Overzicht

Gastauteur

2.327 Artikelen
3 Waanlinks
25 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Vrijheid van onderwijs en de PVV

, door

Een gastbijdrage in woord en beeld van Ad van der Stok

De huidige samenstelling van de Eerste en de Tweede Kamer maakt verandering van artikel 23 van de grondwet mogelijk. Het uit 1917 stammende artikel dat “de vrijheid van het bijzonder onderwijs betreffende de keuze der leermiddelen en de aanstelling der onderwijzers” eerbiedigt. Dit artikel staat – in seculiere woorden – het onderwijzen van een scheppingsverhaal toe waar geen evolutie in voor komt. Tevens laat het – in PVV taal – haatzaai-imams de sharia met de paplepel naar binnen gieten. Indien alle seculiere partijen voor verandering of schrappen van artikel 23 zijn, dan is daarvoor genoeg steun in beide Kamers. De onbegrijpelijke positie van de PVV is hierbij echter cruciaal.

Eerst iets over die grondwet, die verander je niet zomaar. In zowel de Eerste als de Tweede Kamer moet er twee maal over gestemd worden. Eerst over een overwegingswet, die met een gewone meerderheid moet worden aangenomen. Na erop volgende verkiezingen, dienen beide kamers met tweederde meerderheid in te stemmen. Tegenstanders zijn er met name in Christelijke hoek, waar het een gevoelige zaak is. [link op zondag niet bereikbaar] Maar slinkende zetelaantallen – met name bij het CDA – maakt het tegenhouden van zo’n verandering steeds moeilijker. Een solide seculiere tweederde meerderheid in beide kamers lijkt de komende jaren waarschijnlijk. Dat artikel 23 komt dus op de agenda. En of dat nu gebeurd of over enkele jaren hangt af van de PVV en de politieke handigheid van de oppositie.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Wel/geen blowverbod

, door

Een bijdrage van GB van Publiekrecht & Politiek.

Het gaat de goede kant op met de dialoog in Nederland. De nieuwste casus speelt in Heerlen. Heerlen heeft in zijn APV een verbod op drugsgebruik in het openbaar opgenomen (artikel 3:2a) terwijl de Raad van State dat zou hebben verworpen. De teksten vanuit Heerlen zijn alvast veelbelovend: ‘We leggen ons niet bij de eerste de beste uitspraak neer.’ En: ‘De Raad van State heeft een andere mening dan wij willen, maar als je het accent legt op overlast, oordelen ze misschien anders’, aldus de Stadspartij.

Hoe zit het precies? De uitspraak van de Raad van State had betrekking op de weigering van Cohen om op een speelplaatsje een blowverbod in te stellen. Daarvoor was het nog te vroeg, oordeelde hij. In bezwaar en beroep hield die beslissing stand, waarna de Raad van State zich afvroeg of de bevoegdheid om een plaatselijk blowverbod in te stellen, zoals die is opgenomen in de APV van Amsterdam, wel toegestaan is. De Opiumwet verbiedt het gebruik van softdrugs immers al, gedogen maakt dat niet anders. De Afdeling is buitengewoon helder: ‘Voor gemeentelijke verbods- en strafbepalingen die deze voorschriften uit de Opiumwet dupliceren bestaat, ongeacht het motief dat daaraan ten grondslag ligt, geen ruimte.’ De Afdeling doet de zaak daarmee waarschijnlijk niet op de meest minimalistische manier af, maar duidelijk is het standpunt wel.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het failliet van de Doha-ronde

, door

Een gastbijdrage van Steven Brakman en Arjen van Witteloostuijn, overgenomen van Me Judice.

De onderhandelingsronde tussen 153 landen (de zogenaamde Doha-ronde) georganiseerd door de WHO (wereldhandelsorganisatie) heeft als doel de handelsbarrières in de wereld op te heffen en vrijhandel mogelijk te maken. Deze ronde mist echter scherpte en wordt belemmerd door een tweedeling tussen arme en rijke landen. Het aantal onderwerpen, waarover onderhandeld wordt, moet sterk beperkt worden.

Aftakeling waakhond handel
Voor de mondiale welvaart is niets beter dan internationale vrijhandel. De praktijk is echter weerbarstig omdat het hemd nader is dan de rok. Bij interne economische tegenwind zoeken landen vaak hun toevlucht tot protectionistische en kortzichtige maatregelen. Onlangs beperkte China de uitvoer van zeldzame metalen onder het mom van milieumaatregelen, hierbij is de Chinese overheid vooral bezorgd over het milieu in het buitenland, terwijl Chinese producenten geen strobreed in de weg wordt gelegd. De Wereldhandelsorganisatie (WHO) is in het leven geroepen om dergelijk gedrag tegen te gaan. In zogenaamde handelsrondes doet de internationale WHO-gemeenschap pogingen om protectionistische maatregelen te identificeren en vervolgens aan te pakken, liefst in de vorm van afschaffing. De huidige Doha-ronde is echter uitgelopen op een drama. Door het steeds toenemende aantal leden – op dit moment 153 – duurt elke handelsronde weer langer dan de vorige omdat het steeds lastiger wordt om overeenstemming te bereiken. Dit jaar kan het tienjarig jubileum van de huidige ronde worden gevierd. En het einde is nog lang niet in zicht.

Steeds meer bilaterale overeenkomsten
Als reactie op deze stroperige eindeloosheid zijn veel landen overgegaan op het afsluiten van bilaterale overeenkomsten, met als gevolg dat veel landen met de rug naar de WHO zijn gaan staan. Deze landen sluiten zich zich in toenemende mate af van de uniforme en niet-discriminerende maatregelen die juist het fundament vormen van de WHO. Een bijkomend gevolg is dat steeds minder landen bereid zijn om zich neer te leggen bij algemeen geldende WHO-regels, en in plaats daarvan hun toevlucht nemen tot ad hoc regelgeving binnen de context van reeksen van bilaterale verdragen. Op deze manier wordt het bestaande WHO-bouwwerk, waaraan decennialang met man en macht is gewerkt, door de leden zelf van buitenaf ondermijnd.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

SGP-vrouwenkwestie is al opgelost

, door

Een gastbijdrage van Rob Kooijman, juridisch en wetenschapshistorisch onderzoeker

Hoe wonderlijk kan een juridische zaak verlopen? In april 2010 oordeelde de Hoge Raad dat de Nederlandse Staat maatregelen tegen de Staatkundig Gereformeerde Partij (SGP) moet nemen. Vrouwen bij de partij moeten zich kandidaat kunnen stellen voor de partij bij verkiezingen. Minister Donner zinspeelt op maatregelen, maar heeft niet in de gaten dat maatregelen inmiddels niet meer nodig zijn.

De SGP heeft vanaf haar oprichting een Program van Beginselen met daarin het zogeheten “vrouwenstandpunt”. Het vrouwenstandpunt is de opvatting dat een politieke functie, en daarmee het grondwettelijke recht om kandidaat te zijn voor een politieke functie (het passief kiesrecht), in strijd is met de Bijbelse roeping van de vrouw. Een politieke functie is bijvoorbeeld lid zijn van het parlement, de Eerste en Tweede Kamer. In 1997 bracht de SGP haar reglement voor kandidaatstelling in overeenstemming met die opvatting. Vrouwen bij de partij werd het recht niet toegekend om kandidaat te zijn voor de partij bij verkiezingen voor politieke functies. Vrouwen konden zich dus niet kandidaat stellen voor de partij.

Het was de reden voor het Proefprocessenfonds Clara Wichmann in 2003 een juridische procedure te starten tegen de Nederlandse Staat. De Staat zou volgens het fonds haar verplichtingen uit het VN-Vrouwenverdrag niet zijn nagekomen door geen maatregelen te nemen tegen de SGP. Volgens het fonds moest het voor vrouwen het juridisch mogelijk zijn, dat zij voor de SGP kandidaat zijn. Na zeven jaar procederen gaf ook de Hoge Raad het fonds gelijk. De SGP mag haar vrouwenstandpunt wel verkondigen bij verkiezingen en in het parlement, maar haar reglement voor kandidaatstelling mag niet in overeenstemming zijn met die opvatting. Van de SGP wordt gevergd, zo staat in de uitspraak, dat zolang de SGP die opvatting verkondigt, het reglement in strijd is met die opvatting – daaruit volgt meteen ook dat van de SGP niet wordt gevergd ook andere opvattingen te verkondigen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Fideel

, door

Een gastbijdrage van Karin Spaink, ook te lezen in Het Parool en op haar site.

Vader Yaseen heeft een fotostudio in Bagdad, waar mensen al decennia lang hun portret laten maken. Het zijn vreemd vormelijke foto’s. Voor een portret van broer en zus zijn bijvoorbeeld slechts drie poses voorhanden, waarbij in alle gevallen de broer op een stoel zit en zijn zus achter hem staat opgesteld. En het fotograferen was nooit makkelijk: de fotograaf mocht de vrouwen absoluut niet aanraken, zodat het moeite kostte hen in de juiste houding te krijgen.

Zaid en zijn broer werkten in vaders studio. Zaid zag hoe de foto’s in de loop der jaren veranderden. In de jaren tachtig vroegen families hen vaak om een portretfoto te reconstrueren uit allerhande pasfoto’s, en in een hoek daarvan moest een zwarte band worden gemonteerd. Het waren rouwfoto’s van jonge mannen die gesneuveld waren in de oorlog met Iran. Of van jonge mannen die juist níet in die oorlog wilden vechten en die als deserteur waren doodgeschoten.

In de jaren negentig fotografeerde de familie Yaseen vooral kinderen. Die afbeeldingen werden sterk geromantiseerd: er werd een kleurige, Disneyachtige achtergrond in gemonteerd, zodat alle Bagdadse kindjes uit een sprookje leken te zijn geplukt. Terwijl moeders vroeger trots met hun kinderen poseerden, verdwenen zij nu gaandeweg uit beeld. Nog later konden zelfs gesluierde vrouwen niet meer worden geportretteerd: ze gingen achter hun kind schuil of moesten van de foto’s worden afgeknipt.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Jonge boefjes moet je vooral opvoeden

, door

Een gastbijdrage van Peer van der Helm, onlangs gepromoveerd aan de Vrije Universiteit op zijn onderzoek naar het leefklimaat in Justitiele Jeugdinrichtingen. Het stuk is ook op Sociale Vraagstukken te lezen.

Het plan van de staatssecretaris Teeven van Veiligheid en Justitie om het jeugdstrafrecht aan te scherpen, is heilloos. Strenger straffen helpt niet, dat is wetenschappelijk aangetoond. Opvoeden helpt wel. Maar het is, mede in het huidige beleidsklimaat, een uiterst delicate opdracht.

Staatssecretaris Fred Teeven wil volgens een brief van 25 juni aan de Kamer de maximale celstraf voor jongeren van 15, 16 en 17 jaar verhogen van twee naar vier jaar.  Daarnaast wil de staatssecretaris de mogelijkheden tot het opleggen van taakstraffen beperken en de jeugd-tbs laten overgaan in tbs voor volwassenen. Gezamenlijk leiden deze maatregelen tot een enorme verharding van het jeugdstrafrecht.

Met zijn voorstel lijkt Teeven een diepe knieval te willen maken voor de PVV. Deze partij roept in de maatschappelijke discussie over de aanpak van jonge criminelen (12-18 jaar) vaak het beeld op van ‘onverbeterlijke stadsroofdieren waarbij niks werkt’. Ik vraag mij af of een zinvol debat over de bestrijding van jeugdcriminaliteit gebaat is bij dit soort metaforen. Natuurlijk raken we boos, verdrietig of gefrustreerd door de daden van sommige jongeren, maar we moeten ons altijd blijven realiseren dat zij kinderen zijn wier hersenen – en daarmee hun gedrag – nog niet uitontwikkeld zijn. Er is dus een mogelijkheid voor gedragsverandering.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Srebrenica: wie 1 mens redt…

, door

Een bijdrage van GB van Publiekrecht & Politiek.

Het verhaal van deze zaak is van twee kanten te vertellen. Vanaf een kant het verhaal van Mustafic, de elektricien die al een tijdje voor Dutchbat werkte. Hij was niet officieel in dienst, maar gedetacheerd door de gemeente van Srebrenica. Na de val van Srebrenica vluchten hij en zijn gezinnetje naar het kantoortje op de compound ‘waar hij gewoonlijk werkt.’ Langzaam wordt hem en de Nederlandse blauwhelmen duidelijk dat het echt gruwelijk aan het misgaan is. Er komen verhalen van martelingen, berichten van lijken en het geluid van schoten ‘op executietempo’. Bijna iedereen is al van de compound af. Als de Dutchbatters het vege lijf proberen te redden wil Mustafic het zijne erbij voegen. Maar hij is geen VN-personeel, heeft geen pas, staat niet op lijst en moet dus van de compound af; in de armen van wat nu een sukkelige clown in Scheveningen lijkt, maar die nog altijd is wat hij toen werd: een massamoordernaar. Hij draagt de eerste verantwoordelijkheid. Maar viel er voor Mustafic echt niets te regelen? Pasje maken, plekje in de vrachtwagen? Voor wie het verhaal zo leest en zich een taak als rechter indenkt is het snel duidelijk: onrechtmatig.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De Mars en het vruchtbare misverstand

, door

Deze gastbijdrage is geschreven door Patrick van der Hijden en is ook te lezen op zijn website.

In 1992 verzorgde Edy de Jongh, emeritus hoogleraar kunstgeschiedenis, de Huizinga-lezing. Inderdaad, genoemd naar de wonderlijk-geniale historicus van voor de oorlog. De titel was: Kunst en het vruchtbare misverstand. Ik heb de tekst vandaag maar eens herlezen. Want kunst en misverstanden: ze horen deze zomer bij elkaar als namiddaghitte en stortregens.

Wat is het misverstand volgens De Jongh?

‘… het met grote stelligheid beweren dat elk waardevol kunstwerk ons toeroept ons leven te veranderen, zelfs te suggereren dat het ons leven verandert, in plaats van te zeggen: zou moeten veranderen, zal veel mensen in ieder geval een eindweegs meeslepen. Het is een strategie, maar een strategie die misschien niet altijd even bewust wordt toegepast. In strikte zin is de bewering onwaar en dus kweekgrond voor misverstand, evenwel dat soort misverstand, dat mijns inzien de kwalificatie ‘vruchtbaar’ verdient, omdat het aanstekelijk werkt, de muze doet dansen en helpt het culturele vuur brandend te houden. Wie er hogere verwachtingen van heeft, mag hopen dat de vandalen zich inderdaad ooit nog eens door schoonheid uit het veld laten slaan. Erg nabij lijkt dat ogenblik niet.’

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De afkickpraktijken van Narconon

, door

Een bijdrage van Karin Spaink, ook te lezen op haar site.

Bij nogal wat afkickcentra op religieuze grondslag blijkt de zorg een rommeltje te zijn: er is amper professionele begeleiding en de omstandigheden zijn er erbarmelijk. Reden waarom de Inspectie voor de Gezondheidszorg nu aankondigt in zulke klinieken verrassingsbezoeken te gaan brengen. (Nooit aankondigen zoiets: gewoon doen!) Mijn tip voor de Inspectie: ga vooral eens langs bij Narconon, prominent onderdeel van Scientology.

Bij Narconon worden verslaafden niet begeleid door medisch personeel; er wordt gewerkt met door henzelf – lees: door Scientology – opgeleid personeel. De organisatie meent zich aan medische vereisten te kunnen onttrekken door haar programma ‘sociaal-educatief’ te noemen. Maar wie enigszins bekend is met verslavingszorg, weet dat afkicken gepaard gaat met zware fysieke klachten: stuiterende bloeddruk, paniekaanvallen, krampen, soms zelfs stuipen. En die weet ook dat verslaafden gewoonlijk sowieso al een belazerde conditie hebben.

Een cruciaal onderdeel van Narconons afkickprogramma is dat cliënten elke dag twee tot vijf uur de sauna bezoeken, een regime dat wel zes weken kan duren. Het doel? ‘De onzuiverheden te lozen en via de poriën uit het lichaam te laten verdwijnen’. Bij afkicken is saunabezoek bepaald riskant: hoge bloeddruk en zo. Overigens is de theorie dat je ‘onzuiverheden’ kunt uitzweten, gebaseerd op een middeleeuwse fysiologie. Verslaving is geen koorts.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

India unplugged: decentrale zonne-elektriciteit

, door

Dit is een gastbijdrage van Hans Verbeek.

In India krijgen duizenden huizen hun eerste elektriciteit, zonder dat ze op het centrale elektriciteitsnet worden aangesloten. Kleine bedrijven en hulpprogramma’s leveren zonnepanelen aan de armen op het platteland buiten de gevestigde elektriciteitsmaatschappijen om. De armen zijn met een zonnepaneel en elektrisch licht beter af dan met petroleumlampjes.

In 40 procent van de huishoudens op het platteland van India ontbreekt elektriciteit en op een derde van de 30 miljoen landbouwbedrijven draaien waterpompen op gesubsidieerde diesel. “Dit is er een enorme markt met veel potentieel”, zegt Santosh Kamath, directeur van adviesbureau KPMG in India . “Decentrale zonne-installaties maken een snelle groei door en kunnen misschien een groter gebied bestrijken dan het centrale elektriciteitsnet.”

Ondanks decennia van forse economische groei, heeft een kwart van de 1,2 miljard Indiërs geen elektriciteit. Sommigen gebruiken koeienmest als brandstof, maar de meesten gebruiken petroleum. De hoge olieprijs en lokale tekorten drijven de prijs daarvan op tot recordhoogte.

Wanneer deze mensen voor zonne-energie kiezen, doen ze dat niet om fossiele brandstoffen te besparen, of om de klimaatverandering te stoppen. Voor hen is zonnecel-technologie een elegante en snelle energiebron voor lampen, verwarmingstoestellen, waterzuiveraars en pompen.

Klanten met lage inkomens hebben nogal wat hulp nodig voordat ze deze technologie verkrijgen. Hulp met het openen van hun eerste bankrekening en het onderhandelen over de lening en hulp met de kleine lettertjes in de contracten. Om nieuwe klanten te vinden, moeten agenten van Selco Solar Light Pvt. Ltd. langs de deuren in afgelegen nederzettingen, rivieren oversteken, bergen beklimmen en door moerassen waden. Maar het verkooppraatje leidt tot een nieuw contract.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Een vuist tegen uitwisselen passagiersgegevens

, door

Een gastbijdrage van Judith Sargentini, lid van het Europarlement (GroenLinks).

Hoe ver kun je gaan met het uitwisselen van passagiersgegevens onder het mom van veiligheid? We voerden maandagavond een debat hierover in het Europees Parlement. Er ligt op dit moment een ontwerpafspraak van de Europese Commissie met Australië voor een nieuwe overeenkomst over Passenger Name Records (PNR) en er wordt gesproken over een verdergaande PNR-overeenkomst met de Verenigde Staten.

Ik heb, samen met mijn collega’s van de Europese Groenen daar grote bezwaren bij: De gegevens zouden vijf tot vijftien jaar bewaard moeten worden en profiling (het bepalen of iemand een risico vormt op basis van zijn kenmerken, bijvoorbeeld halal eten) wordt niet verboden. Los daarvan is de noodzakelijkheid van de maatregelen niet aangetoond.

Grote vraag blijft nu: Kan en wil het Europees Parlement een vuist maken en de privacy van vliegtuigpassagiers beschermen?

Ik vind PNR niet proportioneel: de inbreuk op de privacy staat niet in verhouding tot het nut van het uitwisselen van gegevens. Helemaal niet als blijkt dat de verantwoordelijke Eurocommissaris Malmström niet eens kan aantonen dat het uitwisselen van de PNR-data ook daadwerkelijk helpt om de veiligheid te verbeteren.

Inmiddels hebben ook verschillende andere instanties, waaronder de juridische diensten van de Europese Commissie en de Raad van Ministers, het Europees Grondrechtenagentschap en de Europese Dataprotectieautoriteit al laten weten dat ze bezwaren hebben tegen deze PNR-overeenkomsten. Ook het strenge Duitse hooggerechtshof zal de PNR-overeenkomst niet zomaar laten passeren als we die vergelijken met eerdere beslissingen over grondrechten.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Derde generatie

, door

DATA - Een gastbijdrage van Flip Vandyke. Lees meer op zijn weblog, Landgenoten of Buitenlui?

De PVV kreeg vorige week veel aandacht met de uitspraak van Wilders in De Telegraaf dat hij vond dat de zgn. ‘derde generatie’ niet tot de autochtonen moet worden gerekend, maar tot de allochtonen. Op Nu.nl weidde PVV-Tweedekamerlid Joram van Klaveren, die kennelijk belast is met de uitwerking van dit voorstel, nog wat nader over dit idee uit.

Hoon was zijn deel, want hoeveel generaties denkt de PVV die etikettering eigenlijk vol te houden; wordt met deze verruiming niet een groot deel van de autochtonen ineens tot ‘allochtoon’ bestempeld; en wanneer geldt iemand dan wel of niet als ‘allochtoon’? Smalend werd de vergelijking getrokken met de Neurenberger Rassenwetten. Dat lijkt een goedkope sneer, maar zo gek is die vergelijking nu ook weer niet, gezien de absurde constructies waarmee iemand als ‘allochtoon’ wordt geclassificeerd. Bovendien dringt de vraag zich op hoe koosjer de motieven van de PVV zijn in deze. Gaat het er niet vooral om, allochtonen in het verdachtenbankje te houden?

Afgelopen maandag reageerde Van Klaveren op de kritiek met een artikel op het fanblog van dit Kabinet: De Dagelijkse Standaard. Op zijn verweer valt echter wel het een en ’t ander af te dingen.

Vorige Volgende