Met dank overgenomen van Montesquieu Instituut (MI), gepubliceerd op maandag 17 november 2025, 10:30, analyse van Teun Schermerhorn en Bert van den Braak Dit artikel verscheen eerder op 2 oktober 2025 en is vanwege de verkiezingen voor de nieuwe Tweede Kamervoorzitter opnieuw geplaatst. Na het vertrek van Jan Anthonie Bruijn (VVD) naar het dubbel demissionaire kabinet-Schoof kiest de Eerste Kamer komende dinsdag een nieuwe voorzitter. Er hebben zich drie kandidaten gemeld. Ook de nieuwe Tweede Kamer zal na 29 oktober nieuwe verkiezingen houden voor haar voorzitter. Nog maar twee jaar geleden, in 2023, verkozen beide Kamers hun voorzitter: op 27 juni de eerdergenoemde Bruijn in de Eerste Kamer en op 14 december Martin Bosma (PVV) in de Tweede Kamer. De verkiezing van personen en dus ook van de voorzitter is in beide Kamers geregeld in het Reglement van Orde (RvO). Die twee regelingen komen in verschillende bewoordingen gesteld kort samengevat op het volgende neer: de stemming is schriftelijk en geheim door middel van stembiljetten, vier leden worden benoemd tot stemopnemer, zij controleren en tellen de uitgebrachte stemmen en de eerstbenoemde stemopnemer maakt de uitslag bekend. In het RvO van de Tweede Kamer is daarbij nog eens uitdrukkelijk bepaald dat de stemopnemers het controleren en tellen ‘gezamenlijk steeds’ uitvoeren. Op de site van de Eerste Kamer is de opname van de verkiezing op 27 juni 2023 nog te zien. De leden van de Kamer vullen hun stembiljetten in, die vervolgens worden opgehaald door de bode in een grote open schaal. De eerstbenoemde stemopnemer leest tijdens de vergadering luidkeels ten overstaan van de hele Kamer de naam op elk stembiljet voor of meldt dat de stem blanco, en dus ongeldig is. De naast hem gezeten stemopnemer 2 stapelt de biljetten op per kandidaat, terwijl de stemopnemers 3 en 4 aan weerszijden van de tafel de uitgebrachte stemmen turven per kandidaat. Als blijkt dat die tellingen overeenstemmen, maakt de eerstbenoemde stemopnemer de uitslag bekend. Deze in de Eerste Kamer gehanteerde procedure is te kwalificeren als zorgvuldig en transparant. Immers, alle stembiljetten zijn door twee stemopnemers gezien (het zogeheten ‘vierogenprincipe’) en de opgelezen stemmen zijn ook te tellen door de andere leden van de Kamer en de medewerkers van de griffie. Wij adviseren de leden van het Presidium van de Tweede Kamer de verkiezing van de voorzitter in de Eerste Kamer op 7 oktober aanstaande te volgen of de vorige verkiezing in 2023 op de site te bekijken, en daar lessen uit te trekken. De beelden van het controleren en tellen van de stemmen in de Tweede Kamer op 14 december 2023 zijn ook te vinden op de site van de Tweede Kamer. Als die vergeleken worden met de gekozen procedure in de Eerste Kamer, dan lijkt toch slechts één conclusie mogelijk: die procedure is onzorgvuldig en niet transparant. In de Tweede Kamer worden, zo is te zien op de tv-beelden van 14 december 2023, alle leden één voor één genoemd door de griffier, waarna zij hun stembiljet naar de twee stembussen in het midden van de zaal brengen. Vervolgens ontfermen twee stemopnemers zich tijdens een schorsing van de vergadering over de ene stembus en de andere twee over de andere. Dat lijkt al niet in overeenstemming met het RvO. In de zaal met veel geroezemoes leest van elk duo één stemopnemer de naam voor, terwijl de andere stemopnemer turft. Meerdere stembiljetten worden slechts door één stemopnemer gezien. Het ene duo werkt geheel anders dan het andere duo. Of de juiste naam op het biljet is voorgelezen of per abuis de verkeerde, of degene die telt de juiste naam heeft gehoord of de verkeerde dan wel per ongeluk verkeerd heeft geturfd, wordt niet gecontroleerd. Het is knulligheid troef. Dat de geschetste werkwijze in de Tweede Kamer onzorgvuldig en niet transparant is, klemt te meer in het geval een voorzittersverkiezing spannend is zoals in december 2023. Of die telling correct is geweest is niet meer na te gaan, want de griffie van de Tweede Kamer gooit de gebruikte stembiljetten weg. Dat moet voortaan in ieder geval worden voorkomen. Bert van den Braak (emeritus-hoogleraar parlementaire geschiedenis en het parlementaire stelsel, Universiteit Maastricht) Teun Schermerhorn (gepensioneerd rijksambtenaar werkzaam geweest bij de Tweede Kamer, de Raad van State en het Commissariaat voor de Media)
Zelfs al zou er geen levende ziel meer zijn om progressieve rock te maken, dan nog is het einde nog lang niet in zicht. Have no fear, AI is here!
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
COLUMN - De Erasmus Universiteit heeft vorige maand de lezing van de Frans-Israëlische socioloog Eva Illouz afgezegd. Het voelde ‘niet comfortabel’ volgens een meerderheid van het organiserende team. Illouz is als hoogleraar sociologie verbonden aan de Hebrew University in Jeruzalem en de École des hautes études en sciences sociales (EHESS) in Parijs. De Erasmus Universiteit had eerder de banden met de universiteit in Jeruzalem verbroken. Maar een individueel bezoek van een academicus is niet in strijd met de richtlijnen inzake relaties met de universiteit. Toch schrapte de organisatie de lezing van Illouz ‘over romantische liefde en het kapitalisme’, haar onderzoeksterrein.
Eva Illouz is een als links bekend staande wetenschapper. Begin dit jaar werd haar in Israël een belangrijke prijs afgenomen vanwege vermeende ‘vijandigheid’ jegens haar land. Ze had een petitie ondertekend voor een onderzoek naar mogelijke oorlogsmisdaden van het Israëlische leger. In een interview door Bas Heijne in de NRC beklaagt Illouz zich nu over de afzegging door de Rotterdamse universiteit. Die ervaart ze als bijzonder pijnlijk. ‘Als een rechtse Israëlische minister mij een prijs afneemt, is dat vanwege mijn mening, Maar bij het afzeggen van mijn lezing ging het niet om wat ik vind, maar puur om wat ik was, een Israëliër.’ Dat laatste blijkt niet duidelijk uit de berichtgeving. De afzeggers hebben geen toelichting gegeven op hun ongemakkelijke gevoelens.
Liefde, afscheid, heimwee en geluk door de ogen van opkomende en gevierde kunstenaars, die de veelbewogen geschiedenis van migratie verbeelden in het Museum Fenix te Rotterdam.
Hoe past een leven in 1 koffer, wat neem je mee en wat laat je achter ? Welke reis heeft een koffer gemaakt ? Was het een vlucht, op weg naar de liefde, een betere toekomst, haastig of zorgvuldig ingepakt?
Fenix verzamelde de afgelopen jaren meer dan tweeduizend koffers die met hun eigenaren de wereld over reisden. In het Kofferdoolhof kan men met een audiotour dwalen tussen de koffers en hun uniek verhaal beluisteren.
Collectie Fenix. © Mark Bolk
Een van de gevierde kunstenaars is Adrian Paci, die in 1997 een gewelddadige opstand in Albanië ontvluchte en zijn toevlucht zocht in Italië.
Zijn artistieke expressie vertolkt vele existentiële en sociale problemen van ons tijdperk: migratie, mobiliteit, verlies, ontheeming, globalisering, culturele identiteit, nostalgie, geheugen.
Collectie Fenix. ©Adrian Paci – Een foto uit de film: Centro di Permanenza Temporanea. Wachten op een vlucht die nooit komt.
Allen stapten op, maar konden nergens heen…
Centro di Permanenza Temporanea , oftewel “Tijdelijk Detentiecentrum” is een korte film die de onzekere en uitzichtloze situatie van migranten verbeeld. Gevangen in een pauze van asielcentra, wachtend op een toekomst die nooit schijnt te komen.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
In 2019 bracht Netflix een documentaire van Martin Scorsese uit over Bob Dylan: Rolling Thunder Revue, naar aanleiding van Dylans concerttournee in 1975/76.
Part concert film, part fever dream. Featuring Joan Baez, Rubin “Hurricane” Carter, Sam Shepard, Allen Ginsberg.
SATIRE - Met de pubertijdsremmers voor trans mensen wordt het voor cisgender mensen nu wel erg moeilijk om te zien wie transgender is.
De Amerikaanse comédienne Ashley Ryan vindt het ook lastig dat mensen pas ontdekken dat zij een trans vrouw is als zij gaat praten, dus heeft ze een symbool bedacht.
Als je transgender bent en je zoekt een safe space, kijk dan naar gebouwen met dit symbool ➕️
Meestal hebben die gebouwen ook regenboogkleurige ramen, en binnen dat gebouw loopt ook vaak een crossdresser in een zwarte jurk.
Een gratis wijntje met een snack maakt deze safe space ook helemaal gezellig.
Welkom.
Ashley Ryan is een Amerikaanse comédienne en heeft een podcast The Funny Police.
Zij begon haar carrière bij wijlen Joan Rivers op de set van The Fashion Police, en heeft ook een gastoptreden bij Comedy Central gehad.
In Tanzania heeft de zittende president Samia Suluhu Hassan een weinig geloofwaardige verkiezingszege opgeëist: ze zou 98 procent van de stemmen hebben behaald, bij een opkomst van 87 procent. De verkiezingen waren op voorhand omstreden. Oppositiepartijen waren uitgesloten van deelname. Tundu Lissu, de leider van CHADEMA, de grootste oppositiepartij, zit al maanden vast en wordt ook beschuldigd van landverraad. Hij had in de aanloop naar de verkiezingen van 29 oktober gepleit voor hervorming van het kiesstelsel. Na de verkiezingen braken er in het als rustig en stabiel bekend staande land rellen uit. Volgens de oppositie heeft het geweld van de oproerpolitie honderden mensen het leven gekost.
Het Europees parlement heeft er in een verklaring bij internationale partners op aangedrongen de democratie en mensenrechten in Tanzania te verdedigen. “Deze verkiezingen kunnen niet als vrij en eerlijk worden beschouwd. De fraude begon niet bij de stembus – die speelt zich al maanden af”, aldus de Europarlementariërs. “Geen enkele verkiezing kan geloofwaardig zijn wanneer de belangrijkste oppositie het zwijgen wordt opgelegd, wanneer de vrijheid van vergadering en meningsuiting wordt ontzegd, en wanneer onafhankelijke media worden geïntimideerd en gecensureerd”, voegde de verklaring eraan toe. En voor alle duidelijkheid: “Stilzwijgen is geen neutraliteit – het is medeplichtigheid.” Een stevig standpunt waarvan we het effect zullen moeten afwachten.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Dido’s Lament is vertolkt door tal van artiesten. Doorgaans zijn dat klassiek geschoolde operazangers en -zangeressen, zoals Jessye Norman.
Jeff Buckley doet ’t ook lang niet onaardig, zo met z’n falsetto.
Tot mijn ontsteltenis is dit nummer nog nooit langsgekomen in deze serie. Een omissie die nodig rechtgezet moest worden. Bij deze.
Semisonic was geen grungeband, geen boyband, geen rebellie. Ze waren de soundtrack van het moment waarop de Amerikaanse middenklasse dacht dat de geschiedenis voorbij was. De koude oorlog was gewonnen, Bill Clinton speelde saxofoon, en iedereen dacht dat het internet de democratie zou redden. Closing Time klonk als het geluid van tevredenheid, het soort tevredenheid dat achteraf bezien altijd de voorbode is van een crash.
QUOTE - Aan de universiteit Leiden is al twee jaar lang de beveiliging flink opgeplust, én is twee jaar geleden een gebouw een tijd gesloten geweest. De aanleiding: de beveiligers vonden een in het Arabisch bellende man in het gebouw maar eng. Dat móest wel terrorisme zijn. Dit reuze interessante artikel in Mare (het universiteitsblad van de Universiteit Leiden) geeft mooi weer hoe de panikerende beveiliging zich wendde tot politie, MIVD en AIVD.