Het einde van de website

Af en toe moet ik mezelf er even aan herinneren dat ik in een spannende tijd leef – de tijd van de internetrevolutie. Vrijwel alles wat er in mijn leven veranderd is in de afgelopen twintig jaar en dat geen rechtstreeks verband houdt met het feit dat ik vroeger jong en enthousiast was en nu vergrijsd en verbitterd, komt door het internet. Dat ik geld uit de muur kan halen. Dat ik iedere dag, inclusief dagen in het weekeinde, ruim vijftig brieven kan beantwoorden. Dat ik ook als ik op reis ben duizenden boeken bij me heb, en er nog veel meer kan opzoeken. Dat degene wiens deadline ik overschrijd, makkelijk kan controleren dat ik wel tijd heb voor andere dingen. Staat van dienst Bij dat internet hoort, zolang ik me er op begeef, ook dat mensen zeggen dat 'de hype nu wel voorbij is', dat we binnenkort weer normaal gaan doen, en terugkeren tot het oude. We gaan weer gewoon papieren boeken lezen, vinyl luisteren, via een vaste lijn bellen, travelercheques op reis meenemen. Het zijn niet de onverstandigste mensen die het zeggen. Nu schrijft GJ Bogaerts bijvoorbeeld dat de dood van de website nakende is, en die Bogaerts heeft een indrukwekkende staat van dienst op het internet.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Journalisten vinden het tijd voor een positief verhaal

Een aantal Nederlandse journalisten is een aparte website gestart om positief nieuws te brengen. Een goed initiatief of juist het bewijs dat alleen ‘slecht’ nieuws verkoopt?

Begin jij 2011 met een positief gevoel? En hoe lang kun je dat vasthouden? Zodra je de ochtendkrant openslaat op maandag 3 januari, of op internet het nieuws over de Oudejaarsavond 2010 leest, vallen de doden en gewonden alweer om je heen. Een 13-jarige vuurwerkdode in Tilburg of 21 doden bij een bomaanslag op een Koptische kerk in Egypte, je wordt er niet optimistischer van. Maar journalisten zijn niet (allemaal) uit op het veroorzaken van een slecht humeur bij anderen. Op de eerste dag van het nieuwe jaar heeft een aantal journalisten zelfs een initiatief gestart dat je vrolijk zou kunnen maken. Op de website one11 delen zij positieve berichten.

Dagelijks melden wij journalisten al het leed in de wereld. Dit keer is de boodschap anders: mensen kunnen iets betekenen, mensen kunnen iets veranderen.

Aldus Bas Mesters, correspondent voor NOS en Nrc/Nrc.next in Italië, in de Volkskrant over het nieuwe initiatief. De krant noemt het ‘een journalistiek initiatief tegen het cynisme’. Mesters meldt via Twitter dat zeventig correspondenten en verslaggevers van alle Nederlandse nieuwsmedia in hun vrije tijd meewerken aan de website. Ik vind het een leuk initiatief. Maar ben ik te cynisch als ik vaststel dat het blijkbaar nodig is om een apart initiatief te starten? Waarom kunnen journalisten deze verhalen eigenlijk niet gewoon kwijt in de media waar ze nu voor werken?

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.