als afpersers, die steeds gunstiger condities eisen voor hun leningen, om de schuldeisende landen en hun banken niet om te laten vallen. Oprechte Europeanen zijn zo uitgegroeid tot een stelletje omkopers en afpersers.
Aldus Rainer Hank in de Frankfurter Allgemeine Sonntagszeiting (vertaling van PressEurope, origineel artikel vind je hier). Het is een weinig opwekkende typering van de huidige Europese crisis. Een paar jaar geleden was Europa nog in staat de financiële crisis op te lossen. De banken floreren weer als vanouds. Kennelijk is de opgave heel wat moeilijker als ook de onderlinge verhouding tussen de landen op het spel staat.
[qvdd] The average amount of hours worked per year is the lowest in the EU, as confirmed by the latest available data. The low number of hours worked results from the very large share of people working part-time, particularly women, reflecting personal preferences but also the existence of financial disincentives for either entering the labour market or for extending the hours worked.
Dit is een citaat uit de aanbevelingen die de Europese Commissie doet aan de Nederlandse regering om de economie conform de doelen van het “Europe 2020” programma op koers te houden. Rutte, die onlangs met Merkel de Grieken opriep wat harder te gaan werken, krijgt het advies om nog bestaande belemmeringen voor participatie op de arbeidsmarkt weg te nemen.
foto: Flickr.com
Met het vertrouwen van burgers in de overheid schijnt het nogal mee te vallen. Omgekeerd is het probleem misschien wel veel groter. Zo koestert minister Donner de ‘beleidsintimiteit’ en laat hij deze niet graag verstoren door al te opdringerige burgers die op grond van hun hun wettelijk recht informatie vragen over wat er daar achter die gesloten deur gebeurt. Dit liet hij weten in zijn nogal provocerende rede op de Dag van de Persvrijheid over aanpassingen van de Wet Openbaarheid van Bestuur (Wob). In de brief die hij een paar weken geleden naar de Tweede Kamer stuurde over zijn plannen toont hij zich nog steeds zuinig en wantrouwend. Openbaarheid OK, maar “randvoorwaarde is een overheid met een verminderde capaciteit van het ambtenarenapparaat.” Wob-verzoeken die – in zijn ogen- “oneigenlijk” zijn mogen dit apparaat niet frustreren. En bij “veel te omvangrijke” verzoeken moet eenzijdig ingegrepen kunnen worden ter bescherming van de ambtenaren. In de brief worden allerlei mogelijkheden verkend om lastige “Wobbers” de deur te kunnen wijzen. Aan verbetering van de efficiëntie van het ambtenarenapparaat, een degelijk en professioneel beheer van documenten en aan de hier toch voor de hand liggende inzet van ICT besteedt Donner nauwelijks aandacht. Het probleem ligt vooral bij ons, burgers, en niet bij hem, de overheid.
Piraten van camping Birkelt. Foto: Flickr.com
GroenLinks is volgens het verkiezingsprogramma van vorig jaar voorstander van een radicale hervorming van het auteursrecht. De termijnen waarin auteurs hun rechten kunnen doen gelden moeten drastisch ingekort worden en consumenten moeten het recht krijgen om informatie voor niet-commerciële doelen vrijelijk te delen. Niet iedereen was daar blij mee (GL Magazine, mei, p. 12). Een aantal bekende schrijvers en musici zoals Geert Mak en Jerney Kaagman vond dat Groenlinks hiermee een piratenpartij dreigde te worden. GroenLinks stelde hen meteen gerust: er moet ook gewerkt worden aan de verbetering van de inkomens en contracten van kunstenaars. Intussen zal het, gezien de botte bijl die de nieuwe regering in de cultuursector hanteert, nog lastiger worden om kunstenaars te overtuigen dat het echt hoog tijd wordt de auteurswet uit 1912, die volstrekt niet meer is toegesneden op het huidige internettijdperk, te vervangen.
De Groenen in het Europese parlement organiseerden deze week in Brussel een expertmeeting onder de titel “Future of copyright in the digital era”. Hier liet Martin Kretschmer van de universiteit van Bournemouth (UK) zien dat het bestaande copyright, althans voor Engeland en Duitsland, helemaal niet zo’n goede garantie is voor de inkomens van de meeste kunstenaars. Zijn onderzoek laat zien dat er, vergeleken met andere beroepsgroepen, in de kunst enorme inkomensverschillen zijn. En dat die verschillen juist vanwege het copyright alleen maar groter worden. Ook cijfers uit Nederland wijzen uit dat het huidige systeem voor veel kunstenaars nadelig is. Schrijvers of musici ontvangen nu minder dan 10% van de opbrengst van hun producten (VK 2 april 2010, geciteerd door GroenLinks Magazine). En slechts 10% van de artiesten kan van auteursrechten leven. Die 10% ontvangt 90% van alle betaalde royalties (Smiers, 2009, idem). Kortom, die bekende Nederlanders die GroenLinks willen behoeden voor de rol van piratenpartij lijken vooral voor zichzelf te praten.
Een rapport van Human Right Watch over Syrië. Waarom maakt het westen nog steeds een verschil tussen Libië en Syrië?
[qvdd]
In het licht van deze historische ongelijkheid is het onzinnig om in de SGP een potentieel gevaar te zien. Maar de vrees dat conservatieve krachten de discriminatoire opvattingen van de SGP politieke ruimte kunnen bieden, is niet loos. Iemand zou premier Rutte eens moeten bijbrengen dat de rekbaarheid van zijn liberalisme inmiddels op is.
Nausicaa Marbe ziet het gevaar van een onzinnige vergelijking. Is de SGP het mindere kwaad dat -in het licht van veel erger- op enige tolerantie kan rekenen? Kunnen de “moordende moslimfundamentalisten” gebruikt worden als excuus om daadwerkelijke discriminatie te vergoelijken?