Verslagschaamte

Politici van nieuwe partijen beklagen zich vaak over de aandacht die ze krijgen. Ze klagen dat nieuwsmedia te weinig over hen berichten, of verkeerd over hen berichten. In hoeverre zijn die klachten terecht? Recent wetenschappelijk onderzoek geeft een – heel beperkte – eerste indruk. “Jullie moesten je schamen!” Een “dame die lesgeeft aan het mbo” spreekt journalist Ariejan Korteweg bestraffend toe op FvD Summer Nights te Zaandam. De anonieme dame vervolgt: “Niets dan leugens verspreiden jullie!” In De Volkskrant van de dag erna, 3 september, meldt Korteweg dat op die samenkomst van FvD-aanhang het idee leeft “dat de media de affaires hebben opgeblazen.” Dit geluid is niet nieuw. Ook bij andere anti-immigratiepartijen werd luid geklaagd over “de media.” Het schoolvoorbeeld hiervan is CD-leider Hans Janmaat. Toen een reporter hem na de Tweede Kamerverkiezingen van 1998 vroeg waardoor zijn partij al haar zetels had verloren gaf een zichtbaar geëmotioneerde Janmaat live op TV het antwoord: “Door u!”, waarna hij de verslaggever te lijf ging.

Door: Foto: Bas Bogers (cc)
Foto: Patrick Kicken (cc)

Feesten met de handrem erop

, door

ANALYSE - Alles wat je doet tijdens een avondje uit kan vastgelegd worden en je lange tijd achtervolgen. Wat is de implicatie van die altijd aanwezige zichtbaarheid?

Drie studentes vertelden dat ze bij het uitgaan rekening houden met het feit dat hun gedragingen en uitlatingen kunnen worden gefilmd. Ik ben zo blij dat ik studeerde in het pre-sociale mediatijdperk. Wat blijkt? Groepjes vriend(in)(en) hebben WhatsApp-clubjes waarop in no time beelden, foto’s en geluidsfragmenten worden gedeeld. ‘Iedereen weet altijd direct alles,’ verzuchtte een van mijn studentes. Getuige zijn is voldoende om voor eeuwig te worden vastgelegd in compromitterende posities op, aan, op of onder bars, stoelen, bedden of benen. Sporen van ontsporingen zwerven rond en worden zelfs bezongen.

Vreselijk, lijkt mij het, zo’n leven op de handrem. Bij elk biertje kijk je over je schouder. Anderzijds: toezicht, of dat nu van papa en mama komt of een anonieme massa waarbij je moet vrezen voor je imago, werkt. Je laat, moe van het over je schouder kijken, eens een biertje staan.

Het zal niet lang meer duren en dan is het voor leden verboden om een mobiele telefoon mee te nemen naar een studentenvereniging. Of je gaat bij de deur door een poortje en dat wist, met een sterk magnetisch veld, alle data van je hand held. Binnen staan verstoorders van contact met je netwerk. Fysiek of technisch: er zullen binnen nu en slechts enkele jaren onneembare barrières opgeworpen worden om clubgenoten binnen te filmen. En wie dat doet (wat eenvoudig is vast te stellen), krijgt een maatregel of schorsing aan zijn broek. De norm dat je niet uit de school klapt, geldt binnen studentenverenigingen immers al en de wil om vooral te blijven feesten is sterker dan de vrees daarbij ernstige imago-schade op te lopen. Dus stoppen we niet met feesten, maar met elkaar vastleggen.

Steun ons!

Mededeling

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Doneer voor ¡eXisto!, een boek over trans mannen in Colombia

Mededeling

Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.

De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.