Kerstverlichting

COLUMN - We keken van de boom naar de bak met kerstverlichting, de oudste sloper en ik. Daarna keken we naar elkaar.

‘Dit wordt weer heel erg’, zei hij.

‘Ik vrees het ook’, zei ik.

We doken allebei op een snoerbrij en concentreerden ons zo goed mogelijk.

Ik werd er gek van! Had ik de ene helft een beetje fatsoenlijk los, raakte de achterste lampjes alweer in de knoop en als ik me daarna op de achterste lampjes stortte, frotten de voorste al weer in elkaar. Ik keek naar mijn sloper en hij was met een verhit gezicht exact hetzelfde met zijn snoer aan het doen. We keken elkaar met een rood hoofd aan, haalden onze schouders even op en doken weer op ons snoer. We lieten ons niet kennen. Wij tegen de lampjes, drie keer raden wie er zou gaan winnen. Precies!

‘Godsamme’, hoorde ik achter me. ‘Dat stomme lampje wil niet wat ik wil!’

‘Dat is het lot van kerstverlichting, schatje. Je koopt het in een doosje, dan zit het heel allemaal verdacht netjes op zo’n plastic rekje en als je het voorzichtig loshaalt zit het voordat alles de grond raakt al in een grote frot. Volgens mij doen ze dat expres, ik heb zo’n snoer nog nooit netjes in de boom kunnen hangen. Meer kan ik er helaas niet van maken.’

‘Kunnen er geen echte kaarsen in de boom? Dat had oma vroeger ook.’

‘Vroeger is om een hele hoop redenen goed dat het voorbij is, luister maar. Menig binnenhuisbrandje is door een omgedonderde kerstboom gestart. De boom vloog in de fik, viel daarna op de hond/hamster/kat/konijn, dat beest vloog uiteraard ook in de fik, die zette het op een rennen langs de gordijnen en voor je het wist stond de hele hut in brand. Nee schatje. We doen lampjes. Deze lampjes, want ze doen het nog gewoon. We gaan nog even door.’

‘Mam, had ik niet al lang in bed moeten liggen? ‘

‘Ben je al klaar dan?’

‘Nee, ik heb nu 16 van de 200 lampjes uit de knoop. Maar dat is in het midden van het snoer en volgens mij is dat niet goed.’

Ik kreeg het warm. Zeg maar bloedheet. Mijn benen sliepen van het op mijn knieën door de kamer kruipen om die klotelampjes uit elkaar te halen. Ik had dorst, moest plassen, maar eerst zouden en moesten die snertlichtjes in de boom. Want dat is leuk, toch? Pfff.

Ik denk van te voren altijd dat het heel erg knus is, die kerstboom. Ieder jaar weer heb ik een idyllisch beeld van kinderen die met vrolijke gezichtjes ballen in de boom hangen, dampende chocomel in de knuistjes, Bing Crosby op de achtergrond. Het realistische beeld is dat we allemaal stiksacherijnig worden van die pokkenlampjes en dat we allemaal het liefst de chocomel door de kamer zouden smijten, ‘hou toch je smoel Crosby’ gillend om daarna heel hard om de brij met lampjes te gaan staan springen, gevolgd door inname van drank en valium. Leuk man, kerstmis.

Uiteindelijk hingen ze dan toch. We hebben ze gezamenlijk met een grote boog op de boom gegooid en nu is er een heel erg verlichte ene helft en een andere hele donkere helft zonder lampjes. We gaven elkaar een grote boks, gevolgd door een high five. Wij hadden het ‘m geflikt, vonden wij. ‘Zo is het in de wereld ook’, zei de oudste sloper.

‘Vrede op aarde’, zei ik.

‘Waar moet Jezus met zijn strobak eigenlijk? Jozef heeft trouwens geen hoofd meer, zie je dat?’

‘Jezus wacht maar even lekker. Het is nog lang geen kerstmis, zijn tijd moet nog komen. Voor Jozef hebben we nog wel ergens een Playmobilehoofdje. Dat plakken we er later wel op. Wij gaan NU aan de drank. Chocomel?’

‘Lekker!’