Sinds Amanda Gorman haar gedicht las bij de inauguratie van Joe Biden, was er een lichte opleving in de belangstelling voor poëzie. In het bijzonder de gesproken variant, niet de gedichten uit die dunne bundeltjes met die saaie voorkanten. De Spoken Word variant dus. En die komt in verschillende soorten. Alleen de stem, of de stem begeleid door ritme zoals Anne Clark en John Cooper Clarke en de variant dat je zegt, ja, eerlijk gezegd vind ik het weer gewoon een popband: Linton Kwesi Johnson. En je hebt de popdichters. In Nederland had je natuurlijk Bart Chabot, die op het podium stond met alleen zijn lichaam en stem. En er was Ton Lebbink die een culthitje (1981) had met Voetbalknieën. Gesproken tekst met een strak ritme eronder. Verleden jaar verscheen, door crowdfunding, op initiatief van Leonor Faber-Jonker, een uitgave van het werk van Ton Lebbink: de elpee Luchtkastelen (met daarop natuurlijk Voetbalknieën) en een bundel met gedichten van hem.