Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
De ISP die ‘Censuur!’ schreeuwde
Censuur, ik heb er een ontzettende hekel aan. Wie niet? Censuur is het monddood maken van mensen door de macht van de staat. Censuur leidt tot Noord-Koreanen die denken dat ze met tiran Kim Jong-Il werkelijk een grote leider zijn kwijtgeraakt. Censuur houdt Saudi-Arabië gevangen in de Middeleeuwen.
Daarom heb ik er net zo een grote hekel aan als mensen de term ‘censuur’ oneigenlijk gebruiken. Wie hier de commentaarvelden vol loopt te schelden, kan worden verwijderd. Dat is geen censuur, want op je eigen website kan je schelden op iedereen. Censuur is het ook niet als burgemeester Aboutaleb na een schietpartij een café laat dichttimmeren, hoeveel goede gesprekken er ook gevoerd werden. Cafés genoeg om verder te kleppen. Censuur is het net zo min als een wegens auteursrechtenschending veroordeelde website geblokkeerd moet worden van de rechter.
Het vriendelijke verzoek dus aan XS4All-directeur Theo de Vries om zich te onthouden van uitspraken als “dit vonnis komt neer op censuur en dat is in beschaafde landen verboden.” Het mag – ik ben immers tegen censuur – maar het is wel op het niveau van Wildersgeblaat over “staatstelevisie” en “politiek proces”.
Beetje sneu ook om in het persbericht totaal niet in te gaan op de uitgebreide motivatie van de rechtbank op dit punt. Waar zijn de tegenargumenten? De Vries sputtert slechts nog een beetje: “Als je hele websites blokkeert, zul je onvermijdelijk informatie blokkeren waar helemaal niets mis mee is.” Net zoals dat iedereen die alleen in dat dichtgetimmerde café kwam om een biertje te drinken en te klaverjassen gedupeerd is. Soms moeten er belangen afgewogen worden. Dat doen rechters. En die hebben bepaald dat het in dit geval een klip-en-klare zaak is. Want wie wordt er namelijk gecensureerd in het vinden van informatie waar helemaal niets mis mee is als The Pirate Bay geblokkeerd wordt? Ziggo en XS4All hebben via wat heel steil en raar hellende vlakken wat potentiële mondgesnoerden geprobeerd aan te dragen, maar dat was meer surrealistisch performancekunst dan dat het echt houdt snijdt.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.
De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.