COLUMN - Twee woordjes die dagelijks uit miljoenen kelen van mensen in Nederland komen. Helaas meestal geen vraag uit interesse. Zelfs niet eens een echte vraag. Wel een korte oneliner, vermomd als vriendelijk gebaar naar degene aan wie je het vraagt. En we doen het allemaal. Vaak onopgemerkt. We denken hiermee vriendelijk te zijn en aandacht te hebben voor de ander. Maar is dat ook zo?
Iedereen herkent waarschijnlijk de situatie: Je loopt op een willekeurige plek, op een willekeurig moment. Opeens kom je iemand tegen die je (her)kent. Op dat moment kun/moet je razendsnel iets bedenken om te zeggen. Enkele voorbeelden: “Hey, das lang geleden!” (afhankelijk van de blijheid die het met zich meebrengt om die persoon weer te zien, maak je een keuze hoe vriendelijk je hierbij kijkt) of “Wat een weer weer, he?!” (kan altijd, zowel in positieve als in negatieve zin) of “Jij ook hier?” (dat zie je toch, knakworst!) of, daar komt ‘ie: “Alles goed?” Meestal komen deze vraagzinnetjes naar buiten, als vervanging van het traditionelere “hallo” of “hoi.” Net even wat meer variatie in de Nederlandse begroetingswereld dus. Maar allen even ondoeltreffend en nietszeggend.
Toch is er op zich niets mis mee natuurlijk. Beter dit, dan iemand compleet negeren of net doen alsóf je iemand compleet negeert. Maar de frequentie van het quasi-interesse-hebbend vragen of alles goed is, verdient ook geen schoonheidsprijs. We leven tenslotte in een nare wereld, die bol staat van de recessies, armoede, ziektes en onverdraagzaamheid. Een wereld waar bij niemand ALLES goed kan zijn. Onmogelijk.
Het is dan ook een leuk experiment, om de eerstvolgende keer als iemand u vraagt of alles goed is (liefst in het voorbij lopen natuurlijk, midden in een goed gesprek zal dit geen effect hebben), meteen te antwoorden met bijvoorbeeld: “Mwoah, eigenlijk niet zo…” of “Ik heb me weleens beter gevoeld” of kort en bondig met: “Nee.” Waarschijnlijk is de vrager dan inmiddels al letterlijk een paar stappen verder (want: druk, druk, u kent het wel…) en realiseert zich pas na enkele momenten wat je hebt gezegd. Hij/zij had immers geen écht antwoord van u verlangt of verwacht. Waarschijnlijk niet eens gehoopt. Maar misschien wil jij wél echt je ei kwijt en je persoonlijke wereldproblemen delen. Heb je echter geen zin in vreemde blikken of negerende doorlopers, nadat je de vraag “Alles goed?” hebt gekregen? Antwoord dan veilig met: “Ja.” Mensen die écht interesse in je hebben, zullen immers nooit doorlopen.
Volg Pascal Cuijpers op Twitter.
Reacties (8)
Het huidige klapritueel kent ook die leegte.
Klappen als een spreker opkomt of bij een forum voor elke deelnemer afzonderlijk. Na afloop kan met geklap de mate van inhoudelijke waardering blijken, maar dat lijkt niet de bedoeling.
Have a nice day!
‘My, what a smashing blouse you have on’
Bij hele goede vrienden durf ik op de vraag “Hoe gaat het?” te antwoorden: Wil je het sociaal wenselijke antwoord of de waarheid?
Toen ik laatst “alles goed” aan iemand vroeg antwoordde die: Het meeste.
Ook niet gek.
Kan 1000 Euro beter.
Of het net zo dodelijke ‘ach het gaat wel’ (niet dus)
wat je dan kunt negeren of uiteindelijk dan toch de stoute schoenen aantrekken en doorvragen.
Maar leuk inderdaad, er serieus antwoord op geven,
ik kan die neiging bijna nooit onderdrukken, ik moet en zal er serieus antwoord op geven, vaak doe ik het dan maar af met een flauwe afzwaaier omdat ik ook wel weet dat het slechts een begroeting is.
Gepikt van Paulien Cornelisse uit het NRC van dit weekend.
Ondanks dat is de leukste opmerking op: ” hoe gaat het” vanzelfsprekend van een Amsterdammer: ” ’t kan een tonnetje beter”.
Of een andere moderne klassieker:
Alles goed?
“Nee, twee fout”