Sargasso logt lijf – mark

Saai is niet spannend
Nou wil ik mezelf niet direct een ubermediocre leven toedichten waarin helemaal niets noemenswaardigs gebeurt, maar het heeft lifelogtechnisch angstaanjagende implicaties dat helemaal niemand erg genegen zal zijn om zichzelf een minder dan bijzonder en turbulent leven toe te dichten. Hoe vervelend zou het zijn om dagelijks talloze stukjes te moeten doorworstelen van half of geheel dronken loggers, die in hun gesubsidieerde huurwoning zitten te morren omdat er onder hun woonwijk nog steeds geen gif in de grond is gevonden*. De meeste dagen gebeurt er in de meeste mensenlevens toch gewoonweg niets dat zonodig met de hele aardkloot gedeeld hoeft te worden. Een oplossing is om heel diepzinnig en mooischrijverig over je supermarktbezoekjes te gaan loggen.

“De C1000 heeft net een grootscheepse verbouwing ondergaan. Het gehoofddoekte kassameisje glimlacht minzaam als ze ziet dat ik er te laat achter ben gekomen dat ik met mijn karretje in het veel te krappe mandjesgangpad sta. Subtiel krijg ik het karretje niet losgemanouvreerd, dus ik besluit tot een ferme, gedecideerde ruk. Het nieuwe metalen hekje geeft opeens mee en met een luide plof beland ik tussen de kistjes manderijnen. Mijn winkelwagentje heb ik los moeten laten, en schiet rakelings langs het hoofd van een klein jongetje dat even verstoord opkijkt van zijn Playstation Portable. Zijn vader komt vervaarlijk op mij aflopen, en terwijl ik me voorneem toch een paar kistjes van die goedkope manderijnen in te slaan, kruist mijn blik die van het kassameisje. Het heeft toch wel iets geils, zo’n hoofddoekje, denk ik, en ik besluit mijn apocalyptisch-Huntingtoniaanse visie op islamitische kledij eens grondig te herzien in het volgende stukje dat ik typ voor mijn geliefde lezers (allebei) van fluksemijmeringen.blogspot.com.”

De ware voyeur wil niet saai
De andere optie is om iets verschrikkelijks mee te maken. Dat doet ook een minder groot beroep op je schrijverskunst c.q. typpretentie, immers het meegemaakte boezemt de lezer al op voorhand ontzag in. Als ik er iets over doordenk, schiet me het grootste recente succes op dit gebied binnen: Kluun’s Komt een Vrouw bij de Dokter. Eigenlijk is Kluun Nederlands life-ste logger van het nieuwe millenium. Hij was enkelt zo ouderwets om het op papier te doen. Maar zijn schrijfstijl verraadt dat hij ten tijde van het ‘sterfproces’ van zijn vrouw, al aantekeningen bijhield die zo het internet opgeplempt hadden kunnen worden. Inclusief linkjes naar ’toepasselijke liedjes en citaten’. (Financieel was het uiteraard een goeie zet om het als boek te bundelen.) Maar iets verschrikkelijks meemaken, daar kies je niet voor, en als het je overkomt, dan zou het mij niet liggen om dat nog even in een jubileumstukje life te loggen zo op de valreep van 2006. Sowieso heeft die hele Kluunexercitie bij mij een ranzige nasmaak achtergelaten. Ik herinner me dat Komrij er een hoogdravende, maar daarom niet minder lezenswaardige, vernietigende recensie over schreef. Kijken of ik het oude tijdschrift nog kan vinden.

“De populariteit van prietpraat in leesbare vorm heeft besmettelijk gewerkt op de boekenmarkt en het leesgedrag. Er zijn volksstammen opgstaan die zich graag publiekelijk laten leeglopen en de ware voyeur kan er niet genoeg van krijgen.(..)
Het lijkt me weinig verrassend dat zovelen zich in Kluun herkennen. De klonen van Kluun zijn overal. Om als lezer, zonder het genadige vlies van de stijl, zonder de verzoenende tussenkomst van een originele gedachte, zo met je neus boven de uitwasemingen van een hufter te staan, ’t is een huiveringwekkende sensatie. Kluun, wat heb je een grote mond.(..)
Wie het bewijs wil dat realisme en geloofwaardigheid niet noodzakelijkerwijze iets met elkaar te maken hebben, moet Kluun lezen.”
Gerrit Komrij, recenseert De Weduwnaar in Vrij Nederland 10-6-2006

Gelukkig (uit)einde
Ah, stond er toch nog een foto van een poes op mijn mobieltje. Lefje (verkozing van Leffe Blond, geschonken door Belse tante), die het behaagt haar territorium te hebben in mijn ouderlijk (nu: mijn moederlijk) huis. Mooi, zo kan ik (allebei) mijn lezers (“onze lezers”, zegt het Rode Sargassale boekje) toch een enigszins fatsoenlijk einde bieden. En natuurlijk alvast de hoogstpersoonlijke wens dat u zodadelijk maar een fijn uiteinde moogt meemaken. Ik neem er eentje opdat er in 2007 op Sargasso maar veel mooie lifelogs mogen zetelen. Geen gebep over poezen, maar in de hoedanigheid van levendige en persoonlijke meningen van loggers en reaguro’s tesaam.