Het Sargasso EK Voetbalgevoel 2008: OMG!1!

De spanning begint zich nu langzaam op te bouwen. Oranje is vertrokken, op naar de sappige velden van het Zwitserse Bern waar we Italië, Frankrijk en Roemenië gaan treffen.

Het goede nieuws voor de aanvalshoede is dat Fabio Cannavaro niet meegaat, slecht nieuws voor de liefhebster van puik verdedigingswerk. Gelukkig hebben we het internet nog. Hallo, meneer bilspier!:

Hoogste tijd om eens te zoeken naar uitspraken en misvattingen over onze kansen om Europees kampioen te worden. Zo kwam afgelopen maandag Willem van Hanegem aan het woord in het tv programma Holland Sport. Willem heeft nooit zoveel tekst nodig om duidelijk over te komen. Zijn wenkbrauwen vormen twee snorren die op de verkeerde plek zitten. Op de vraag of hij een analyse kon geven van de aankomende wedstrijd, sprak De Kromme klare taal. ‘Ik analyseer niet, ik zit in een studio slap te ouwehoeren.’ Bovendien heeft het toch geen zin. ‘Die goserts denken toch wat anders en doen dan ook wat anders.’ Zijn voorspelling: Nederland tegen Spanje in de finale, 2-1. Man van mijn hart, die Willem.
De journalisten van de Telegraaf zitten lekker te wroeten in de aarsholten van spelers. Op zoek naar die ene pakkende uitspraak. van Bronckhorst was er wel voor te porren. ‘Ik verwacht dat we kampioen worden’, aldus een giechelende Gio. Wacht even, hoor. VERWACHTEN? Hier begint mijn keizersnede ernstig van op te spelen.

Ik ben toch wat verdrietig, lieve Sargasso lezertjes. Voel me niet helemaal 100% Seedorf, integendeel. En dit allemaal naar aanleiding van de bekendmaking van de complete Oranje selectie. Marco, wat maak je me nou man. Boulahrouz thuislaten op de bank in Nederland, voor zijn flatscreen tv van 100 inch HD met extra pixelpower. Khalid heeft nog een beetje dat Jaap Stam vermogen. Je tegenstander doodstaren terwijl je de bovenarmspieren dreigend laat flexen. Een verpletterende indruk maken. Ook al zit je alleen maar op de bank in Zwitserland, gewoon voor het effect. ‘ja, maar Kittekat, we hebben toch Bouma en Heitinga?’ Nein! We kunnen niet alleen maar aanzetten met een stelletje gundogs en ja, dat klinkt een stuk beter dan dat het in werkelijk is: gesnoef, een beetje stinken en veel haarverlies na afloop van de match.

Het leek zo goed te gaan met mijn stemming, zeker na het zien van een tv-programma over het ware verhaal achter de rel Hiddink en Davids op het EK van 1996. Hoewel iedereen spontaan hangende borsten krijgt na het zien van Tommie Egberts, gaven de beelden van een Hiddink met magnetron bestraalde snor mij kippenvel. Na het bruine arm incident liet De Snor de mokkende Oranje selectie achter in een kamertje. Met een whiteboard, een stift en zelfreinigend vermogen moest de ploeg erachter zien te komen wat ten grondslag lag aan de vuighe woorden van Edgar Davids. Dat was niet zo moeilijk, aldus Winston Bogarde. Zijn strakke zwarte T-shirt tekende mooi af tegen de wit skai leren bank. Op de achtergrond een knallend groen oranje jukebox. Wat zou hij ’s avonds luisteren, als hij mijmerend terugdacht aan zijn zwarte en witte EK vrinden? Tupac? Public Enemy?
De oorzaak van de bruine arm lag in het feit dat de blanke voetballers bij Ajax meer verdienden dan de Surinaamse spelers. Ronald de Boer wist het nu goed te relativeren: ik heb donkere vrienden, ook al maken ze mijn vloer schoon. Respect! Ook Bogarde gaf er een zwier aan. ‘Ik was daar voor één ding gekomen, om het fokking EK te winnen.’ Dit geld geneuzel sudderde nog een tijdje voort in de vorm van een deal die Danny en Ronald sloten met chips fabrikant Croky. Een vette bonus als ze geheel Ajax konden meekrijgen om beeldmateriaal vrij te geven voor belangrijke flippo’s. No fokking way, zeiden Kluivert en Bogarde. Toch bonden ze uiteindelijk in. Voor het groepsproces. Zo wist iedereen zijn arm mooi egaal bruin te krijgen. Fijn.

“Ik voelde gewoon geen vertrouwen van hem; dat hij wilde dat ik deel van deze groep uitmaakte op de manier zoals ik ben: 100 procent Seedorf.”

Aldus onze Clarence Seedorf in een interview voor de Volkskrant waarin hij uitlegt hoe van Basten hem zwaar gepiepeld heeft. Hoe haalde Marco het ook in zijn hoofd om hem over te slaan voor de rol van el duce tijdens de thuiswedstrijd tegen Slovenië. Gott im Himmel! Ik zou ook woest zijn. Woest! Gepasseerd worden door de schlemielen van der Vaart en Sneijder. Maar in plaats van zijn ongenoegen te uiten tegen Nelson Mandela of een ander vertrouwenspersoon in zijn leven of gewoonweg voor de camera’s weigeren de hand van de bondscoach te schudden, praat en zucht hij met tranen in zijn ogen over zijn gevoelens, het creëren van momenten, het kijken in spiegels en de denigrerende toon van Marco. Ik word niet echt warm van dit soort meidengepraat, Clarence. Integendeel, mijn tepels krijgen nu ernstige terugtrek neigingen.

We moeten het dus zonder de natuurlijke aanvoerder van ons elftal gaan doen, deze zomer. Dit verlies dient gecompenseerd te worden door het behandelen van de eerste lading oranjespullen. Zo kwam ik afgelopen zaterdag in de Hema een tweetal attributen tegen die mij zeer de moeite waard lijken: oranje Heidi vlechtjes met een voetballetje en Hollandse linten en een toetertje in de vorm van een Zwitserse hoorn. De eerste testen tonen enthousiaste reacties van intimi en buurtgenoten! Ik denk niet dat ze hoog scoren op duurzame boomvriendelijkheid, hoewel Hema haar best doet om een ecologische marketinggraan mee te pikken. Echter, het Heidi object is voor meerdere doeluiteinden bruikbaar. Maak bijvoorbeeld je partner met semi-lang haar er blij mee, want het houdt zijn of haar kapsel mooi in bedwang tijdens een winderige dag. Of geef nu eindelijk toe aan de behoefte om voor een keer als vrouw rond te lopen, voor de volle honderd procent.

“Als je uiteindelijk bovenaan staat, dan ben je kampioen”

Een gevleugelde uitspraak afkomstig van Wim Kieft, gemaakt tijdens de rust van Wigan Athletic tegen Manchester United op de laatste speeldag van de premier league. Hij keek weer eens heel tevreden, op een barbecueachtige manier. Een lekker stukkie kip, effe dippen in een Calvé sausje en klaar, weet je. Ondanks geel P.C Hooft kapsel, net iets te glimmende v-truien, zonnebank bruin gezicht om zijn doorzaknacht te maskeren, is hij aan mij vastgegroeid. Een voetbalwedstrijd kijken zonder zijn ophalende neus (nog nooit iemand op tv zo vaak ‘verkouden’ gezien) is vreemd. Hij hoort bij het voetbal, hij houdt van het spel.

In iedere vrouw schuilt een potentiële Wilma Kieft of beter nog een Emily Schelvis. Zoals mannen het tot in hun ballen kunnen voelen tintelen, zo voelen vrouwen het via hun borsten. En de zogende vrouw heeft dubbel pret als Dirk Kuyt zijn Katwijkse kont erin zet: melkfonteinen. Voorwaarde voor het ontpoppen van deze liefde is dat het reeds op jonge leeftijd door de strot geduwd dient te worden – vaders, let op – omdat het anders een stille dood sterft, verdrongen door de aantrekkingskracht van het theeservies.
Het duurt even, een jaar of twintig, voordat je het zelf ook weet te waarderen. Ergens klikt het: voetbal is soap, negentig minuten lang is het genieten van zwetende mannenlijven, gespierde kuiten, emotionele uitbarstingen van geluk of frustratie en laten we niet de prachtige omhalen, hakjes en combinaties vergeten.