Geert Wilders vindt dat de zogenaamde pro-Wildersdemonstratie moet worden afgeblazen als er een veldslag dreigt tussen voor- en tegenstanders. Hij heeft naar eigen zeggen sowieso niks met die betoging op 30 oktober op het Museumplein. Dat is natuurlijk logisch. Deze betoging is te opzichtig en heeft een te extreme uitstraling. Het is nog te vroeg voor zulke openbare manifestaties van autoritair gedachtengoed en misschien komt het geschikte moment ervoor wel nooit? Want de slag om de kiezer wordt in de 21ste eeuw niet op straat gewonnen maar in de huiskamer en achter de pc op kantoor en de zolderkamer.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
U denkt vast: “potverdikkie.. dit postje zag ik zojuist ook al op GeenStijl?!” Dat klopt, maar een zichzelf respecterend blog als Sargasso kan hier natuurlijk niet omheen. Deze humoristische hasbara van kaakdroppend laag allooi is immers de talk of the day op de internets. Kijk zelf maar: Flotilla Choir presents: We Con the World. Als koorddansende serieusblogger ga ik hier vanzelfsprekend geen (on)gein mee schoppen. Want de mensenrechtensituatie in Gaza is zeer schrijnend en het is schokkend om te zien hoe dichtgetikt de Israëlische ‘artiesten’ in het filmpje hiermee omgaan. *buutvrij voor de hele pot*
Zullen er mensen zijn die eerst geloofden dat de vredesactivisten niet uit waren op escalatie die na het zien van het filmpje dat nu opeens wel geloven? Nee. Zullen er mensen zijn die eerst nog sympathie hadden voor het Israëlische standpunt die na het zien van het filmpje dat niet meer hebben? Misschien. Maar bloggen en reaguren blijft toch vooral het herschikken van uw vooroordelen, en daar kunt u nu mee beginnen, in de comments:
Onze amices bij studentenblad Propria Cures zijn al 119 jaar lang goed voor één ludiek relletje per decennium. De laatste goede PC-rel die ik mij kan herinneren was een fotosjop avant la lettre begin jaren ’90 toen ze schrijver Leon de Winter in zijn smoking in een massagraf knipte-plakte (letterlijk). Dat was heftig, vonden we toen. Het choqueren van de netwerkgeneratie is echter schier onmogelijk, dus kun je beter inzetten op het ludieke element van de rel. Met een heuse extreem-rechtse PVV-partijkrant is dat wonderwel gelukt. Ikzelf heb het geluk gehad vooraf de pdf te mogen doorbladeren. Murdoch wil niet dat ik hem online zet maar ik kan al wel verklappen dat er überlollige items in staan als: “De Joods-Christelijke Traditie: een traditie om trots op te zijn!” en “Linkse Literatuur viert hoogtij bij shortlist AKO”. Ook stelt men relevante vragen als: “Vindt u het niet verdacht dat u nog nooit een Marokkaanse gehandicapte heeft gezien?”. De artikelen komen gaandeweg online en over twee weken staat de uitgave [pdf] integraal online. De pampieren Propria Cures is nu al te krijgen: behalve in boekhandel Atheneum op het Spui, gratis weg te grissen uit bakken op alle linkse UvA-faculteiten. Mocht u in Eindhoven wonen dan is de Spits! een goed alternatief.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Zondagavond, Zomergasten. Ja, daarover is nu al veel gezegd aan de koffietafel, in het Facebook- en blog-universum. Maar mogen we dan toch even? Gast Prem Radhakishun deed in het slot van de televisie-uitzending een merkwaardige uitspraak: dat televisiepresentatoren op hun kwaliteiten moeten worden beoordeeld, niet op hun huidskleur. Volgens Prem komen te vaak ‘excuusallochtonen’ opdraven. Prem gebruikte de term ‘stereotypecasting’. Wat volgde: een korte compilatie van tv-programma’s met daarin de door Prem bewonderde, jawel, gekleurde presentatoren. Zoals Sylvana Simons (een fragment met Seki uit De Bus!) Gerda Havertong, Umberto Tan, John Williams en anderen.
Maar Prem, moeten we nu wel of niet deze mensen als ‘gekleurde’ presentatoren beschouwen? What’s the point? Dat kijkers van het RTL-programma Een dubbeltje op zijn kant John Williams niet moeten beschouwen als Swart Gevaar?
Prem stelde in Zomergasten dat presentatoren een soort voorbeeldfunctie hebben. Maar ik mag hopen vanwege ambities of talenten, niet vanwege hun huidskleur. Mij kan het niets schelen of een gekleurde Sylvana Simons een programma met Char presenteert; ik blijf het een rotprogramma vinden (en dat maakt me geen racist).
Prem zet, dankzij zijn getoonde compilatie de presentatoren neer als exoten. (Zelfs door blogger en columnist Bert Brussen werden de fragmenten ineens tot multiculturele programma’s (?) gedoopt. Onderhoudend en heel erg Prem. Dat mag, ook dát is Zomergasten. Ik begrijp de intentie, maar eh, ultrakorte fragmenten van De Bus of Studio Sport, wel even wat anders dan talkshow Massiv van Guilly Koster, nietwaar).
Hassan Bahara legde schrijver Robert Vuijsje onlangs enkele stellingen voor in Contrast, tijdschrift voor diversiteit. Vuijsjes boek Alleen Maar Nette Mensen is omstreden, omdat uit verscheidene hoeken beweerd zou worden dat het een racistisch boek is. Sargasso plaatst Vuijsjes reactie als gastbijdrage.
Naast veel lof en de grootste literaire prijs van België (de Gouden Uil), ontving de roman Alleen maar nette mensen van Robert Vuijsje de nodige kritiek. ”Klompendanserige stijl”, “Seksistich” en “racistisch” waren maar enkele van de kwalificaties die zowel boek als schrijver in het gezicht kreeg gesmeten. Tijd dus voor Robert Vuijsje om zich tegen zijn grootste criticasters te verweren. En om een paar fans aan het woord te laten.
“Blanke mannen gaan naar zwarte getto’s om exotische vreemdelingen op te pikken, iemand die niet van hun soort is. Meestal doen ze dat om hun eigen milieu te schofferen: kijk, ik ben anders dan jullie, ik haat jullie. Ze exploiteren zwarte mensen voor hun rebellie. Dat is au fond racistisch.” Amerikaanse Nobelprijswinnares en schrijver Toni Morrison (zwart)
Vuijsje: “Tja. Zoals zij het bekijkt, zo heb ik er zelf nog nooit over nagedacht. Als ik voor mijzelf spreek: iedereen heeft een bepaalde smaak van wat hij of zij aantrekkelijk vindt. Voor mij zijn dat toevallig zwarte vrouwen. “
“Met zijn karikaturale seksuele fantasieën berokkent Vuijsje schade. Straks komt dit boek op de literatuurlijst op school en dat vind ik heel erg. Jongeren hebben juist behoefte aan positieve voorbeelden.” Cultureel antropologe Irma Accord (zwart)
Vuijsje: “Bij deze uitspraak denk ik: zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten. Als je zelf dat soort gedachtes hebt, dan ga je er van uit dat andere mensen dat ook zullen hebben. Dat is gewoon niet zo. Het zijn ook zoveel denkfouten op elkaar gestapeld dat je denkt: hoe komt iemand hier bij? Volgens mij zijn jongeren heus wel in staat om dit boek niet als de absolute waarheid te beschouwen. Ze kunnen vast veel verder kijken.”
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.