Tinkebell

COLUMN - Hoe Tinkebell volgens Oud Zeikwijf veranderde van een heldin die taboes doorbrak in een huichelaar.

Katjienk! Hoorde u dat? Dat was Tinkebell die van haar voetstuk viel. Tot AVRO kunstuur was zij de heldin die taboe’s doorbrak. Die onze dubbelzinnige houding ten opzichte van dieren bloot legde. Want, laten we wel wezen, we knuffelen onze huisdieren inderdaad kapot en tegelijkertijd kiezen wij in de supermarkt telkens voor het goedkoopste vlees.

Dus doodde ze haar kat en maakte daar een tasje van, liet tientallen hamsters in doorzichtige ballen rondrennen bij wijze van kunst. Waarom ook niet? We snijden toch elke dag de gevoelige zaakjes af van duizenden onverdoofde biggetjes. Maar dan. Dan kwamen de reacties van het volk. En die waren niet mals. Onze Tinkebell kreeg de volle laag.

Je denkt dan: wees een kerel en incasseer. Je zegt dat niet hardop want je gaat er van uit dat, haar als een dappere Jeanne d’Arc kennende, zij dat vanzelf doet. Maar wie schetst onze verbazing als ze naar het wapen reikt van het uitgeven van de bedreigingen die haar ten deel vielen (wat trouwens een rage begint te worden)? Omdat ze nog op haar voetstuk staat als hoogst subversief, intelligent wezen denken we te maken te hebben met Kunst. Maar dat is buiten het divadom rekenen. In interviews schreeuwt de dame vervolgens van de daken dat het toch hoog tijd is voor een radicale vernieuwing van het, jawel, basisonderwijs. Kinderen moeten les krijgen in beschaafd internetgebruik. Dat zij een rabiate activiste is die geen middel schuwt om de aandacht te trekken mag op alle mogelijke manieren, maar o wee als er krachtige reacties komen: dan moet heel het land heropgevoed worden. Want dat is niet de bedoeling, hé. Kunst mag (MOET!) wel reacties oproepen, mag (MOET!) ons op unsettling times overdonderen met de heftigste emoties, maar de kunstenaar mag die reacties natuurlijk niet direct ervaren. Nee, kom op zeg. Dat zou echt te erg zijn. Het onfatsoenlijke volk moet van hogerhand de mond gesnoerd worden.

Ondertussen gaat het aandacht trekken gewoon door, onder het motto Kunst. Nu wordt ons haar geschoren kut door de strot geduwd, op een naaktkalender gemaakt om twee prostituées uit Manilla een hart onder de riem te steken. Ik zeg expres niet ‘helpen’, want van de officiële goededoelenbedoeling zal niets terechtkomen: het project kost meer dan het opbrengt. ‘Door de strot geduwd’ zal de mannelijke helft van mijn lezers niet erkennen: geen ophef hierover van die kant, dat kan ik u verzekeren. Kunst is fun en zeker als er blote tieten te zien zijn. Of een blote kont, of een blote kut. En alle drie he-le-maal. Maar zeg eens eerlijk: had Tinkebell die blote delen wel laten zien als ze hangtieten, -kont, -buik en -schaamlippen had? Of had ze de boel keurig laten photoshoppen? Het huidige resultaat komt op mij niet over als diepgevoelde solidariteit met Manilleense hoertjes maar meer als uiting van dé hoedanigheid van elke kunstenaar qui se respecte. Egocentrisme. In dit geval zelfs platvloers exhibitionisme. Ze beargumenteert haar laatste kunstwerk met (vrij vertaald): ‘Ik wilde iets doen dat ik echt niet wil, zoals de Manilleense hoertjes dat elke dag doen. Voor mij is dat naakt voor een team fotografen staan.’ Dat naakt poseren voor een team doorgewinterde fotografen het ergste is dat Tinkebell kan doorstaan, gaat er bij mij niet in. Net zo min als dat ze haar benen niet uit elkaar zou willen doen voor de gynaecoloog. Als Tinkebell zo nodig solidariteit moet betuigen met twee Manilleense hoertjes door het ondergaan van iets vergelijkbaars, waarom je dan niet dagelijks tientallen keren laten neuken door gore wildvreemden voor geld dat je afstaat aan je pooier? Want dat is het hele eieren eten, niet naakt poseren als je toch over een subliem lichaam beschikt en een drang van hier tot gunder om dat te laten zien.