Ik zweef!

Waarin de auteur geen stemverklaring kan geven, omdat hij het nog niet weet.

Nog nooit heb ik zoveel nagedacht over naderende verkiezingen en de gevolgen ervan. Ligt het aan ‘de crisis’ dat het lijkt alsof deze verkiezingen de belangrijkste in decennia zijn? Of aan het inzicht dat we op een punt zijn aanbeland dat er serieus(!) werk gemaakt moet worden van de verduurzaming van onze economie? Of misschien is het wel gewoon mijn voortschrijdende leeftijd. Oscar Wilde schreef ooit: “The old believe everything; the middle aged suspect everything: the young know everything.” En nu ik de dertig gepasseerd ben, ga ik inderdaad twijfelen aan mijn ooit zo rotsvaste overtuigingen.

Ik zweef. En dat is een vreemd gevoel.

Ik heb mijn hele leven op GroenLinks gestemd, ben zelfs lid, maar nu is er twijfel. De diverse wijzers, kompassen en hulpen kunnen deze twijfel niet bevestigen, want GL staat telkens stijf bovenaan, maar toch neig ik er steeds meer naar om op de PvdA te stemmen. En dat voelt een beetje als vreemdgaan. Bovendien vind ik het eigenlijk wel een beetje lullig voor Jolande Sap, die zo ontzettend haar best doet, hoewel ik in haar allerminst de gedroomde lijsttrekker zie.

Word ik dan meegezogen in de succesroes van ‘wonderboy’ Samsom? Ik sluit niet uit dat zijn sterke optredens een rol spelen. Diverse onderzoeken tonen aan dat peilingen wel degelijk invloed kunnen hebben op het stemgedrag van mensen. Als een partij stijgt in de peilingen, zeker als dit benadrukt wordt door de media, wordt dit effect nog eens vergroot doordat mensen graag meegaan in dit succes. Noem het ‘kuddegedrag’.

Ik wil hiermee niet stellen dat dit effect doorslaggevend voor mij is, want ik beschouw mijzelf toch op z’n minst wel als een redelijk geïnformeerd schaap. Ik twijfelde al langer of ik op GroenLinks zou gaan stemmen, maar ik bleef ervan overtuigd dat er geen alternatief was. Er was geen andere partij die de voor mij zo belangrijke waarden sociaal, liberaal en duurzaamheid in zich verenigde. Tot ik Samsom hoorde praten bij het premiersdebat op RTL4. Zijn verhaal sloot vrijwel naadloos aan bij mijn eigen ideeën en dat hij het ook nog op een zo’n kalme, premierwaardige wijze wist te vertellen, leerde mij dat er blijkbaar wel een alternatief is.

Er is natuurlijk een overduidelijke verwantschap tussen GroenLinks en de PvdA. En hoewel de partijen zeker wel verschillen, pleiten beide voor een eerlijke, open samenleving – wat Bill Clinton zo mooi de “we’re-all-in-this-together society” noemde – en dragen ze pragmatische oplossingen aan, waarbij ze zonder al teveel mooipraterij ook de pijnpunten benoemen. Het kosmopolitisme van GroenLinks mis ik soms een klein beetje bij de PvdA, maar de oplossingen die de sociaaldemocraten aandragen zijn nog altijd veel meer gericht op internationale solidariteit dan, zeg, de VVD of de SP.

Soms lijk ik eruit te zijn: Ja, het wordt de PvdA. Maar dan hoor ik Samsom ineens zeggen dat het Griekse landsbestuur overgenomen dient te worden als het land te traag hervormt en bezuinigt. Het waren toch de sociaalDEMOCRATEN? Tja, en dan begint de twijfel weer. Zeker als ik Sap, ondanks de dramatische peilingen, zich heldhaftig door een DWDD-uitzending zie worstelen, met een goed en eerlijk verhaal.

Uiteindelijk neig ik er toch sterk naar om Samsom mijn vertrouwen te geven. Ik denk dat hij een geschikte premier zal zijn en ben ervan overtuigd dat een progressief kabinet, gericht op nationale en internationale solidariteit, de beste keuze is voor ons land in deze tijden van crisis. Maar de twijfel knaagt nog steeds en als het inderdaad de PvdA wordt, vraag ik me af of het een slippertje is of dat ik de scheidingspapieren moet gaan aanvragen. (We zouden overigens wel als goede vrienden uit elkaar gaan.) Ik vrees dat ik pas op 12 september weet welk vakje ik rood ga kleuren. En wat de toekomst brengt, daar kan zelfs het CPB niks zinnigs over zeggen…