Een weergaloze live-uitvoering van Lucky Man door de Keith Emerson band, oorspronkelijk van de Britse 3-mansformatie Emerson, Lake & Palmer (ELP). Ten minste, de eerste 5 minuten van dit 9 minuten durend epos. Loepzuiver gitaarspel en de hese stem van gitarist/zanger Marc Bonilla, prachtig.
Daarna gaat Keith Emerson als een gek tekeer op zijn synthesizer, een enorm zo te zien zelf geknutseld bouwwerk waar hij allerlei psychedelische klanken mee produceert. Het is indrukwekkend om te zien, maar je moet er tegen kunnen. Ik heb ’t afgeluisterd, maar dat ga ik niet nog een keer doen. Holy crap, wat een kakofonie. Maar goed, daar stond hij ook wel bekend om, net als om die geknutselde bouwwerken trouwens. In deze korte “docu” gaat een liefhebber dieper in op zijn werk.
Eigenlijk vreemd dat ELP maar 2 hits heeft gehad (in Nederland), deze Lucky Man en het welbekende Peter Gunn, soundtrack van de gelijknamige serie. Ze zijn met tussenposes behoorlijk lang actief geweest en hebben meer dan 30 albums uitgebracht, waaronder weliswaar een aantal live concerten en best-offs, maar toch. Zeker in hun begintijd was experimentele en psychedelische muziek hartstikke populair. Hoe dan ook, blijkbaar hadden ze best een grote fanbase, want hun tours bleven succesvol. Hun laatste reünie was in 2010 op ’t High Voltage-festival in Londen.
En ik weet niet of het klopt, maar dit concert van de Keith Emerson Band zou wel eens zijn laatste geweest kunnen zijn. 9 maanden later, op 11 maart 2016, schoot hij zich voor zijn kop.
A bullet had found him
His blood ran as he cried
No money could save him
So he laid down and he died
Ooooh, what a lucky man he was
Ooooh, what a lucky man he was
Reacties (5)
Als je van een kakafonie houdt: wat dacht je van dit live optreden? https://www.youtube.com/watch?v=omhH0gXIflI ;-)
@1: ik lees nu pas het tweede deel van Karin en dat ze in mineur afsluit. Een andere link van mij was gepaster geweest wellicht.
@1: Uuh nee, ik hou niet van kakofonie dus. Deze kende ik nog niet, wat een tyfusherrie! Terwijl ik Kane op zich heel niet verkeerd vind. Verbazingwekkend!
De tweede helft hoor en zie ik zelf als een vreseljik einde van een (zelf)hoopvolle start.
Als in Burning Man. Of http://www.josdouma.nl/index.html?/preken/preken/mat27.html
Reality, baby.
Dit is geen muziek meer. Dit is waanzin. Maar zelfs in waanzin zit methode. Het is heel indrukwekkend maar niet iets voor dagelijks gebruik. Ik denk niet dat de buren dit op prijs zouden stellen.