Het Europees parlement pleit voor meer topvrouwen. Uit oogpunt van eerlijkheid is dat logisch, maar leidt dit ook tot beter, ethischer bestuur? Het Europees Parlement maakt serieus werk van de ambitie meer vrouwen in topfuncties te benoemen, zo meldde het dagblad Trouw onlangs. De benoeming van de Luxemburger Yves Mersch tot directielid van de Europese Centrale Bank werd dan ook door het Europarlement vooralsnog tegengehouden. Reden: hij is een man. Nu valt het niet te ontkennen dat er aanzienlijk minder vrouwen in topfuncties werkzaam zijn dan mannen. Volgens cijfers van de Europese Unie is op dit moment 13,7 procent van de leden van de raden van bestuur in de 27 lidstaten vrouw. Dat percentage is absurd laag.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Een verplicht vrouwenquotum om meer vrouwen in topposities te krijgen werkt uiteindelijk contraproductief.
EU-commissaris Viviane Reding (Justitie), die van de Tweede Wereldoorlog, dreigt bedrijven met een wettelijke verplicht minimumaantal vrouwen in de Raad van Commisarissen (nu.nl / Welt.de). Reding wilt in 2015 tenminste 30% van de Raad van Commissarissen uit vrouwen bestaat. In 2020 moet dat zijn gestegen tot 40%. Als de EU-commissaris in 2011 nog geen verbetering ziet dan zal ze het afdwingen met een verplicht vrouwenquotum.
Positieve discriminatie is mijns inziens niet handig om achterstanden weg te werken. Los van het feit dat de gemiddelde ambitie en verwachtingen van een carrière voor mannen en vrouwen wel eens structureel zou kunnen verschillen, is het voor positief gediscrimineerd personeel vaak extra lastig om zich te bewijzen. De positief gediscrimineerden, oftewel: mensen die die plek niet hadden bereikt zonder een voorkeursbehandeling zullen eerder erop worden aangekeken als er fouten gemaakt worden. Het wekt argwaan en jaloezie in de hand.
“Dit is een situatie waarvan ik dacht dat Europa die niet meer zou meemaken na de Tweede Wereldoorlog” stelt Eurocommissaris Viviane Reding (Justitie en Mensenrechten) vandaag in een persconferentie waarin Brussel de oorlog verklaart aan de Roma-uitzettingen in Frankrijk. Volgens Reding is het Roma-beleid van de Franse regering een schande. Ze reageerde hiermee op een uitgelekte brief waarin de Franse minister van Binnenlandse Zaken stelt dat de ontruimingen van de illegale kampementen in de eerste plaats tegen Roma als groep zijn gericht. Brussel zal binnen twee weken tegen Frankrijk een procedure bij het Europese Hof starten. Groepsstraffen in Europa dat mag niet. Ziet u de paniekogen in de PVV fractiekamer al?
Een historisch moment in de Europese geschiedenis. De Europese Unie toont waarom ze is opgericht: “dit nooit meer”. Dat Frankrijk als bakermat van de EU nu de toorn van deze Unie opzich heeft gelaten mag très ironique heten. Ter afsluiting nog een fraai beschaafd citaat van de Eurocommissaris in de taal die zich hier zo goed voor leent: “La commission est gardienne des traités, et cela est l’un des fondements de l’Union européenne” (LeMonde). Zo die zit!
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.