Overzicht

Apparadsjik

19 Artikelen
10 Waanlinks
26 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Groene thee met Sap

, door

Deze zomer drinkt Apparadsjik, schrijver van de zowel ongeschreven als onvolprezen roman Papa Pinda, nu en dan thee op locatie. Als de Knevel & Van den Brink van de zojuist gestopte Ernest van der Kwast, probeert hij de zomerprogrammering een beetje overeind te houden.

In de zithoek van de Groenlinks wandelgang neemt Jolande plaats, in gedachte verzonken. ‘Groene thee neem ik aan?’, zeg ik terwijl ik haar inschenk. Knikkend vervolgt ze haar gedachte, hardop tegen zichzelf pratend. ‘Strategisch gezien staan we er goed voor. Met de veranderingsgezinde partijen van het Lenteakkoord bewezen we regeringsmacht te kunnen dragen. En met de behoudende PvdA en SP hebben we een lijstverbinding, dus we zijn goed aangesloten.’

‘Toch ben ik er niet gerust op.’ Ze zet de naar haar mond gebrachte thee weer neer. ‘Stel dat Geert het voor elkaar krijgt met CDA en VVD om tafel te gaan en achterlangs de steun van Emile te krijgen.’ Achterlangs, hoe bedoelt ze dat? ‘De uiterste raken elkaar zeggen ze toch? De SP en de PVV staan dichter bij elkaar dan je denkt.’ Met licht paniekerige blik kijkt ze me aan, ‘Dan zitten we er dus mooi niet bij!’

We worden afgeleid door een dichtslaande deur. Met ferme stappen beent Tof Thissen, voorzitter van de selectiecommissie van de partij, richting uitgang. ‘We hebben zojuist besloten ook het oordeel over de commissieleden naar buiten te brengen’, zegt ze verontschuldigend. Hoe de partij over hem denkt? Ze pakt de papieren erbij en citeert: ‘Tof Thissen. De partij sluit niet uit dat hij kan groeien naar een succesvol voorzitterschap indien zijn politieke gevoel zich verder ontwikkeld, waaronder ook het innemen van een meer luisterende houding wordt verstaan.’

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De G500: een sympathiek onwerkbaar initiatief

, door

Nieuwe politieke initiatieven hebben bij voorbaat mijn sympathie. Vooral omdat ze de belofte van politieke slapstick in zich dragen: een nieuwe binnenkomer die zijn entree maakt door de deur in het gezicht van een ontgoocheld ronddolende middenpartij te slaan.

De Generationele 500 werd in 100 uur voorbereid, waarna het plan in Buitenhof werd gepresenteerd. Helaas is nog veel sneller te doorzien waarom het initiatief niet meer dan theater zal opleveren.

Dat zit hem in de strategie die ze willen gebruiken. Die 500 staat voor het aantal jongeren dat lid moet worden gemaakt van de grote middenpartijen – PvdA, CDA en VVD. Ze willen die partijen van binnenuit veranderen en hebben daarvoor een heel praktisch plan. Op congressen worden, middels leden die stemmen, besluiten genomen over het programma en de koers van een partij. Indien die jongeren zich daar nu en masse vertonen, kunnen ze grote invloed uitoefenen op de uitkomsten van die stemmingen. Bovendien kunnen ze zelf ook moties voordragen waarover gestemd kan worden. Congressen worden gemiddeld door zo’n 1000 man bezocht. Met zo’n 500 man kun je dus een kleine coup plegen en het programma naar je hand zetten. Dat is het idee, best een mooi plan.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Verzetsstrijder Arondeus en vrijheidsheld Hero

, door

Dankzij klungelende Noord-Hollandse politici en het geëtter van Hero Brinkman leeft de naam van verzetsheld Willem Arondeus voort. Want hoewel hij al bijna twee jaar niet is uitgesproken, blijft de lezing die zijn naam draagt spraakmakend. De vorige lezing werd geannuleerd, waarna Von der Dunk hem alsnog als hagepreek uitsprak. Dit jaar zag Brinkman weer kans de voorbereiding ervan onder hoogspanning te zetten, met een simpele tweet over de beoogde spreker: W Arondeuslezing doet Rene Boender. Deze klimaatgoeroe vraagt rond 6500 euro voor lezing van half uurtje. Compleet over de top. Graaier!

Collegapolitici not amused. Volgers van Brinkman bellen Rene Boender op en bedreigen hem. Boender not amused. Trekt zich terug als spreker, want zo onverzettelijk als Arondeus is hij nou ook weer niet. Het heet niet voor niets de Arondeuslezing en niet de Boenderlezing. Dan besluiten de betaalde amateurpolitici uit Noord Holland de voorbereidingen voor de lezing achter gesloten deuren voort te zetten. Brinkman voert dat vervolgens met een grote glimlach aan als illustratie voor het bestaan van achterkamertjes waaruit de PVV geweerd wordt. Hij stapt naar de rechter.

Ruststand. Brinkman maakte veel herrie, maar heeft het initiatief en leidt. Overige partijen in het defensief, onbeweeglijk als een in de koplamp starend konijn. Valt Brinkman te verslaan? Niet zonder lef.

Foto: copyright ok. Gecheckt 29-09-2022

Zet Brein op zwart!

, door

We kennen stichting Brein als de aanklager die opkomt voor de belangen van de grote jongens uit de media industrie, uit naam van de artiesten die door ze worden uitgemolken. Van beide behartigt ze de belangen, onder het moto The art of protecting the creative. Dat zou misschien beter The art of prostituting the creative kunnen zijn, de klassieke platenbaas indachtig.

Breinbaas Kuik is het daar vast niet mee eens. Elk verwijt aan Brein zal hij terugvoeren naar de torrenttrekkers, die het de artiest moeilijk maken van z’n werk te leven. Maar dat Brein met die grote belangen in de achterzak zegt op te komen voor de artiesten, doet je toch aan het CDA denken: achter elk woord en elke daad gaan andere belangen schuil. Toch heeft Brein ergens een punt. Maar wat doet ze dan fout in haar strijd voor het goede?

Achterhaald systeem

Brein is als een OM dat stelselmatig, politici die iets onaardigs zeggen voor haat zaaien aanklaagt, terwijl iedereen begrijpt dat het verbod daarop eigenlijk uit de wet moet. Ze wil dat we ons conformeren aan een achterhaald systeem, niet omdat het goed is, maar omdat het wet is. Een systeem waarin grote mediabedrijven hun huidige rechten willen afdwingen, in een poging de status quo zo lang mogelijk uit te melken. Want nieuwere en directere vormen van distributie van bijvoorbeeld muziek, zet hen mogelijk buitenspel.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Niet Donner is de verrassing

, door

wel dat de vierde partij van Nederland, zoals waarschijnlijk morgen bekend wordt, de vicepresident van de Raad van State levert. Dezelfde partij overigens, die in de peilingen van zowel De Hond als van de politieke barometer op plaats zes staat. Tjeenk Willink werd in 1997 vicepresident toen zijn PvdA de grootste partij was. De voorganger van Tjeenk Willink, CDA-er Willem Scholten, werd vicepresident toen het CDA in 1980 met 49 zetels meer dan twee keer zoveel zetels had als nu. Daarmee was ze de tweede partij, na de PvdA van Den Uyl, maar wel de grootste regeringspartij en dat telt natuurlijk nog een beetje meer.

Deze traditie van baantjesschuiverij ontmoet steeds meer weerstand, wellicht omdat de vriendjespolitieke praktijken steeds zichtbaarder worden. De beschikbaarheid van Hirsch Ballin is bekend, net als de afkeer van Verhagen van deze tegenstander van het huidige kabinet. Van de sollicitatiebrief van de voorzitter van de SER, lid van D’66, wordt kennis genomen. Door de media althans.

Ook het afkalven van de middenpartijen werkt die weerstand in de hand. PvdA, CDA en VVD hebben in de voornoemde peilingen, gezamenlijk respectievelijk 63 en 73 zetels. In ieder geval geen meerderheid dus. Het vanzelfsprekend opeisen van belangrijke posten verliest langzaam z’n vanzelfsprekendheid.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De weke moraal van de christen-democratie

, door

Eigenlijk best begrijpelijk dat Geert Wilders vorig jaar aanstuurde op een gedoogconstructie. De ideale positie om invloed op het regeringsbeleid uit te oefenen, zonder met het CDA in één kabinet te hoeven zitten. Want het totale gebrek aan moraal van die partij moet zelfs Wilders soms te ver gaan.

Over de PVV kun je natuurlijk beweren dat de voorstellen die ze doet vaak op het randje zijn, of eroverheen gaan, maar haar politiek bestaat vooral uit taal. Woorden die erop uit zijn frontaal te confronteren, maar die minder bereiken dan de praktijken van het CDA. En waar Wilders zijn taalstrijd in de openbaarheid voert, praktiseert het CDA politiek in de uitgestrekte schemerdonkere kerkers van de christen-democratie.

Taal wordt bij het CDA gebruikt als middel om wat ze praktiseert aan het zicht te onttrekken. En geregeld glijdt ze zelfs in de hypocriete spagaat waarbij haar woorden haar daden tegenspreken, omdat die in de regel weinig met elkaar te maken hebben. De afgelopen weken leverde weer enige voorbeelden op.

Met haar optreden vorige week illustreerde Van Bijsterveld beide praktijken. Ze riep ouders op zich meer over het onderwijs van hun kinderen te bekommeren, maar moest later erkennen dat ze dat zelf ook niet had gedaan. Dat liet ze aan de oppas over. De strategie hierachter – het met dit morele appèl afleiden van de aandacht voor de 300 miljoen aan bezuinigingen op het speciaal onderwijs – illustreert die andere praktijk en had meer succes. Door het kakelend ongenoegen van hardwerkende voorlees-klaar-overs verdween die pijnlijke bezuiniging naar de achtergrond, waar ze voor het CDA minder moeilijkheden oplevert.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Afzien van referendum ook geen goed idee

, door

Het lijkt erop dat Papandreou bakzeil heeft gehaald, door af te zien van een referendum over het Europese reddingsplan. Maar hoewel de Europese reacties afkeurend waren, moeten we ons afvragen of dat referendum nou zo onverstandig was. Want is het werkelijk zo’n slecht idee het volk zich eens uit te laten spreken over wat er allemaal gebeurd?

Bovendien zou een Grieks referendum ook duidelijkheid kunnen brengen. Een Nee betekent exit Griekenland, wat de Griekse politici daar ook tegenin brengen. Want de Grieken keuren daarmee hun eigen reddingsplan af en ze ondermijnen er het gezag van hun huidige regering mee. Het gezag om te bezuinigen en misschien ook wel het gezag om aan te blijven.

Een Nee biedt politici bovendien een ander voordeel: de mogelijkheid om het Griekse probleem te ontkoppelen van het Italiaanse. Nu lijkt een Grieks exit een voorbode van een Italiaans probleem, omdat het wordt gezien als de consequentie van de economische malaise. Maar als de Grieken Nee zeggen en vervolgens de eurozone verlaten kan dat uitgelegd worden als het resultaat van hun eigen stemgedrag. Dat maakt een gedwongen glijvlucht van Italië, Spanje, of Portugal minder vanzelfsprekend.

Een Grieks Ja

Een Ja daarentegen zal de binnenlandse protesten tegen het regeringsbeleid in ieder geval gedeeltelijk smoren. Want als de meerderheid voor stemt heeft het protest in ieder geval z’n democratische legitimiteit verloren. Een Ja betekent dat de bevolking bereid is bezuinigingen te slikken. Bovendien herwint de regering er z’n legitimiteit mee. Beide zijn hoe dan ook nodig om het Griekse probleem op te lossen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Wat politieke inhoud inhoudt

, door

Rutte I zit er alweer een jaar, maar ondanks de macht die de oppositie in deze gedoogconstructie heeft, lijken de Grieken meer spanning op de coalitie te kunnen zetten dan de linkse wijsvingertjes. Die macht heeft de oppositie, gelijk met het hoofdpijndossier van de Euro, van diezelfde Grieken gekregen. Het Nee van Wilders tegen elke belastingcent die aan De Luie Griek wordt verkwanseld, geeft de oppositie een sleutelrol. Rutte heeft haar voor elke Europese actie nodig, maar ze lijkt niet te weten wat ze met die macht moet en dat is zonde.

Dat komt door het argument van de inhoud. Rutte zegt, we moeten Europa uit de brand helpen en dan zeggen Pechtold, Cohen en Sap, ja inderdaad dat vinden wij ook. Ze zijn het, zoals dat dan heet, inhoudelijk eens en gaan er daarbij van uit dat het daar in de politiek om gaat. Uit die inhoudelijke overeenstemming leiden ze af dat ze Rutte ook moeten steunen. Rutte moedigt dat natuurlijk van harte aan, die steun aan hem vanwege de inhoud, maar begrijpt dat de vanzelfsprekendheid ervan een linkse dwaling is waar hij zuinig mee om moet springen.

Want politiek gaat niet over de inhoud. Politiek gaat OOK over de inhoud. Maar als politiek daarnaast niet over macht ging, denk ik niet dat er iemand voor naar de stembus zou gaan. Verkiezingen zijn tenslotte geen idols voor mensen met de meeste inhoud. Een stelling die eenvoudig te bewijzen is door enkele kamerleden aan het woord te laten.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Vrijdenkersruimte is Haagse folklore

, door

Klonk toen best sympathiek, zo’n vrijdenkersruimte. Een plek voor denkers, wier vrijheid van meningsuiting werd beknot, met werk van Gregorius Nekschot, Aram Tanis en natuurlijk Theo van Gogh. Maar het principiële probleem ervan – de maat van de ruimte – toont een wel heel oppervlakkig idee van democratie.

Een vrijdenkersruimte zegt: komt allen hier, door intolerantie achtervolgde kunstenaars, hier kunt u uw werk veilig tonen! En als een liberale moslim dat zegt onder het regime van de sharia, of een Duitser tegen Joodse kunstenaars onder de Nazi’s, dan is dat heldhaftig. Maar als een politicus van welke partij dan ook, dat zegt in het Nederland van nu, dan is hij vast als een onnozele uitzendkracht te werk gesteld in ons huis van de democratie. Want zo’n ruimte zegt: hierbinnen is het veilig. Maar impliceert: daarbuiten dus niet. En dat is in een democratie een probleem.

De vrijdenkersruimte van onze democratie dient niet voor de landsgrens op te houden. Het beschikbaar stellen van een VVD leeskamer en een gang van de PVV, binnen de beveiligde Haagse binnenwereld, was niets anders dan de capitulatie van het idee dat die vrijheid er in ons hele land moet zijn. De eerste die die conclusie moeten trekken en niet met minder dan dat genoegen moeten nemen, zijn diezelfde politici.

Volgende