Vandaag heeft de Indonesische marine een chinese vissersboot beschoten. Deze vissersboot was onderdeel van een kleine vloot die bezig was te vissen in de Arafura zee (vlak boven Darwin, Australie).
Dat deed me denken aan de scenario’s over mogelijke toekomstige oorlogen om de schaarse voedselbronnen.
Is dit een voorteken?
[Zie ook eerder artikel hier op Sargasso en het Living Planet 2004 rapport pagina 8]
Reacties (8)
Een voorteken? Ja en nee…
De Galliërs vochten vroeger met vis en niet om vis…
In de jaren tachtig schoot de Canadese marine op Spaanse schepen (Navo landen onderling!) die de kabeljauw voor New Foundland kwam wegscheppen. Het programma Netwerk probeert al 1300 jaar lang aan te tonen dat de volgende oorlog in het Midden-Oosten om water gaat, maar voorlopig gaan de oorlogen daar om olie (al mag je dat niet hardop zeggen). Ik denk dat allerlei commodities steeds vaker een rol gaan spelen in spanningen tussen landen, maar vooral de vervangbaarheid van de commodity bepaalt de doorslag of er oorlog om gevoerd gaat worden bij olie is een goede vervanging nog niet voorhanden, maar vis kunnen de chinezen ook zelf gaan kweken (met Braziliaanse soja als visvoer..) zolang dit soort uitvluchten nog bestaan zal er nog geen echte oorlog om gevochten worden, denk ik…
(Schaarste alom, Steeph. Zelfs ‘de’ heeft een eigen link onder zich). Het werd stil in zee.
Wie kabeljauw en haring wegvangt hongert ook een paar generaties zeehonden, makrelen, haaien uit.
Het goede nieuws is dat de trawlers eerder zullen verdwijnen dan de overbejaagde visbevolking.
@Carlos, nouw… de Israeli’s hebben er een handje van gehad om grondwater in bezette gebieden uit te putten tot verzilting van het oppervlak toe. (Ik kijk nooit Netwerk, maar bv liever naar die fantastische docu op BBC over Die geliebte weisse Maus, hoe DDR musicalfilmmakers in de jaren ’60 tegen de stroom in een erg lief verhaaltje heel geslaagd vormgeven)
Ik zag onlangs in het BBC programma Coast een interessant item over een marine safe zone (kan het zo snel niet vinden) waar sinds een paar jaar in het geheel niet mag worden gevist, en waar de vissers dit initiatief van harte ondersteunen. De visstand herstelt zich daar in razend tempo en de biodiversiteit neemt heel snel weer toe.
Volgens mij is het principe hetzelfde als in de pre-kunstmest landbouw: een paar jaar gebruiken en dan weer een tijdje braak laten liggen.
Klopt, dat was een eilandje ergens in Oceanie. Het werkte zo goed, binnen een paar jaar al, dat de eilandbewoners zelf actief gingen jagen op mensen die in de no-fish zones toch aan het vissen waren.
Zijn een aantal zones in Canada en de USA, maar dit verhaal zocht ik (en Grobbo misschien):
http://www.pacificislands.cc/pm102002/pmdefault.php?urlarticleid=0012
Hoe overbevissing ons dagelijks leven verandert – Charles Clover
http://www.greenpeace.nl/news/leeg-shockeert-met-onthullen#
Greenpeace STERF! PIJNLIJK EN LANGZAAM!
China zoekt tegenwoordig overal graag zijn grenzen (zelfs letterlij). Ik denk dat het hier eerder om een principiele (of misschien lange termijn) zaak dan een direct economisch gewin gaat. China wil zich gewoon graag doen gelden als de lokale supermacht in oostelijk en zuidoostelijk azie.
Denk ook terug aan dat stukje hier op Sargasso mbt. die paar rotsen ergens tussen Taiwan en Japan en uiteraard aan nog een paar Chinese conflicten bv. om de Spratley en de Paracel eilanden.
In alle gevallen gaat het om een paar lelijke pokken die amper boven het zee-oppervlak uitsteken, met als direct economisch gewin alleen wat visserij en in sommige gevallen op de (hele) lange termijn mogelijke (maar twijfelachtige) olieverdiensten.