Vandaag een gastbijdrage van Bart Luirink, hoofdredacteur van ZAM Africa Magazine. Het stuk verscheen ook op zijn blog. Donkere wolken trekken zich samen boven Johannesburg. Een betere clichezin kan ik op de ochtend van de eerste januari 2011 niet verzinnen. Maar het is de waarheid. Zoals de winter in Europa te vroeg inzet, blijven de Zuid-Afrikaanse lenteregens doorstromen tot in hartje zomer. Ik lees Peter Harris’ Birth, een gedetailleerd verslag van de aanloop naar de eerste democratische verkiezingen in Zuid-Afrika, april 1994. Harris leidde het kantoor van de Independent Electoral Commission. De maanden voorafgaand aan die gedenkwaardige verkiezingsdagen was het een aaneenschakeling van donkere wolken – bloedbaden, de AWB mars op Boputhatswana, de moord op Chris Hani, al die sinistere pogingen om te voorkomen dat het hier een democratie zou worden – maar uiteindelijk brak de zon door en werd er gewacht in eindeloos lange rijen, en toen gestemd.
Edward Echwalu doet visueel verslag van de ontwikkelingen in Oeganda en Zimbabwe. Beklemmend dicht op de gebeurtenissen sleurt hij ons mee. Kleine berichtjes in onze kranten zijn afstandelijk. Zijn werk is direct. Neem een kijkje.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
De voormalige guerillabeweging Swapo gaat voor de vijfde keer op rij de parlements- en presidentsverkiezingen winnen in Namibië. Vandaag en morgen gaan de één miljoen kiesgerechtigden naar de stembus in het zeer woestijnrijke land, dat het vooral moet hebben van toerisme en (vanwege de crisis ingestorte) mijnbouw. Na Niger is Namibië de grootste exporteur van uranium ter wereld.
Hoewel de winnaar vaststaat, krijgt Swapo voor het eerst serieus tegenstand. De Rally for Democracy and Progress (RDP) splitste zich twee jaar geleden van Swapo af. Ze is vooral een vehikel voor enkele ontevreden oudgedienden van Swapo, maar positioneert zich ook als tegenstander van de corruptie die onvermijdelijk toeslaat als dezelfde kliek te lang aan de macht blijft. Die houding uit zich ook in een harde opstelling jegens Zimbabwe. Swapo verdedigt Robert Mugabe, een strijdmakker uit de tijd van de blanke overheersing van zuidelijk Afrika immers.
Kennelijk maakt Hidipo Hamutenya, de leider van de RDP, de regering echter zo nerveus dat Swapo hem voor de rechter gedaagd heeft wegens uitspraken over vermeende verkiezingsfraude. De nationale mensenrechten-organisaties heeft zich ook kritisch uitgelaten over de kiesraad – en kan juridische actie tegemoet zien.
Nu zal er ongetwijfeld het één en ander mis zijn, maar dat neemt niet weg dat Swapo werkelijk populair is onder de bevolking. Namibië kan echter ook een stevige oppositie gebruiken, liefst niet versplinterd over de dertien partijen die het tegen Swapo opnemen. Het tellen van de stemmen gaat naar verwachting een week duren.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.