Gaza: een welbewuste, door Israël uitgelokte moordpartij

OPINIE - Israël heeft de Palestijnse raketaanvallen vanuit Gaza welbewust uitgelokt om de verzoening tussen Fatah en Hamas in de kiem te smoren.

Ik doe meestal mijn best niet al te emotioneel te worden over de dingen waarover ik schrijf, maar deze keer keer heb ik moeite mijn boosheid in bedwang te houden. Bij de Israëlische aanvallen op de Gazastrook (onder de naam ‘Protective Edge’) worden hele families, inclusief oma’s en baby’s, onder het puin van hun huizen bedolven. En dat niet één keer, maar intussen vaker dan ik heb kunnen bijhouden.

Eergisteravond was een café doelwit, waar mensen naar Nederland-Argentinië zaten te kijken. Je zou zeggen dat de gestaalde pro-Israëlkaders nu wel ophouden met de leugen te verspreiden dat ‘Hamas op burgers mikt, terwijl Israël zoveel mogelijk de burgers spaart,’ zoals ik EO-coryfee Andries Knevel afgelopen maandag nog zag twitteren. Maar Israël zal wel met de verklaring komen dat Hamas of de Islamitische Jihad raketlanceerinstallaties onder woonhuizen en cafés had verstopt. En dan zijn deze Israël-gelovigen ook weer gerustgesteld.

Wat natuurlijk volstrekt ontbreekt in elke verklaring of duiding van het nieuws alhier in Nederland, is hoe het allemaal zo gekomen is. Van NRC tot RTL krijgen we te horen dat Hamas op Israël schoot met raketten en dat vervolgens sprake was van een betreurenswaardige escalatie. En intussen horen we – ook uit het kamp van ‘progressieve Israëli’s’ en het zogenoemde ‘vredeskamp’ – dat ‘Israël natuurlijk het recht heeft zich te verdedigen,’ maar ‘dat geweld niets oplost.’

Helaas is het kul dat Israël zich aan het verdedigen is. Israël heeft deze campagne van a tot z uitgelokt.

Van het begin af aan heeft de huidige Israëlische regering zich met hand en tand verzet tegen de verzoening van Hamas en Fatah en de vorming van een eenheidsregering. Dat was immers een ontwikkeling die de druk op Israël zou vergroten om akkoord te gaan met een vredesregeling.

Palestijnse eenheid, dat wil zeggen: alle belangrijke organisaties, inclusief Hamas, die onder de vlag van de PLO bereid zouden zijn akkoorden met Israël te sluiten, was niets minder dan een nachtmerrie voor deze Israëlische regering. Netanyahu en de zijnen leven immers bij de gratie van de status quo, die het mogelijk maakt via voldongen feiten, stap voor stap, steeds meer grondgebied van de Westoever (het ‘historische vaderland van de Joden’) in te lijven.

Het begon met strapatsen als het niet overdragen van belastingen en accijnzen aan de Palestijnse Autoriteit, het hinderen van het bankverkeer, het verhinderen dat de nieuwe ministers uit Gaza naar de Westoever konden reizen (en vice versa) en het stopzetten van alle coördinatie met de Palestijnse Autoriteit (behalve op veiligheidsgebied, want in dat opzicht functioneert de PA als Israëls politieagent).

Vervolgens kwam op 12 juni de ontvoering van de drie Israëlische tieners. Dat was een godsgeschenk voor Netanyahu en de zijnen. Meteen kreeg Hamas de schuld van de ontvoering, iets wat het Israëlische publiek weliswaar voor zoete koek slikte, maar waar nooit ook maar een snipper bewijs voor is aangedragen. Ook werd geheimgehouden dat de drie jongens al vrijwel meteen waren vermoord, zodat het Israëlische publiek in spanning kon worden gehouden met massale gebedsbijeenkomsten en een ‘bring back our boys’-campagne. (Vreemd eigenlijk dat maar heel weinig mensen boos zijn geworden over deze grove misleiding van hogerhand).

Vervolgens begon de regering, gelegitimeerd door deze mediacampagne, een ‘zoekactie’ op de Westoever waarbij zorgvuldig iedereen die ook maar even met Hamas te maken kon hebben, of ooit had gehad, werd opgepakt. Waarbij bovendien massaal huizen en kantoren van liefdadigheids-, sport-, en andere organisaties overhoop werden gehaald.

Het aantal arrestaties (ze gaan nog steeds door) ligt inmiddels in de buurt van de zeven- of achthonderd. Onder de Shalit-deal vrijgelaten ex-gevangenen werden, in strijd met gemaakte afspraken, opnieuw opgepakt. Het aantal ‘administratieve detenties’ werd meer dan verdubbeld (tot zo’n 370) en er werd, zoals deze dagen bekend werd, voor ongeveer drie miljoen dollar aan geld en goederen gestolen door het Israëlische leger.

De aanpak van Israël wekte vanzelfsprekend Palestijnse woede op, die gepaard ging met het afvuren van raketten vanuit de Gazastrook. Niet heel veel raketten, en – let wel: geen raketten die waren afgevuurd door Hamas. Hamas liet bovendien weten niet verantwoordelijk te zijn voor de raketaanvallen. Ook eerder was Hamas er nooit in geslaagd andere groepen in toom te houden. En na het vormen van de eenheidsregering, was in feite de Palestijnse Autoriteit verantwoordelijk – wat de veiligheidssituatie – om het zacht uit te drukken – er niet overzichtelijker op had gemaakt.

Voor Netanyahu maakte dat echter allemaal niets uit. Met hetzelfde gemak waarmee hij Hamas van de ontvoering van de drie Israëlische jongens had beschuldigd, kondigde hij aan dat Hamas ook voor de raketten verantwoordelijk was. En na wat bombardementen waarmee niet al te veel onheil werd aangericht, bombardeerde Israël zondagavond negen mensen naar de andere wereld, onder wie zeven Hamas-aanhangers.

Israël – en iedreen die de situatie een beetje kent – wist vanaf dat moment dat een antwoord van Hamas niet kon uitblijven. En inderdaad: vanaf maandag vlogen de eerste langeafstandsraketten Israël binnen.

Nu beantwoordt Israël deze zelf opgeroepen rakettenregen dus door welbewust de top van Hamas en ander bewegingen, inclusief familieleden, uit te roeien. Dat alles in de hoop dat het de verzoening tussen Hamas en Fatah definitief onmogelijk zal worden.

Ondertussen vraagt de wereld beleefd of beide partijen zich willen matigen en kijkt toe. De wereld wil immers niet partijdig overkomen. En Israël heeft immers ‘het recht zichzelf te verdedigen’, nietwaar?