Waarom kunnen we niet rechtuit lopen?
, door
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Intellectuele integriteit in het fascismedebat is ver te zoeken
, door
In de Nederlandse kranten woedt de afgelopen dagen en weken een wat kolderieke discussie rondom het boekje van Rob Riemen. Riemen stelt in zijn bijdrage dat Wilders politiek-theoretisch gezien thuishoort in het fascistoïde kamp. Eén reactie op deze these werd afgelopen dagen geleverd door Meindert Fennema, die als politicoloog eerder een boek heeft geschreven over Geert Wilders. Hij verwerpt de these van Riemen maar doet dit op m.i. oneigenlijke gronden.
Om te beginnen weigert hij op ook maar een enkel argument van Riemen in te gaan. Hij geeft hier een zonderlinge reden voor die ik, voordat de lezer mij weigert te geloven, in zijn geheel weer zal geven:
Met verbijstering las ik de kritiek van Han Warmelink op Frits Bolkestein, waarin hij beweert dat Wilders wel degelijk een hedendaagse fascist is. Niet zozeer om zijn inhoud, want die heb ik vaker gelezen, bijvoorbeeld bij Rob Riemen. Maar Riemen is een katholieke theoloog en Warmelink is docent staatsrecht in Groningen. En van een staatsrechtgeleerde mag je toch een minimale kennis van de politieke geschiedenis verwachten en enig respect voor de feiten.
Van een theoloog kan men dus, zoals Fennema impliceert, noch kennis van de politieke geschiedenis, noch respect voor feiten verwachten. Fennema negeert Riemen omdat hij theoloog is. De toevoeging dat Riemen ook nog eens een katholiek theoloog is zal wel bedoeld zijn om het antipapisme van zijn lezers te kietelen. Nu heb ik het goede geluk meerdere theologen te kennen. Vrijwel zonder uitzondering zijn dit mensen met brede intellectuele interesses en een passie voor sociale rechtvaardigheid. Waar het gaat om politiek inzicht hoor ik vaker verstandige dingen van theologen – zeker diegenen die gevormd zijn door de katholieke sociale leer – dan van politicologen en juristen. Maar goed, door Riemen af te serveren als een theologantje van wie qualitate qua geen intellectuele integriteit mag worden verwacht bevrijdt Fennema zich van de pijnlijke noodzaak om Riemen’s argumenten op steekhoudende wijze te weerleggen. Maar dat terzijde. Wat zegt Fennema over de argumenten van Warmelink? Eigenlijk ook niets, behalve snerende opmerkingen als:
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Onzeker en overschat: waarom peilingen maar peilingen zijn
, door
Zelfs nu er van Tweede Kamerverkiezingen voorlopig geen sprake is, berichten vrijwel alle nieuwsmedia over de (twee)wekelijkse peilingen van de Politieke Barometer en Peil.nl. Ze leggen graag alle verschillen tussen die peilingen onder het vergrootglas. Elke week schrijven kranten en websites over de verschuivingen van één of enkele zetels. Politicologen wijzen er terecht op dit soort conclusies op op drijfzand zijn gebouwd. Peilingen hebben foutmarges, zo wordt terecht opgemerkt. Hoe groot zijn die foutmarges nu precies?
De peilers kunnen het u niet vertellen. In de onderzoeksverantwoording van Peil.nl noch Politieke Barometer staat niets over de onzekerheid van de gepeilde zetelaantallen. Terwijl die onzekerheid er weldegelijk is. Je ondervraagt immers hooguit een paar duizend mensen. Als je een paar duizend andere mensen vraagt, is de uitkomst waarschijnlijk net anders. Dit wordt ook wel de foutmarge of het betrouwbaarheidsinterval genoemd. Je kunt eenvoudig berekenen hoe groot die betrouwbaarheidsinterval is, ingeval je een willekeurige (aselecte) steekproef trekt.
In een peiling met 1000 respondenten (zoals bij de Politieke Barometer), is er een (95%) foutmarge van plus of min 3,7 zetels voor een partij die dertig zetels krijgt in de peiling. Die partij kan dus in werkelijkheid een steun hebben van tussen de ruim 26 en bijna 34 zetels. Beter gezegd: je kunt er 95% zeker van zijn dat het werkelijke zetelaantal tussen de 26 en 34 zetels ligt. Met meer respondenten wordt de foutmarge kleiner, hoewel het verschil tussen 3000 en 4000 mensen niet meer zo groot is. Voor kleinere partijen is de foutmarge natuurlijk ook kleiner, maar toch nog rond de twee zetels voor een partij die tien zetels peilt. Verschuivingen tussen peilingen die binnen deze foutmarges liggen, zeggen dus niets. Ze kunnen net zo goed toevallig zijn, als ze een gevolg van een ‘echte’ kiezersverschuiving. Het is dus zeer opvallend dat de SGP in sommige peilingen altijd twee zetels scoort, zoals Joop van Holsteyn opmerkte. Als de peilers een echte willekeurige steekproef zouden trekken, zou dat zeer onwaarschijnlijk zijn: het zouden er ook regelmatig 1 of 3 moeten zijn.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
WW: Ogen in je rug
, door
De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.
Een tijd geleden zat ik in de universiteitskantine te lunchen met een bezoekende Amerikaanse wetenschapper. Tijdens het gesprek keken de collega’s af en toe schichtig omlaag, naar het bizarre sierraad dat de onderzoeker om zijn nek had hangen. Het ging hier om een Microsoft SenseCam(*), een camera, die zonder tussenkomst van de drager iedere zoveel seconden of wanneer er een verandering in licht, beweging of temperatuur is een foto maakt. Op die manier kan een realistische visuele documentatie plaatsvinden van ‘een normale dag’. Op deze manier kun je passief ‘lifeloggen‘. Zo’n dag kan dan na afloop versneld worden afgespeeld om een indruk te krijgen van je activiteiten. De SenseCam, die nu ook in commerciele uitvoering verkrijgbaar is, kan een handig instrument zijn voor mensen die leiden aan geheugenstoornissen. De gigantische databank van sensecam gegevens kunnen gebruikt worden om automatische objectherkenning in foto’s te verbeteren en kunnen ook meer inzicht geven in het type beelden waarmee het menselijk oog en de hersenen het meest geconfronteerd worden.
Maar waarom zouden we alleen maar fotograferen wat we toch al zien met onze eigen ogen, moet de van oorsprong Irakeze docent aan NYU Wafaa Bilal gedacht hebben. Bilal is geen onbekende van het internet, hij kwam al eerder in het nieuws met zijn performance kunstwerk, waarin hij zichzelf via het web liet beschieten in een First Person Shooter achtige omgeving. Ook liet hij een kaart op zijn rug tatoeëren van zijn geboorteland met bij iedere plaats puntjes die het aantal slachtoffers gemaakt door de Amerikaanse inval weergaven.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Quote du Jour | Terug
, door
“They won’t find ET or the ivory-billed woodpecker, clone Neandertals, download our psyches into computers, and so on.”
John Horgan stelt vast dat wetenschap achteruit holt, in plaats van haar natuurlijke staat van nieuwsgierig zijn te volgen: vooruitgaand. Het is een trend die natuurlijk niet enkel in de wetenschappen voorkomt. Dit instellinkje natuurlijk, maar ook cultuur of sociaal gericht gedrag zit niet langer in de lift. Schuld is makkelijker aan te wijzen dan oplossing: de tevee heeft een kudde van ons gemaakt, de intellectueel is uitgeband, privacy is nu enkel nog voor en van bedrijven die het kunnen betalen, progressief en milieubewust wil voornamelijk consuminderen, een Mars-expeditie zou nu moeten gevoerd worden door bejaarden, en ‘hoger cultureel’ gesproken kan men duidelijk van extreem weinig fut spreken… Kijk eens een keertje een avond tevee, en een depressie hakt je in stukken.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Zo ziet nano eruit
, door
Stem van Stephen Fry begeleidt uitleg over nanotechnologie met veel microscopische beelden en verhelderende animaties. Goed beeld van de schaal, de eigenaardigheden en de mogelijkheden van grensverleggende techniek. Documentaire van het onvolprezen YouTube-kanaal van Cambridge University.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.