Volentekriebels | De bom

COLUMN - Vanaf vandaag op Sargasso: de Vaste Gasten, elke dag om half vier. Net als je even inkakt op je werk, schudden onze columnisten je weer wakker met hun vileine woorden en scherpe pen. Vandaag Johnny Volente, over de atoombom en de prehistorie.

Ik heb er al moeite mee om elke dag te bedenken wat ik zal gaan eten, laat staan dat ik een antwoord heb op de vraag of Iran al dan niet over kernwapens zou moeten mogen beschikken. De nucleaire wapenwedloop van de Koude Oorlog heeft er volgens mij aan bijgedragen dat WO III ons tot op heden bespaard is gebleven, dus in die zin zou ik zeggen: doen, maar er hoeft natuurlijk maar één gek te zijn die op de spreekwoordelijke rode knop drukt en we zijn allemaal het haasje. Dat dwazen als Stalin en Nixon het in het verleden niet deden, biedt niet de garantie dat Ahmadinejad en Netanyahu hun handjes in de toekomst wel thuis zullen houden.

Grote denkers als Pim Fortuyn en Geert Wilders noemden de islam achterlijk. Daar zit wat in. Iran lijkt zeventig jaar na de uitvinding van de atoombom nog steeds moeite te hebben om zelf zo’n ding te maken. Hoe moeilijk kan het zijn om een beetje uranium te splijten?

Misschien zit Iran wel vol met mensen zoals ik. Mensen die op generlei wijze bijdragen aan de vooruitgang van hun soort. Als het aan mij had gelegen leefden we nu nog in de prehistorie. Op een gegeven moment had ik er vast wel aan gedacht om het wiel, de akkerbouw en de kano uit te vinden, maar we waren ergens in de late steentijd blijven hangen. Van koper, brons en ijzer zou het nooit gekomen zijn. Laat staan dat ik ooit in mijn verwarmde kamertje achter mijn laptop een column zou zitten tikken, terwijl het nieuwste album van Grass Widow via Spotify uit mijn dolby surroundsysteem klinkt. Ik lag nu dan ergens in een vochtig lemen hutje op een bedje van dorre bladeren en warmde mijn voeten aan mijn os. Aan mijn zijde ligt een vrouw, mijn onenightstand voor die nacht. Ze stinkt, ze heeft bijna geen tanden meer in haar rottende mond en er zit haar op plaatsen waar ik het liever niet had gehad, want hoe scheer je dat met een steen? Over een jaar sterf ik aan een of andere lullige ziekte, of ik word opgegeten door een wild dier dat inmiddels godzijdank is uitgestorven.

Als ik daar dan lag, en ik zou mij voorstellen dat er een tijd zou komen waarin mensen in goed geïsoleerde huizen woonden, waarin je altijd genoeg te eten had en waarin vrouwen twee keer per dag hun tanden poetsten en netjes hun bikinilijn bijhielden, dan had ik niet geloofd dat mensen zich erover zouden kunnen opwinden dat hun trein tien minuten later aankomt dan gepland, of dat de pepernoten te vroeg in de winkels liggen.

Misschien zijn we onbewust nog steeds een beetje bang voor de bom.