COLUMN - Deze week ergert Klokwerk zich aan de neiging zoveel mogelijk af te willen schuiven op vrijwilligers.
Dit weekend hield Buma op het CDA-congres een betoog over hoe volgens hem de verzorgingsstaat is doorgeschoten. Doordat zorgtaken geïnstitutionaliseerd zijn, raken mensen volgens hem vervreemd van de zorg. Buma pleit daarop voor een grotere rol voor het gezin in de opvang van elkaar.
Zoiets valt te verwachten van het CDA. Maar de partij krijgt steun uit onverwachte hoek. Ook de “moderne” feminist Simone van Saarloos pleit voor een terugkeer naar het frame van de kostwinnaar en de huissloof die de zorgtaken gratis op zich neemt. Alleen wil zij graag dat mannen zich daar dan meer voor gaan lenen.
Feministisch is dat misschien wel, maar met emancipatie heeft het weinig te maken. Sowieso hoeven mensen die voor zorgtaken kiezen van huidige zelfbenoemde feministen klaarblijkelijk toch al niet zoveel te verwachten.
Buma gaat verder met een emotioneel betoog waarin hij vrijwilligerswerkers de hemel in prijst. Dat komt vaker voor in de politiek, en elke keer denk ik: wat irriteert mij toch zo?
Het idee alles af te schuiven op vrijwilligers vindt steeds meer aanhang. Het kabinet vindt bijvoorbeeld dat in het kader van een kleine overheid de thuiszorg maar beter kan worden afgeschaft om opgepakt te worden door vrijwilligers.
En niet alleen in de zorg heerst de illusie dat er veel geld te besparen is door taken af te schuiven. Ook in de culturele sector en de journalistiek is een beweging aan de gang van betaald naar vrijwilligerswerk.
Dagelijks halen mensen hun films en muziek gratis van het internet, en kunstsubsidie is tegenwoordig vloeken in de kerk. Hoe muzikanten en schrijvers en filmmakers nog aan hun geld moeten komen zoeken ze zelf maar uit. De ene krant na de andere valt om terwijl er zwaar bezuinigd wordt op de publieke omroep, omdat het dagelijkse nieuws meer en meer via de sociale media bij elkaar wordt gesnaaid door mensen die daar niet voor betalen, ondersteund door vrijwilligersblogs zoals dit stelletje sukkels hier dat gratis en voor niets uw dagelijkse portie nieuwsduiding bij elkaar schrijft.
Prima, maar het kost wel werkgelegenheid.
En tenslotte is het mode steeds meer werkzaamheden uit te laten voeren door mensen met behoud van uitkering. Officieel mag dit niet leiden tot een verlies aan betaalde banen, maar onderzoeken van de FNV wijzen uit dat dit precies is wat er gebeurt. De grap is overigens dat dit in praktijk juist leidt tot het tegendeel van een kleine overheid.
Het klinkt allemaal zo leuk en aardig: mensen die puur uit liefde en passie steeds meer voor elkaar gaan doen en daarmee gratis en voor niets belangrijke zaken in de samenleving verzorgen. Maar als dit leidt tot werkloosheid en toenemende afhankelijkheid van mensen gaat er toch iets fundamenteel mis.
Vrijwilligers werken vrijwillig. En niet op afroep omdat de samenleving er een bezuinigingspost in ziet. Als we dat anders willen zien is het misschien eerst eens tijd dat de politiek meer voor vrijwilligers over gaat hebben dan alleen maar mooie woorden en dwang.
Want uiteindelijk kan niemand leven van de wind. Voor niets gaat immers alleen de zon op.
Reacties (40)
Ik erger me sowieso nogal aan de uitholling van het begrip ‘vrijwilliger’. Mensen met een taakstraf functioneren ook al tussen die vrijwilligers in. Vrijwilligers zijn in mijn ogen langzamerhand gewoon sukkels aan het worden.
Het lijkt me dus in elk geval belangrijk om te beginnen met het verzinnen van een nieuw woord voor te werk gestelde vrijwilligers.
Mooi stukkie. Doet me denken aan het pleidooi van Pepijn van Houwelingen (http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3184/opinie/article/detail/3377008/2013/01/15/Nederlandse-topbestuurders-ook-voor-u-tien-anderen.dhtml).
Die bestuurders van politiek (maar ook van zorginstellingen), juist die zouden weer terug moeten naar vrijwilligheid.
Sargasso kost werkgelegenheid? Volgens mij draai je oorzaak en gevolg om.
jammer dat deze discussie altijd weer wordt gevoerd in termen van hyperbolen.
– je laten wassen door de buurman
– vrijwilligers snaaien nieuws?
– ‘alles afschuiven op vrijwilligers’
(- ook jammer dat je denkt dat geld verdienen door muzikanten een soort van recht is)
het gebrek aan nuance, ook in @0 hindert de discussie.
Ik vind vrijwilligerswerk tamelijk normaal. En er is wat dat betreft een probleem. voor scholen, voor kleine musea, voor sportverenigingen, voor ouderenzorg, voor de kwaliteit van de openbare ruimte. maar wat graag hebben we alles tot in de puntjes georganiseerd…maar wie moet dat doen? Hebben we voor alles geld en een overheid nodig?
Ja, professionaliteit waar dat nodig is, war dat efficient is en zo. Maar vrijwilligers – ik ben er na werktijd zo een en werk tijdens werktijd met ze – hebben we nodig. En (veel) meer dan er nu zijn.
@4: Daar ben ik het tot grote hoogte helemaal mee eens. Voor een deel zou het ook ‘normaal’ moeten zijn, niet alles hoeft betaald te worden of geld te kosten.
Maar wat er ook lijkt te gaan gebeuren, is dat ene punt van jou “Ja, professionaliteit waar dat nodig is, waar dat efficiënt is en zo.” Daar wordt in gesneden. En niet alleen dat, dat werk dat eerst door betaalde krachten werd gedaan nu, of niet, of door vrijwilligers wordt gedaan.
Daar gaat volgens mij het stuk ook over, bezuinigen door ‘werk te laten liggen’ in de hoop dat vrijwilligers dat oppakken, of dat zelfs doelbewust zo te plannen. Maar ondertussen wordt dat werk niet gewaardeerd of gefaciliteerd.
Als je goed leest, zegt het stuk, voor een groot deel, niet eens iets anders dan wat jij zegt.
Professionaliteit waar nodig is een mooie term maar al vaak geen realiteit maar als je kijkt naar wat vrijwilligers maar moeten doen bij mantelzorg, thuiszorg, reclassering en zo nog een paar bezuinigingsposten.
Vrijwilligers zijn er voor om juist het beetje extra te doen niet om hoogstnoodzakelijke voorzieningen overeind te houden die voor anderen het verschil is tussen normaal leven of creperen.
Vrijwillig zou niet moeten betekenen semi-verplicht als sommige mensen het lijden van anderen niet kunnen aanzien. Maar dat vergeet het CDA voor het gemak.
Verplicht-vrijwillig noodzakelijke functies in de samenleving uitoefenen is natuurlijk ook belasting. Alleen dan gelukkig (voor de VVD-aanhang) 1 die stukken zwaarder is voor de mensen in minder gelukkige posities.
Ik ben overigens graag en met overtuiging vrijwilliger. Maar wel een vrijwillige vrijwilliger, en voor zaken die niet tot de noodzakelijke basisvoorzieningen van een samenleving horen.
@1: Waarom een nieuw woord verzinnen voor slaven (of in iets modernere termen: dwangarbeiders)?
Verder wordt ik een beetje moe van niet gepromoveerde mensen van voor in de twintig die zich filosoof noemen (toegegeven, eigenlijk heb je ongeacht je leeftijd al een streepje achter met die functieomschrijving).
Dat CDA toch:
Buma zegt eigenlijk niet precies wat ze willen:
Terug naar de hulpbehoevenden-zorg via de diaconie om zieltjes te kunnen winnen.
Intussen het Rijksbeleid:
Neem een ziek familie of kennis in huis, dan kunnen we lekker op de uitkering/AOW korten ;-)
Voor niets gaat de zon op.
@Joost: Ik begrijp dat je het zo kan lezen maar dat is niet wat ik bedoel. Natuurlijk kost Sargasso geen werkgelegenheid, maar de hele beweging van gedrukt papier naar internet kost dat wel (zie de link naar het artikel van VN).
@mbmb: Ik doe mijn hele leven al veel vrijwilligerswerk. Geen zorgtaken doorgaans maar schrijf- en organisatiewerk voor organisaties die ik steun lever ik graag, en soms wil ik mijn kennis van webdesign ook wel eens inzetten voor een project dat ik leuk en belangrijk vind. Maar ik heb sinds een tijdje wel een stelregel: als iemand van mijn werk financieel profiteert wil ik daar zelf ook wat van terugzien. Enfin, vandaar mijn weerzin tegen het idee dat er geld te verdienen valt over de ruggen van vrijwilligers. Zeker als het ertoe leidt dat mensen (die vrijwilligers of anderen) daardoor in een afhankelijke positie komen (van partner of overheid).
Geld verdienen is overigens geen recht als je muziek maakt (geen uitkering voor ieder die wel eens een toeter vasthoudt), maar als mensen die muziek draaien mag er best wat tegenover staan, toch? Zeker als degene die de muziek plaatst ondertussen binnenloopt op advertenties.
@Lethe: Ook ik denk dat wat mbmb en ik zeggen niet inhoudelijk verschilt, maar we zullen zien ;).
@Bazzje & @Inca: Eens.
@Bismarck: Op wie doel je?
@Henk: Daar lijkt het wel op ja.
@12 Geld verdienen is overigens geen recht als je muziek maakt
Vanwaar dit voorbehoud voor muzikanten? Veralgemeniseer dit tot: ‘geld verdienen is geen recht als je werkt’.
In het Klokwerkiversum is iedereen vrijwilliger.
@4: Eigenlijk zou gewoon de Melkertbaan in ere herstelt moeten worden. De omschrijving van de werkzaamheden die in dat kader pasten waren geen bedreiging van betaalde banen.
Wat er nu gebeurt is gewoon rampzalig, want niet alleen vrijwilligers, maar ook mensen met een P.G.B., worden aan het werk gezet.
Dit schijnt het nieuwe verdien model te worden: je duurste ‘werknemer’ kost € 0,00 per uur, en hij kan natuurlijk ten allen tijde vervangen worden door ‘werknemer’ die een zak vol P.G.B. geld meebrengt.
@GerritB: Ja, dat zou kunnen, maar het probleem van de Melkertbaan is dat het in praktijk niet tot doorstromen leidde. Dat kan je niet erg vinden, maar dan vind ik het weer onredelijk dat mensen niet gewoon een minimumloon krijgen voor het werk dat ze doen, ook al heeft het van zichzelf kennelijk niet genoeg marktwaarde. Ook hier ontstaat weer het gevaar dat de markt verpest wordt door te goedkope arbeid te introduceren, waarmee het minimumloon wordt ondermijnd.
@Kalief: Ik snap dat je dit uit mijn voorgaande post zou kunnen concluderen maar dat is juist niet wat ik bedoel.
Naar mijn idee wordt de term “vrijwilligerswerk” veel te breed gebruikt (en daarin ben ik het dan ook met Karin(@1) eens. Als er sprake is van dat iemand gedwongen wordt, ofwel op straffe van intrekken van een uitkering, dan wel omdat iemand zich gedwongen voelt omdat de overheid of verzekeringen geen dekking meer geven voor noodzakelijke zorg voor een geliefd persoon, dan noem ik dat géén vrijwilligerswerk.
En wie zich laat betalen voor werk noem ik ook geen vrijwilliger. Ik gaf aan dat ik zelf vind dat vrijwilligerswerk doen voor iemand die eraan verdient niet gepast vindt. Dan vind ik dat de winst gewoon gedeeld moet worden. Dat lijkt me een gezond principe, niet alleen vanuit eerlijkheid naar beide partijen toe maar ook omwille van een gezonde economische situatie. Anders krijg je maar dat echt werkgelegenheid verdwijnt door vrijwilligers, en dat is van de meeste vrijwilligers toch nooit de bedoeling geweest.
IK wilde het gelinkte opiniestuk van Simone van Saarloos lezen – want leuke jonge vrouw die ook nog iets te zeggen heeft – maar het lijkt achter een betaalmuur te zitten. Dus een klaagzang a la
Hoe muzikanten en schrijvers en filmmakers nog aan hun geld moeten komen zoeken ze zelf maar uit.
lijkt al achterhaald te zijn. Het lijkt een kakafonie van allerlei grote en kleine frustraties deze keer @Klokwerk. Zonder het stuk van Simone (first name basis) gelezen te hebben kan ik moeilijk/niet oordelen of haar feminisme niet geemancipeerd zou zijn.
@16 Ik heb dat stuk destijds al gelezen en het was het papier niet waard waar het op gedrukt stond.
Het stukje doet mij denken aan een oude en trieste column van Ger Groot die al jaren aan de muur van mijn werkkamer is geprikt. Voor de gelegenheid heb ik hem overgetypt, want op het internet kon ik deze niet terugvinden. Het is wat lang voor een blogreactie, maar de moeite van het lezen waard.
Familiewet – Ger Groot (09.02.07, Groene Amsterdammer)
Uit Kees Beekmans’ columns uit Marokko wordt duidelijk dat individuele vrijheid samenhangt met de bestaanszekereid die de samenleving bereid is te bieden. Wie zich niet beveiligd weet door een vangnet van sociale voorzieningen zal ervoor oeten zorgen ingebed te blijven in een privaat netwerk dat in noodgevallen redding biedt. In iedere samenleving komt dat in laatste instantie op de familie neer. Hoe groter dus de socale ongewisheid, hoe groter de afhankelijkheid van haar – al was het maar uit voorzorg.
In Marokko blijkt hoe moeizaam dat uitpakt voor de emancipatie van het individu. Het zichtbaarst wordt dat in de positie van vrouwen. Uiteindelijk geldt die sociale wet voor allen. Niemand kan et risico lopen zich definitief los te scheuren van familie – en dus ook niet van haar gebruiken, instituties en het taaie verzet tegen verandering. De aanspraken van het individu stoten in haar op een harde grens. Modern en calculerend gezegd kan het zich uit haar niet losmaken omdat het buiten de familie een te groot gevaar loopt bij de minste tegenslag te vervallen tot ‘niets’.
Deze wet houdt de eeuwenoude maatschappijvorm in stand waarbij de clan de primaire eenheid vormt en de sociale dynamiek in de laagste versnelling staat. Zo’n samenleving gaat millenia mee – tot de moderniteit er een eind aan maakt. Ze brengt haar cultuur, economie en maatschappelijke vormen in beweging door het individu te mobiliseren. Diens inventiviteit en creatieve kracht vormen de motor van een steeds snellere vooruitgang.
Eén voorwaarde blijft daarbij echter van kracht. Ieder mens moet verzekerd zijn van een minimale veiligheid, waarin hij zich ook bij tegenslag geborgen weet. Het individu komt dus alleen maar tot ontplooiing wanneer de samenleving als geheel de functie van de clan heeft overgenomen. Wat een enkele durfal misschien nog wél opbrengt: de wil ongewisse wegen op te gaan zonder vangnet wanneer het misgaat, brengt het merendeel van de mensen niet op. De dynamische, creatieve samenleving die nu eenmaal grotendeels uit hén bestaat, kan dus alleen functioneren wanneer ze uitzicht biedt op een brede sociale zekerheid.
Dat heeft ironische gevolgen. Want ook in deze superclan blijft de oude familiewet doorwerken, die conformisme eist en het individu van zijn verantwoordelijkheden ontlast. De welzijnsmaatschappij brengt daarmee dezelfde inertie voort die zij de niet-westerse clanmaatschappijen verwijt. Ze beweegt niet meer en vreest daarin voor haar eigen einde.
Dat laatste is ongetwijfeld terecht. Ook zonder fysiek ten onder te gaan zou de moderne samenleving gaandeweg de dynamiek verliezen waarin ze nu juist haar eigen wezen ziet. Om deze stilstand te voorkomen, is ze sinds enkele decennia onder liberale vlak haar sociale weefsel gaan afbreken. Het opgeporde individu zou zo de deugden van eigen verantwoordelijkheid en creatieve daadkracht hervinden die het in sociale gezapigheid langzaam had prijsgegeven. Het moest weer leren vechten voor zichzelf en daamee – dixit Mandeville – ongeweten voor de maatschappij als geheel.
Maar ook dan slaat de familiewet ironisch terug. De langzaam onherbergzamer wordende maatschappij daagt het individu wel uit, maar met zulk een dreigend perspectief dat de zekerheid van de weeromstuit opnieuw in de persoonlijke verbanden moet worden gezocht. Het zijn de private contacten en contracten die borg moeten staan voor de laatste redding – en daarmee de vrijheid van het individu aan zich onderwerpen. De familie die in nood moet bijspringen vraagt conformisme – maar ook de banken en verzekeraars zijn niet blij met bokkensprongen.
Zo ondermijnt het liberale project uiteindelijk de individuele emancipatie waarop het steunt en die het zichzelf uitdrukkelijk ten doel stelt. In zijn toekomstperspectief geniet iedereen een ijselijke publieke vrijheid die slechts kan bestaan dankzij een private loochening daarvan. Het predikt openbare strijd, onmatige ambities en dito verlangens, maar moet dat compenseren met een even grote private breideling daarvan, onder de noemer van gezinswaarden, grootouderhulp en opvoedkundige tucht.
Zo bijten beide grote maatschappijmodellen, het sociale en het liberale, ten slotte in hun eigen staart en gaan rondjes draaien in een conservatisme dat geen van beide ooit hebben gewenst. Op die paradox stuit het droombeeld van de inidivuele emancipatie, die zich noch linksom noch rechtsom aan de dwang van de clan zal weten te ontworstelen. Die laatste neemt, hoe dan ook, weer terug wat hij even gegeven leek te hebben. Sociaal of liberaal, het geëmancipeerde individu wacht een conservatieve toekomst.
@Analist: Er staat ook een link naar een stuk van Simone in Trouw dat eerder is verschenen.
Tsja, dat er af en toe nog wél wat betaald wordt neemt nog niet weg dat heel veel teksten gelezen worden zonder dat ervoor betaald is.
Persoonlijk denk ik dat we allemaal gebaat zouden zijn bij een betaalmodel voor gelezen stukken. Het alternatief is of de professionele journalistiek afschaffen, of het hele internet vol blijven pleuren met reclamebanners om toch nog geld te genereren in de illusie dat alles “gratis” is.
Dat de grote lijn van het stuk je niet aanspreekt (of opvalt) is jammer. Het zal aan mij liggen. Maar ik vind het verschijnsel dat verschillende beroepsgroepen (creatieve industrie, zorg, simpel werk met de handen) in de knel komen door het al dan niet onder dwang verschuiven naar zogenaamd “gratis” alternatieven zeer zorgwekkend. Het zijn immers werkzaamheden die echt nodig zijn, en als de mensen die hier vorm aan geven hier niets voor terug krijgen creëer je een overspannen en/of economisch afhankelijke groep. Dat moet je denk ik vanuit zowel economische als emancipatoire overwegingen niet willen.
@12: In dit geval Simone van Saarloos, maar d’r was recent nog ook iemand die hier publiceerde met dezelfde omschrijving en leeftijd.
@15: Melkertbanen leidden niet tot doorstroming, dat ben ik helemaal met je eens. Maar het was wel zo dat ze geen reguliere banen bedreigden.
Onder het mom van re-integratie worden tegenwoordig gewoon mensen met een uitkering aan het werk gezet, met alleen behoud van uitkering, en zelfs mensen die een PGB hebben, er wordt nul komma nul moeite gedaan om die mensen weer aan een betaalde baan te helpen, (volgens mij is dat DE bestaansreden van een re-integratie bedrijf).
Sterker nog, ik was met mijn PGB bij een re-integratie bedrijf terecht gekomen om binnen een termijn van 2 jaar een eigen bedrijfje te kunnen beginnen, mijn UVW werkcoach had mij vrij gesteld van sollicitatieplicht, omdat ik gezien mijn leeftijd toch niet meer aan de bak zou komen.
Ik ben er uit pure wanhoop weggegaan, het enige dat ik ondervond was haat, nijd, pesterij en pogingen om mijn product te vernielen.
De reden daarvoor was dat ik weigerde om me als onbezoldigd bosarbeider te werk te laten stellen.
Het enige dat ik wilde was met mijn PGB budget een bouwruimte (een hoekje in een loods) en de gelegenheid mijn bedrijfje op te bouwen, (met mijn eigen gereedschap en zelf gekocht materiaal)
Re-integratie bedrijven, de doodssteek voor onze economie.
@Bimarck: Ah, je bedoelt Jojanneke. Nu ja, die studeert tenminste wel voor haar master filosofie. Wat Simone doet interesseert me niet zo, voor beide gaat het mij meer om wat ze zeggen dan welke titel ze al dan niet krijgen of zichzelf geven.
Ik vind overigens de bijdrage van Simone van Saarloos wel interessant. Ik denk dat ze ook iets aanraakt door in te gaan tegen het dogma dat afhankelijkheid van je partner altijd slecht zou zijn. Maar maatschappelijk gezien zou ik dat niet via de overheid willen stimuleren – integendeel.
@Gerrit: Dat soort verhalen hoor je helaas altijd van mensen die in aanraking zijn gekomen met ons “sociale stelsel”. In plaats van je te helpen en te stimuleren worden mensen door instanties die daarover gaan in praktijk klein gehouden en in een hoek getrapt, vermorzeld in een disfunctionerende ambtelijke administratieve molen die zelfs Kafka in zijn ergste nachtmerries niet kon verzinnen. Het is diep triest. Vooral voor jezelf beginnen wordt keihard afgestraft. Maak je één keer winst, dan wordt je iedere maand met dat bedrag gekort. Het is gewoon een boete op eigen initiatief.
Ik vind dat ook niet-uitkeringsgerechtigden zich daar boos over zouden mogen maken. Al die ambtenaren en ingehuurde bureaus kosten immers bakken met belastinggeld, en ze doen niets… je zou er maar afhankelijk van worden.
… overigens was het gegeven dat id-banen ter vervanging zouden worden gebruikt voor “echte” werkkrachten naast het gebrek aan doorstroming wel een argument om de melkertbanen af te schaffen destijds.
… En nu zijn we voor nog minder mensen aan het werk aan het zetten – gedwongen dit keer. De doorstroming is nóg minder en het negatieve effect op werkgelegenheid is nóg manifester aanwezig.
Zo zien we maar hoe dat soms werkt in de politiek, een ‘fout’ wordt hersteld, om hem vervolgens keihard nog eens te maken, maar dan vele malen erger…
@19: creatieve industrie
Zoals in de reacties onder het VN stuk over het verdwijnen van de creatieve sector werd opgemerkt: het zijn vooral de (letterlijke) papierschuivers die het onderspit delven. De (nieuwe) creatieven zijn voornamelijk jonge IT’ers en die doen het in mijn stad economisch gezien goed tot zeer goed.
Dat klopt, daar heb je gelijk in. Op het artikel van de VN valt sowieso veel af te doen. Het eerste voorbeeld betreft nota bene een “projectmanager bij EMI” – nou, dat is echt geen creatief beroep wat die jongen uitvoerde, ook al werkte hij voor een platenboer.
En inderdaad is er in de IT weer een groeimarkt ontstaan. Zoals er ook een verschuiving is te zien van de detailhandel naar webwinkels: dat is ook lullig voor kleine winkeliers, maar leuk voor webbouwers en de slimmeriken die die webshops runnen.
Maar ik had het zelf met name over muzikanten en schrijvers. Niet dat dit vroeger ook beroepen waren waar je rijk mee kon worden, maar in de journalistiek is het momenteel wel heel erg crisis hoor… en volgens mij staat dat wel los van die economische crisis. Het nadeel is dat ze nu eenmaal een makkelijk te kopiëren product maken en dat maakt kwetsbaar. Want een gratis kopie is natuurlijk aantrekkelijker voor de consument dan het dik betaalde origineel.
Maar ik had het zelf met name over muzikanten en schrijvers.
Die lijken dan nauwelijks in het stuk terug te komen. De muzikanten die ik ken doen het overigens ook goed. Ze maken dan ook veel gebruik van IT en social media. Volgens mij geldt daar ook dat vooral de oude bokken last hebben van de vooruitgang.
@24:
“…in mijn stad…”
Silicon Valley? ;-)
@26
Goede musici hebben niet perse een internetspeeltje nodig.
Het winnen van een Elisabeth concours, Boy Edgar Prijs enzovoort helpt vaak beter.
@25: van de andere kant is er ook niet echt gepoogd om de journalist te redden, net zomin als dat echt geprobeerd is bij artiesten en muziek. (En verdienen te veel journalisten eigenlijk ook helemaal geen redding.)
De neergang van de journalistiek is volgens mij zo breed dat het te makkelijk is om dat toe te schrijven aan het kopieren.
@26: Nou, ik noemde toch echt muzikanten en schrijvers en filmmakers. Feit blijft dat kranten de één na de ander omvallen, en dat er behalve misschien het binnehalen op advertentiekosten bij streaming media (nog) geen goed verdienmodel voor de digitale wereld voor video en muziek is ontwikkeld. En als het om de pers gaat, een initiatief als van De Nieuwe Pers, dat juichend onthaald is, kan momenteel nog niet genoeg inkomsten genereren in de concurrentie met “gratis” journalistiek. Maar je hebt gelijk als je zou beweren dat dit verschijnsel op zich los staat van de andere verschijnselen waarbij professionals worden wegbezuinigd door middel van “vrijwilligers” – de andere voorbeelden geschieden op initiatief van de overheid.
@Inca: Waar zou je het dan wel aan toeschrijven?
In elk geval ook aan de volstrekte onwil om naar andere vormen te kijken. Denk aan het gezeur over het tabloidformaat, maar ook het feit dat het NRC pas dit jaar (!!) met een ‘vernieuwende’ oplossing komt voor het betalen per artikel. De flexibiliteit in abonnementsvormen is bepaald niet overtuigend.
Ook de inhoudelijke knieval vind ik jammer, af en toe koop ik een zaterdagkrant en eigenlijk alle keren mis ik de diepgang op de onderdelen waar ik graag meer over had willen weten.
Ook Sargasso heeft nog steeds geen simpele open ‘bannervrij’-optie. Die regel ik dan maar zelf, met een adblocker aan de ene kant en een donatie aan de andere – maar als je het niet aanbiedt kun je moeilijk constateren dat mensen het niet willen.
Tsja, hier kan ik je alleen maar volmondig gelijk in geven.
Journalistiek is niet meer te onderscheiden van copypasten van persbureauberichtjes. De journalistiek wordt om zeep geholpen door de journalisten zelf. Daar is niets aan te redden.
@29: Dus als je een van de drie goed hebt klopt je bewering al? Over een lage lat gesproken.
Nou, dat jij een paar muzikanten kent die goed boeren betekent nog niet dat in die industrie geen problemen zijn. Naast kranten komen ook platenzaken en platenmaatschappijen in de problemen – en daardoor ook muzikanten. En verder zal het je vast niet ontgaan zijn dat in de politiek met een ware sloopdrift die dieper ging dan alleen de noodzaak tot bezuinigen op de cultuursector inhakte tijdens het vorige kabinet. Ik ben het met Inca eens dat de muziekindustrie dit ook wel aan zichzelf te danken heeft (sterker nog, in plaats van te innoveren graven ze zich alleen maar in met stichting BREIN als paradepaard), maar zolang dat nieuwe verdienmodel er nog niet is en de meeste mensen tegenwoordig gratis hun muziek en films downloaden zijn de werknemers in die branches natuurlijk wel de Sjaak.
@Kalief: Heeft dat niet ook te maken met de veranderende vraag van het publiek?
@36 Is die vraag dan veranderd? Het 8 Uur Journaal staat nog steeds in de top 5 van de best bekeken programma’s. De Telegraaf is nog steeds de best verkopende krant.
@35, downloaden de meeste mensen hun muziek eigenlijk nog wel gratis? Het kan natuurlijk liggen aan de plekken waar ik kom, maar spotify en itunes zijn behoorlijk populair. Ook muziek via youtube is niet meer gratis, de maker (als ze populair genoeg zijn) ontvangen daar een vergoeding voor. (Maar helaas wel alleen maar betaald uit advertentieinkomsten en niet via abo’s.)
Wat zijn de laatste cijfers hierover eigenlijk?
@38:
Een beetje grote familie en of vriendenkring deelt muziek over een “privé-netwerk” ;-)
Ik denk dat de handel in streaming media nog aan het opkomen is en dat nog veel lokaal wordt gedraaid. Maar ik heb de cijfers niet. Ook ik vind de financiering via advertenties niet ideaal. Mooi idee dan ook om sites als deze een betaal-de-advertenties-weg optie te laten geven. Hoewel ik me afvraag of veel mensen het zouden doen. Er is immers ook adblocker.