Wederom een bijdrage van Bas Verbeek, freelance journalist in Zuid-Korea.
1. Zuid-Korea versus Noord-Korea
Na het bombardement op Yeonpyeong op 23 november kwam het stoom uit oren van de regering in Zuid-Korea. Noord-Korea moest en zou nu definitief in de staatspapieren bestempelt worden als aartsvijand, net als vroeger. Want Noord-Korea is nogal agressief de laatste tijd, net als vroeger. Dus ook diegenen met sympathieën voor de communistische staat die nu echt te ver is gegaan, moeten worden verdoemd. Net als vroeger. De relatie tussen de twee Korea’s is in 2010 meer dan ooit ‘net als vroeger’; de tijden waarin de twee elkaar een permanente middelvinger in elkaars gezicht duwde herleven. In 1998 begon het Zuiden een diplomatieke missie van toenmalig president Kim Dae-jung, die zijn wijsvinger naast de middelvinger zette om af te rekenen met de militaire spanningen in zijn Zonneschijnpolitiek. Praten, hulp bieden en alles om de Noord-Koreanen te betrekken in plaats van te isoleren – hij won er een Nobelprijs voor de vrede mee. 2010 gaat de boeken in waarin deze gebaren definitief werd afgedaan als mislukte hippiepolitiek. President Lee Myung Bak had geen geduld en vooral ook geen geloof in het praten met die corrupte lui die niet voor rede vatbaar zijn.
Wie niet horen wil moet maar voelen, en zo trok Myung Bak zijn legerbroek aan. Plannen om militaire dienstplicht af te bouwen, evenals de militaire relatie met de VS te minimaliseren werden stopgezet. Grootscheepse militaire oefeningen waren het nieuwsgesprek van de dag in 2010, zeker nadat de regering Noord-Korea beschuldigde van het torpederen van het schip de Cheonan dat op 26 maart zonk – een dubieuze conclusie die doordrenkt is van inconsequenties en drogredeneringen. Discussie daarover wordt echter de kop ingedrukt met als doel mensen eraan te herinneren dat Noord-Korea écht niet deugt en ze aan de zijde te houden van de regeringspartij.
Hoewel je de Zuid-Koreaanse regering zou kunnen betichten van het uitvergroten van het Noord-Koreaanse kwaad door er wat dingen bij te verzinnen, helpen de communisten zelf actief mee hun agressieve imago in stand te houden. Met een paar kleinere incidenten zoals het heen en weer schieten aan de grens en het confisqueren van een Zuid-Koreaanse vissersboot bijvoorbeeld. Dieptepunt is het bombardement op Yeonpyeong. Volgens de één een ongeprovoceerde actie, volgens de ander een resultaat van het harde – op zijn zachtst gezegd wat lompe – beleid van Lee Myung Bak’s regering. Resultaat is dat de twee Korea’s elkaar zwaar veroordelen in eindeloze statements die uitlopen op een schreeuwpartij. Parallel aan de polarisatie tussen Noord- en Zuid-Korea, zet het ook de relaties tussen Zuid-Korea/VS en China/Rusland ouderwets op scherp. Politiek staat alles muurvast; bij een daadwerkelijke oorlog verliest iedereen heel veel. En zo zijn er voor 2011 drie opties: praten, niks ondernemen en afwachten tot Noord-Korea zelf instort of door blijven ruziën tot de één of de ander van woede ontploft…
2. Zuid-Korea versus Japan
Als China de tot het verkeerde geloof bekeerde opa is van Zuid-Korea, Noord-Korea het verstoten broertje, dan is Japan de ex-schoonvader. Een nare man die zijn pleegkinderen terroriseerde met moord, verkrachting en diefstal, maar nu terug in zijn eigen huis een nieuw beschaafd leven opbouwt. Zijn verleden wilt hij echter niet op een strafblad schrijven, er heilig in gelovend dat hij dan niet meer aan de bak komt. Dus houdt hij voet bij stuk als het gaat om officiële bekentenissen die zijn voormalige pleegkinderen van hem eisen.
Op 29 augustus 2010 was het precies 100 jaar geleden dat de Japanners Korea annexeerden. Het was het einde van zo’n duizend jaar van een soeverein verenigd koninkrijk en het begin van 35 jaar bloedige ellende. De Japanners hielden altijd vol dat ze het achterstallige Koreaanse land hebben geholpen met hun modernisatie, de Koreanen echter zien dat anders en blijven druk uitoefenen om de Japanners op hun knieën te krijgen. Met bescheiden succes in 2010. Onderzoeken die uitwezen dat de kolonisatie niet gerechtvaardigd was volgens de toen geldende internationale regels en ook de wil om internationale relaties te verbeteren, brengen lichte verandering in de dwarse opstelling van het conservatieve Japan. Documenten werden vrijgegeven, er werd een belofte gemaakt gestolen cultureel erfgoed terug te geven, er werden excuses aangeboden en de Japanse premier Kan bezocht dit jaar niet de omstreden Yasukini schrijn (dat soldaten herdenkt die vielen voor de keizer in de tweede wereldoorlog).
Aardig, die gebaren, maar zolang er geen officiële bekentenis klinkt en, zoals de Koreanen het zelf omschrijven, geen oprechte excuses komt is het nog geen gesloten boek. Zo blijft het eiland Dokdo, dat geclaimd wordt door zowel Japan als Korea, een heikel punt waarin Japan zijn rug recht houdt. Het diplomatieke gebaar om het manifest van het Japanse ministerie van defensie uit te stellen na bevrijdingsdag was aardig bedoeld, maar in de uiteindelijke publicatie werd Dokdo weer gewoon beschreven als Japans grondgebied. Een vriendelijk aanbod van Japan om na het bombardement op Yeonpyeong nauwer militair samen te werken tegen Noord-Korea werd dan ook door de Zuid-Koreanen afgewezen. Mooie afleidingsmanoeuvre, maar daar trappen de Koreanen niet in. Bovendien, Japanse soldaten op Koreaans grondgebied, daar moeten ze toch echt niet aan denken. Terwijl het merendeel van de Japanners volgens polls dit jaar positief denken over Korea (vanwege pro-Japanse geschiedenisboeken zijn ze zich van geen kwaad bewust), heeft de meerderheid van de Koreanen nog steeds een hekel aan Japanners. En zo blijven ook deze twee landen nog lekker doorkibbelen in 2011.
3. Zuid-Korea versus China
Gadverdamme, kool uit China. Met de mislukte oogst moest Korea in oktober wel aan de kool uit China, immers hoofdingrediënt voor volksgerecht nummer één, kimchi. Velen zochten alternatieven, want voedsel uit China is chemisch, niet veilig en smerig – zo is het beeld dat heerst onder de Koreanen. Die houden sowieso niet zo van het wat viezige communistische land. Ook de politiek vind het maar een viezig communistisch land, maar wel waar zaken gedaan mee kan worden. Dat gaat dan om fabrieken voor chips of auto-onderdelen, maar in 2010 ging het vooral om Noord-Korea. Terwijl het pseudo-communistische China volwassen relaties onderhoudt met de kapitalistische wereld, houdt het ook nog zijn communistische eigenwijze buren in de gaten. China is dit jaar meer dan ooit de sleutel geworden voor overleg tussen de Koreaanse rivalen.
China is dan ook de enige neutrale troefkaart in Noordoost Azië. Uit Wikileaks bleek dat de Chinezen niet zo veel warme gevoelens meer hebben voor Kim Jong Il’s regime, iets dat zonder de Wikileaks documenten ook al duidelijk was geworden. China wilt vooral gewoon zaken doen en hard groeien. Kapitalistisch, maar met een communistisch jasje eromheen. Die combinatie maakt China de sleutelspeler in het conflict tussen de Korea’s. De bemiddelaar bleef als enige staat neutraal door geen van de Korea’s aan te wijzen als schuldige in conflicten als de Cheonan en Yeonpyeong. Vriendelijk bood China aan gastheer te zijn voor een zeslandenoverleg, vlak na het bombardement. Een gebaar van vrede, maar de Zuid-Koreanen zijn ook wantrouwend voor de dubbele agenda van de Chinezen. De neutraliteit is ook eng, want inzake Noord-Korea wilt de rest van de wereld geen neutraliteit maar scherpe veroordeling – en dat maakt de weg naar consessies en actie vooralsnog traag. Critici in Zuid-Korea waarschuwden hun politici dan ook niet teveel te dansen naar de pijpen van de Chinezen, die de situatie goed kunnen gebruiken hun machtspositie te versterken. Het blijven immers viezige communisten…
4. Zuid-Korea versus Zuid-Korea
Net op het randje van 2010 werd hij ongrondwettelijk verklaard: de wet die Zuid-Koreanen verbiedt ‘valse informatie’ te verspreiden en ‘het publiek te verwarren’. Het feit dat ik er heel erg voor ben het publiek te verwarren daargelaten, valt de wet te subjectief te interpreteren, oordeelde het hof. En dat deed de regering ook naar hartenlust dit jaar. Netizens en journalisten werden door de autoriteiten aangeklaagd omdat ze het beleid van hun regering zwaar bekritiseerden. De wet was ook bruikbaar om een ouderwetse heksenjacht te beginnen tegen diegenen die communistische sympathieën hadden. Een stuk minder erg vind de regering het oplichten van de belasting en omkoperij. Dit jaar werd Lee Kun-hee opnieuw geïnstalleerd als topman van Samsung, nadat hij gratie verkreeg van de president. Eerder was Kun-hee veroordeeld voor omkoperij en belastingoplichting. Omdat Lee Myung Bak succesvolle zakenmannen zoals hem goed kan gebruiken, zag hij dat graag door de vingers. Alles voor de economie.
En censuurwet of niet, de regering lijkt zijn zin toch wel door te dringen. Ook dit jaar zag de hele wereld weer beelden van politici die met elkaar in gevecht raakten in het parlement, daar deuren blokkeerden en met meubilair smeten. De straten liepen vol demonstranten tegen de G20, maar nog meer tegen de vrijhandelsovereenkomst met de Amerikanen dat weinig gunstig uitpakt voor de Koreaanse arbeider. Het mocht niet baten, de éépartijregering kreeg altijd zijn zin. Koreanen werken hard om te overleven in al dan niet mee te werken aan de groei van de Zuid-Koreaanse economie en staan ook dit jaar bovenaan in de lijst van hardst werkende werknemers in de wereld. Dat eist zijn tol en zo is zelfmoord nog steeds een groot probleem in Zuid-Korea en leven er meer klassieke kapitalistische sociale symptomen op zoals een oplopend verschil tussen arm en rijk en obesitas.
5. Zuid-Korea versus de Verenigde Staten
Het vaakst kwam Zuid-Korea samen met zijn bondgenoot de Verenigde Staten in beeld vanwege Noord-Korea. Het was twee handen op één buik als er iets gebeurde tussen de twee Korea’s en zo aapte Hillary Clinton de statements van Lee Myung Bak regelmatig braaf na. De Verenigde Staten hebben immers nog steeds autoritaire macht in het Zuid-Koreaanse leger en de pro-Amerikaanse Myung Bak doet graag zaken. Letterlijk ook, de Cheonan was bijvoorbeeld een goede reden om nog eens te shoppen in de militaire industrie in de VS. Met de huidige spanningen varen zij er wel bij. Ook kwam eindelijk de vrijhandelsovereenkomst erdoorheen. Koreaanse auto’s in de Amerika in ruil voor Amerikaans rundvlees in Zuid-Korea. Nee, er was eigenlijk bijzonder weinig versus dit jaar met de VS.
Reacties (10)
Erg moeilijk leesbaar stuk.
Inc. taalfouten
Ik heb ergens gelezen dat dat bombardement van dat eilandje door NK voornamelijk bedoeld was om de zoon van Kim Jong Il het imago van brutale generaal te geven; een positie waar ‘ie net een weekje daarvoor toe benoemd was, en het als zodanig eerder een move was voor ‘intern gebruik’ in het kader van de troon-opvolging, dan iets anders.
Ja, als je punt 1.5 t/m 5 er twee keer in zet krijg je wel een lang stuk er twee keer in zet krijg je wel een lang stuk.
Ondanks copypasteerror wel een goed stukje. :)
@4: Ah, dat was ook al een reden om niet verder te lezen. Jammer dat ik door de verwarrende zinnen niet verder kwam.
Verbeek is aan het oefenen als speech-schrijver voor de laatste communistische die-hards.
Tot mijn stomme verbazing zag ik via google dat hij pas 27 is en niet ergens in de tachtig. Compliment hoor!
leuk om te lezen (op de dubbele teksten na inderdaad)
Inderdaad wat misgegaan in het publiceren. Nu een stuk korter…
Nog steeds vaag sociologisch gebrabbel aan het eind van punt 4, verder wel aardig leesvoer.
Zuid-Korea versus de rest van de wereld
De titel moet zijn: Noord-Korea versus de rest van de wereld.
Het Westen en China zal Zuid-Korea moeten steunen. Hopelijk dat het regime in het Noorden zal vallen.