Jimm Kerr en gitarist Charlie Burchill zitten inmiddels ook al bijna een halve eeuw in het vak. Ze begonnen hun pop/rock-carrière in een punkbandje in 1977: Johnny & The Self-Abusers.
Die groep was geen lang leven beschoren, maar uit haar as stond een band op die in de jaren tachtig wereldbekendheid zou vergaren.
Reacties (12)
D’r kan – anno nu – in elk een Gretsch White Falcon vanaf.
Ja, als je je ziel aan de duivel van de commercie verkoopt is dat geen probleem.
Want voor een zichzelf respecterende alternativo uit de jaren ’80 zijn Kerr en Burchill natuurlijk verraders van hun artistieke principes. Vooral omdat er zo’n scherpe grens zit tussen hun artistiek interessante en commercieel succesvolle periode: dat liedje dat ze opname voor een film, terwijl ze het niet eens zelf hadden geschreven, maar waarmee ze wel doorbraken in de VS.
Gelukkig hebben Kerr en Burchill hun pretenties laten varen, anders hadden we nu nooit van die twee gehoord.
Voor mij is dat anders. Ik ben bij dat nummer juist afgehaakt. Ik vond het toen slappe hap, en eigenlijk vind ik dat nog steeds. En een ‘well-crafted pop song’ vind ik vergelijkbaar met zoiets als een goed gebrouwen bier. Niks mis mee, als je ervan houdt, maar het is wel wat anders dan onversneden artistieke expressie.
Maar ik kan het ze ook niet echt verwijten dat ze ooit voor de commercie zijn gegaan. Ik ben de laatste om te beweren dat ik dat niet had gedaan, als ik de kans had gehad. De romantische, puristische snob uithangen is natuurlijk een stuk makkelijker als je die keuze nooit hebt hoeven (kunnen) maken.
Klassiek. Dan had je als een van de eersten in je negorij een bandje ontdekt, en je voelde je uniek. Totdat zo’n bandje doorbrak en je het met het discogepeupel moest delen: dan waren ze ineens vies en kommersjeel…
Ik herken het verhaal van Hans wel, voor een schoolvriend van mij hadden de Simple Minds net afgedaan toen ik ze ontdekte, vlak voor hun grote doorbraak.
Die White Falcon heeft Burchill al sinds de vroege jaren tachtig, zegt ‘ie zelf.
Hij kwam er in de jaren tachtig achter dat de apparatuur nogal bepaalde hoe het geluid klonk. Zat ‘ie in de studio met David Evans (the Edge) van U2. Dus hij vroeg of ‘ie wat mocht spelen op z’n Stratocaster en z’n Vox luidspreker.
Een vlugge scan leert me dat een WF nu zo’n vierduizend euro doet, amper duurder dan een Chet Atkins. Maar mij staan nog prijzen bij van acht tot tien mille, waardoor de WF een beetje een pronkporsche is geworden voor de muzikant die het heeft gemaakt.
Het maakt nogal uit of je een nieuwe koopt of eentje uit de jaren ’50, ’60 of ’70. De prijs van oude exemplaren (als het lukt om er eentje te vinden) kan makkelijk € 10.000 of meer zijn. Als hij een tenminste helemaal origineel is en dus verzamelaarswaarde heeft.
Mocht je er eentje willen hebben uit 1959: die is zo duur dat ze de prijs er niet bij zetten. Maar een Chet Atkins uit dat jaar kost ook wel wat.
Simple Minds? Dan denk ik toch vooral aan de dansvloer (toen nog wel)
Theme from Great cities
The American
Hunter and the Hunted
En ik kan me nog een concert in Ahoy herinneren waarin het openingsbeeld was dat hij, Jim Kerr dus, als een crucifix op het podium stond.
Negen reacties en zelfs geen plusje voor de enthousiaste drummer met haar geweldige pruik. Dat is toch best verdrietig.
Ik vroeg me nog wel af waarom ze voor deze clip de vader van Jim Kerr hebben gevraagd, en niet Jim Kerr zelf, die ranke jongeling die zo expressief dansen kon.
En de bas wordt door iemand anders vastgehouden dan Derek Forbes. Derek Forbes – over zijn spel een citaat:’Tijdens de opnames van Sparkle In The Rain zat er bloed op de bas.’