Overzicht

Gastauteur

2.327 Artikelen
3 Waanlinks
25 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Virtuele valuta als antwoord op eurocrisis

, door

Een gastbijdrage van Henk van Arkel, directeur van STRO, Social Trade Organisation.

‘Als Europa niet één wordt komt de vrede en veiligheid in Europa in gevaar. Daarom is de Euro noodzakelijk’. Dit was een van de argumenten voor invoering van de Euro. Social TRade Organisation STRO, specialist in regionale en sociaal duurzame geldsystemen, zette daar toen al vraagtekens bij. Ons belangrijkste argument toen: bij een economische crisis belemmert de Euro het economisch herstel in landen waar het slecht gaat en geeft andere landen het idee dat ze daarvoor moeten opdraaien. Onze oplossing nu: regionale handelssystemen die met een eigen munt náást de Euro de koopkracht behouden voor een regio en daar de werkgelegenheid stimuleren.

Onze argumenten in de jaren negentig werden weggehoond: crises waren iets uit het verleden. Ook over de grote verschillen binnen Europa werd makkelijk heengestapt: in de VS zijn de staten toch ook bij elkaar gekomen? Het argument dat Europa bestaat uit verschillende culturen met volken die ook nog verschillende talen spreken, telde niet voor de Euro-optimisten. Inmiddels verkeren we nu dan werkelijk in het soort crisis waar we 14 jaar terug alleen nog maar bang voor waren. Daarom moeten we alsnog de discussie gaan voeren die toen gevoerd had moeten worden. Alleen is de Euro nu het uitgangspunt en moeten we ontdekken hoe we om kunnen gaan met economische verschillen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Hoe verder met Afghanistan?

, door

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag is dat Sietse Bosgra. Een uitgebreide versie van dit artikel is hier te vinden.

Ondanks de inzet van 150.000 militairen uit 50 landen en 300.000 Afghaanse militairen en politie slaagt men er niet in het Afghaanse verzet te verslaan. De oorzaak is voor een belangrijk deel te vinden in de omliggende landen: Pakistan, Iran en Saudi Arabië.

Al bijna tien jaar lang probeert Washington tevergeefs een eind te maken aan de voortgaande steun van de Pakistaanse regering, het leger en de geheime dienst aan de taliban. Net als tijdens de koude oorlog worden nog steeds taliban-strijders onder de Afghaanse vluchtelingen in Pakistan geronseld en getraind, en nog steeds speelt de Afghaanse geheime dienst ISI een belangrijke rol bij de aansturing van het verzet in Afghanistan. Maar Washington neemt nog steeds geen strafmaatregelen tegen dit land; het blijft daarentegen het Pakistaanse regime op grote schaal ondersteunen.

Terwijl de Verenigde Staten en Europa zich druk maken over het islamitische Iran, dat mogelijk ooit in de toekomst over een nucleaire bom zal beschikken, zwijgen ze over het uiterst onstabiele islamitische Pakistan dat praktisch elke maand een nieuwe atoombom produceert.

Darentegen is Iran vanouds een tegenstander van de taliban. Toen de Amerikanen na 9/11 Afghanistan binnenvielen leverden Iran en de Noordelijke Alliantie een belangrijke bijdrage aan de omverwerping van het taliban-regime. Hoewel samenwerking tussen Teheran en Washington duidelijk een gemeenschappelijk belang was en is kwam er plotseling een einde aan toen president Bush in januari 2002 in zijn State of the Union Iran indeelde bij de “Axis of Evil” en Pakistan roemde als zijn trouwste bondgenoot buiten de NAVO. De regering-Karzai zou de samenwerking met Iran graag uitbreiden, maar de Verenigde Staten hebben dit verboden.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Greenwash bij Shell

, door

Een gastbijdrage van Eveline Lubbers en Andy Rowell van Buro Jansen.

Vijftien jaar na de executie van Ken Saro-Wiwa zijn er nieuwe documenten boven water gekomen over de PR strategie van Shell ten tijde van de crisis in Nigeria. De stukken maken deel uit van het bewijsmateriaal verzameld voor het proces dat de nabestaanden van Wiwa hadden aangespannen tegen Shell. Net voor de zaak na meer dan 13 jaar juridische touwtrekkerij voor de rechter zou komen in New York, kwam het vorige zomer tot een schikking. Shell kocht de nabestaanden af voor een bedrag van 15,5 miljoen dollar. De schikking had tot gevolg dat het bewijsmateriaal en de vele getuigenverklaringen nooit openbaar gemaakt werden. Tot nu toe.

Een van de meest onthullende stukken, is het tot “zeer vertrouwelijk” bestempelde Crisis Management Strategy and Plan opgesteld voor een geheime vergadering van de Shell top in Ascot in januari 1996. Voornaamste doel is te komen tot “een strategie voor de reputatie van de Groep als een asset.” Shell lag al jaren onder vuur voor de milieurampen veroorzaakt door de operaties van het bedrijf in Nigeria, zoals olielekkages en het continue affakkelen van gas, vrijgekomen bij oliewinning. De crisis werd acuut toen het bedrijf werd beschuldigd van te nauwe betrekkingen met het militaire regime. Volgens velen had Shell niet genoeg gedaan om de executie van Ken Saro-Wiwa en acht andere mensenrechtenactivisten te voorkomen. De focus van het Crisis Plan is desondanks op “The Message”. Niet door oorzaken van de problemen, maar de Public Relations staan centraal in het rapport.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

The promise of privacy controls

, door

Een gastbijdrage van Woodrow Harzog, affiliate Junior Scholar at the Center for Internet and Society en Roy H. Park, Fellow and Ph.D. Student, University of North Carolina at Chapel Hill. Het stuk is ook te lezen op het blog van het Stanford Center for Internet and Society.

Privacy settings and other technological controls used to protect privacy have been justifiably criticized a bit lately. Danielle Citron recently blogged at Concurring Opinions about an important new study conducted by Columbia’s Michelle Madejski, Maritza Johnson and Steve Bellovin that found that Facebook’s default privacy settings fail to capture real-world expectations. The United Kingdom Government has recently indicated that browser settings alone cannot be used by Web users to give consent to being tracked online under a new EU law. The Government’s rationale for this decision was that these browser settings were not flexible enough to reflect a user’s true privacy preferences.

The general consensus seems to be that most privacy settings simply aren’t that good at protecting the actual information we consider private in a given context. I think some skepticism regarding privacy controls is warranted, particularly in light of the current technology. However, I’d like to show some support for privacy controls, or, rather, the promise of privacy controls. My hope is that that courts and lawmakers do not completely sour on recognizing privacy controls as a legitimate way to protect an Internet user’s privacy.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Press Freedom Night – three uneasy questions

, door

GroenLinks-Europarlementariër Judith Sargentini opende dinsdagavond de Avond van de Persvrijheid in Amsterdam. Ze hield de journalisten en uitgevers onder haar gehoor een spiegel voor: hoeveel is digitale vrijheid hun waard? We kregen de tekst (helaas in het Engels) toegestuurd en delen die graag met u.

Ladies and gentleman,
The internet is a dictator’s nightmare.
Ask Ben Ali. Ask Mubarak.
Twitter, Facebook and the blogosphere helped bring them down.
The internet can be a powerful tool for democratic change.
But it might not be so forever.
Governments are unhappy with the free flow of bits and bytes.
They are putting in place gatekeepers and spies.
Technologies for filtering information and intercepting communications might turn the internet into yet another instrument of repression.
Will we let that happen?

I am very honoured by the invitation to open this Press Freedom Night, but I am not here to talk smoothly.
I want to raise three uneasy questions, inspired by my personal experiences.
I suppose many of you are journalists, editors or publishers.
My three questions relate to the way your professions defend internet freedom and media freedom – or fail to do so.

First question:
Are Dutch publishers pushing for the same kind of internet filters that we find so reprehensible in dictatorships?
Last month, the Dutch government proposed to outlaw downloading copyrighted text, music and images from illegal sources.
For the Dutch Publishers Association (NVU), which includes newspaper publishers, this proposal doesn’t go far enough.
They want criminal sanctions, even for limited downloading.
They want better enforcement, even if someone downloads a text from a legal source but then mails it to a friend (which, unbelievably, is already a crime).
But how is the government supposed to enforce such strict copyright laws?
By having internet providers check all our internet traffic and block access to websites that infringe copyrights, as the music industry demands?
We would be halfway to China, with its Great Firewall.
Different goals, same technology.
Wouldn’t we be offering a blueprint for censorship to governments less democratic than ours?

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Obama grijpt Osama; was dat nu zo moeilijk?

, door

Op Sargasso plaatsen we regelmatig gastbijdragen. Dit maal een stuk van M. (journalist/historicus)

“Daar gaat de buurt”, twitterde de in Abbottabad woonachtige Amerikaan Sohaib Athar, nadat hij had ontdekt dat hij uren eerder nietsvermoedend live verslag had gedaan van operatie Geronimo, waarbij terreurleider Osama bin Laden door Amerikaanse Navy Seals werd gedood. “Oh oh, nu ben ik die persoon die live de aanval op Osama versloeg en het niet eens wist. Daar komen de mailtjes van de media al. Zucht”, schreef Athar, die besefte dat het soort toevalligheidjes waarvan hij nu het ‘slachtoffer’ was geworden kunnen leiden tot een storm van media-aandacht en ongevraagde kortstondige roem.

Maar ja, dat is de pech die je hebt als je als Amerikaan om de hoek blijkt te wonen bij de meest gezochte schurk ter wereld, een schurk die een kleine tien jaar eerder nadrukkelijk heeft laten weten weinig op te hebben met jouw land. Opmerkelijk is het wel dat Aithar de wereld live op de hoogte kon stellen van de operatie tegen de man die zich jarenlang in dit Pakistaanse stadje schuil kon houden.

Dat Bin Laden zich ophield in Pakistan, dat altijd heeft benadrukt dat het de terreurleider nooit een toevluchtsoord heeft geboden, werd al langer aangenomen. Het vermoeden bestond dat hij zich verborgen hield in het onrustige Pakistaanse stammengebied bij de grens met Afghanistan, een onherbergzaam gebied waar de Pakistaanse autoriteiten weinig invloed hebben. Maar dat Bin Laden woonde in een kapitale villa in een welvarend stadje op enkele uren afstand van Islamabad, mét een militaire academie op een steenworp afstand, verraste velen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Slum Stories – Het ware verhaal

, door

Af en toe biedt Sargasso ook ruimte voor stukken van andere aard. In dit stuk vraagt men aandacht voor de problematiek van sloppenwijken waar o.a. Amnesty ook actie op voert.

Wat is jouw beeld bij een sloppenwijk?
Waar denk je aan?
Google can read your mind! Toets voor de grap maar eens ‘sloppenwijk’ in op Google Afbeeldingen. Helaas zeggen deze afbeeldingen zo weinig. Letterlijk. Wie wonen er in deze huisjes? Waar gaan ze naar de WC? Hoe voelt dat, de dreiging van naderende bulldozers?

Een stem voor een zesde van de wereldbevolking
Slum Stories geeft juist deze bewoners de kans om hun stem te laten horen. Wereldwijd wonen meer dan een miljard mensen in een van de 200.000 informele nederzettingen die we ‘sloppenwijk’ noemen. Dat is een zesde van de wereldbevolking. In 2030 is dat aantal nog eens verdubbeld.

Onveilig
Sloppenwijken hebben vaak dezelfde kenmerken: ontoereikende huisvesting, slechte riolering, gebrek aan water en elektra, overbevolking en criminaliteit. Er heerst een gevoel van onveiligheid, met geweld door zowel criminele bendes als de politie. En bewoners kunnen ieder moment, zonder waarschuwing, uit hun huis worden gezet. Per jaar overkomt dit wereldwijd zo’n twee miljoen mensen.

Bruisend
De filmpjes op Slum Stories laten juist een andere kant zien. Sloppen zijn niet alleen misdaad, drugshandel en geweld. Sloppen zijn ook bruisend, vol leven, inventiviteit, dromen en ambities. De persoonlijke verhalen van deze bewoners zijn inspirerend, je voelt de energie, ziet de prestaties en staat versteld van de ideeën.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Facebook en de tirannie van het intieme

, door

Een gastbijdrage van Hans Schnitzler, publicist en filosoof. Het stuk is overgenomen van Netkwesties.

Haar 1048 Facebook-vrienden konden niet voorkomen dat Simone Back, een 42-jarige vrouw uit Engeland, vorig jaar op eerste kerstdag zelfmoord pleegde. Haar bericht dat ze een overdosis slaappillen genomen had, ontlokte bij haar Facebook-vrienden eerder beschimpingen dan mededogen.

Ze had een keuze, en zelfmoord om een relatie vond men geen goede reden. De publieke verontwaardiging in Groot Brittanië was groot. Hoe kon het dat niemand van haar virtuele vriendenschare te hulp was geschoten?

Sommigen woonden om de hoek! En dan het cynisme van al die reacties, onbestaanbaar! Het geval werd breed uitgemeten, zowel in de media als in het publieke debat raakte men er nauwelijks over uitgesproken. Hoe was dit in vredesnaam mogelijk? 1048 vrienden! En dan dit? Hypocrisie of zelfverblinding? Waarschijnlijk een combinatie van beide. Geloofde men werkelijk dat een meer dan duizendkoppig netwerk van vrienden en kennissen garant zou staan voor de redding van de persoon in kwestie? Veronderstelde men echt dat iemand die online en in realtime een dergelijke mededeling doet, offline gered had moeten worden?

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Nederland is af

, door

De inrichting van Nederland is zo goed als af, stelt econoom Elisabeth Ruijgrok. Het land is in de fase van groot en klein onderhoud gekomen. Dit inzicht is nog niet tot veel ambitieuze plannenmakers doorgedrongen. Zij begrijpen maar niet dat kosten-batenanalyses keer op keer laten zien dat voor de belastingbetaler de kosten van nieuwe, grote projecten de baten overtreffen. Het is daarom logisch dat zij de logica van kosten en baten graag inruilen voor ‘visie’ en emotie.

Gezond verstand vs. ‘visie’ en emotie
Onlangs constateerde Louise Fresco in de Kohnstammlezing dat in de Nederlandse politiek (investerings)beslissingen genomen worden op grond van emotie in plaats van op basis van “de beste, per definitie altijd onvolledige kennis”. Marcel van Dam voegt hier in de Volkskrant aan toe dat de beleving belangrijker is dan feiten en dat soms wetenschappers impliciet politiek bedrijven. De vraag is hoe het zover heeft kunnen komen? Er bestaat immers een rationeel alternatief om te beslissen over investeringen in windmolenparken, woningbouwprojecten, wegaanleg en het onder water zetten van polders: de maatschappelijke kostenbatenanalyse (MKBA).

De MKBA is een instrument dat uiteraard niet perfect is, maar wel rationele informatie oplevert. Een geavanceerde vorm van gezond verstand met wat ‘best practice’-getallen. De methode wordt in Nederland regelmatig toegepast. Dit heeft als voordeel dat kritisch gekeken wordt naar projecten die volgens de initiatiefnemers vanwege doelstellingen van duurzaamheid of andere bestuurlijke ambities hoe dan ook doorgang moeten vinden. Vooral voor projecten gericht op gebiedsontwikkling die subsidie uit het Fonds Economische Structuurversterking nodig hebben blijkt keer op keer dat zij de belastingbetaler meer kosten dan hij of zij er in termen van welvaart en welzijn voor terug krijgt.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Land van beloften

, door

Deze gastbijdrage is van de New Yorkse fotograaf René Clement. Binnenkort publiceert hij het fotoboek Promising Land. Onderaan vindt u een diaserie met werk daaruit.

cheerleadersWhen I first passed through Orange City, Iowa, in 2004 I had the strangest experience. I had unexpectedly found myself in a small town peppered with windmills, houses with Dutch stair-step gable fronts and an abundance of tulips. And since it was a Sunday, there was not a living soul to be seen on the streets of this small community guided by an unshakable Dutch Reformed tradition. My curiosity was peaked. What’s going on here?

When I returned to New York, I did my research and learned that Dutch immigrants had founded this Iowa town in 1870.  They had come from the Dutch settlement of Pella, Iowa, in search of promising land whose fertile soil would enable them to grow crops and make a viable living. By 1936, the people of Orange City began to fear they were losing their Dutch cultural identity, and in response started an annual Tulip Festival to celebrate their national roots. Today this festival has grown into a  three-day fair, replete with parades, a thousand volunteers decked out in traditional costume, and a mix of Dutch culinary treats that mingle with the smell of hamburgers on the grill. Online, I was transfixed by fascinating pictures of people in traditional costume walking the streets; it felt as if a classic Dutch-master painting had been brought to life on the great plains of the United States.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Simplisme leidt niet tot beter onderwijs

, door

Een gastbijdrage van Hartger Wassink, universitair docent bij het Ruud de Moor Centrum van de Open Universiteit. Deze bijdrage is een aangepaste versie van een bijdrage in het NRC van zaterdag 23 april. Op zijn eigen site schrijft hij over onderwijs en management.

De avond dat de NRC kopte dat het voortgezet onderwijs in de gevarenzone zat, zat ik met een groep schoolleiders in een restaurant. De kop van het artikel en ook de aantijgingen die verderop in het stuk gedaan werden, vielen niet goed. De onvrede over het artikel ging verder dan alleen de onaangename ervaring om publiekelijk aan de schandpaal genageld te worden wegens vermeende slechte prestaties. Het is vooral het aanhoudende simplisme in de discussie over het onderwijs dat de schoolleiders stoorde, en de vaststelling dat de inspectie hier kennelijk aan mee meent te moeten doen.

In het artikel wordt Annette Roeters, hoofdinspecteur van het onderwijs, geïnterviewd naar aanleiding van de meest recente rapportage over de resultaten van het voortgezet onderwijs. Zij doet voorkomen alsof de problemen in het voortgezet onderwijs groot zijn, maar dat de oplossing niet zo ver weg is, als de scholen maar iets beter op hun resultaten zouden letten. Daarmee verengt ze het debat over ‘goed onderwijs’ tot de smalst denkbare opvatting van kwaliteit van het onderwijs: de hoogte van de scores van Nederlandse leerlingen op taal en rekenen.

Vorige Volgende