In aanloop naar de verkiezingen voor het Europees Parlement, hier in Nederland op 4 juni, biedt Sargasso aan alle partijen deelnemen ruimte om middels gastbijdragen hun standpunten naar voren te brengen. Voorwaarde is wel dat ze meedoen in de discussie die er op volgt. Hier wederom een stuk van Judith Sargentini, lijsttrekker van GroenLinks. Dit maal samen met Rens van Tilburg. Nederland is buitengewoon kwetsbaar voor zowel de financiële als de klimaatcrisis. Beide vereisen een wereldwijde aanpak. Wij vinden het daarom van belang dat de fragiele internationale samenwerking uitmondt in concrete afspraken. In een Green Deal tussen de rijke en de opkomende landen voor een ingrijpende economische koerswijziging. Dat vraagt een ambitieuze en solidaire inzet. Mondiale problemen Er was een tijd, nog niet zo gek lang geleden, dat we de economische modellen nog vertrouwden. Het was een overzichtelijke tijd, met schijnbaar overzichtelijke problemen. Zo berekende de Britse econoom Nicholas Stern eind 2006 dat stabilisering van het klimaat één tot twee procent van ons inkomen zou kosten. Een jaar eerder stelde Jeffrey Sachs de prijs voor het beëindigen van de wereldwijde armoede op minder dan één procent van ons inkomen.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton was op 26 april jl. op bezoek bij de Libanese president Michel Suleiman. Op 7 juni zijn er verkiezingen in het land. De partijen zetten van alles in, bleek ook uit deze post van Carlos. Momenteel wordt een regering gevormd door zowel (Maronitisch) Christenen als Moslims, maar er bestaat een kans dat de Hezbollah de grootste partij wordt. Welke gevolgen zal dit kunnen hebben voor de, jawel, vrijheid van meningsuiting?
In Libanon zijn bepaalde kunstuitingen verboden. Niet alleen het oeuvre van Jane Fonda (!) wordt verbannen door de zogenaamde veiligheidsdienst Sûreté General. (Fonda zou in 1982 in Israël hebben gelobbyd om stemmen te werven voor haar toenmalige man en senaatskandidaat Tom Hayden). Ook boeken van (joodse) schrijvers als Philip Roth, Saul Bellow en Isaac Bashevis Singer schijn je in Libanon niet te vinden. Althans, dat beweert William Marling in The Wall Street Journal, die het daarom extra betreurt dat Beiroet tot UNESCO’s 2009 World Book Capital City is benoemd.
Er is geen officiële ‘zwarte’ lijst van deze Sûreté General. En dat censureren heeft niet alleen met Israël te maken, kan regisseur Marc Abi Rached beamen. Op 16 februari kreeg de Libanese regisseur te horen dat hij zijn film ‘Help’ niet mocht vertonen. Officieel heeft hij nooit de ware toedracht van het verbod mogen vernemen. Maar in de film komen taboes als prostitutie, dakloosheid en drugs aan bod. “We hebben nooit een statement ontvangen van de autoriteiten. Niets,” zegt Abi Rached.
In aanloop naar de verkiezingen voor het Europees Parlement, hier in Nederland op 4 juni, biedt Sargasso aan alle partijen deelnemen ruimte om middels gastbijdragen hun standpunten naar voren te brengen. Vandaag Dennis de Jong, lijsttrekker van de SP.
Een klein bericht is snel vergeten, ook zijn de berichtjes vaak zo onopvallend dat je er snel overheen leest. Maar als die kleine berichten keer op keer terugkomen is er meer aan de hand. En keer op keer komt uit Brussel het bericht dat grote bedrijven tevreden zijn met maatregelen die uit de Brusselse koker komen. Keer op keer geven consumentenorganisaties, vakbonden en milieuorganisaties aan dat zij zich niet gehoord voelen. Voor de burgers is het een van de geheimen van de Brusselse achterkamertjespolitiek maar de Brusselse lobbyisten weten het al lang: Brussel is er voor Big Business.
Enkele weken terug was er weer zo’n klein berichtje, het ging deze keer over een energielabel voor consumentenelectronica. Een label waarmee je in één oogopslag zou kunnen zien wat een product aan energie verbruikt. Een goede zaak zou je zeggen, een eenvoudig label waardoor de consument een goede keus kan maken tussen de verschillende producten. De Europese Commissie stak al de loftrompet op over haar eigen maatregel: Brussel maakt consumentenelectronica groener stond er in de kop. Onderaan het bericht kwam in één zinnetje iets heel anders naar voren: de Consumentenbond sprak van een misleidend label, niet geschikt om consumenten een duidelijke keus te geven maar bedoeld om bedrijven zich groen te laten voordoen. Ook Milieudefensie zag in het label niets anders dan een poging van het bedrijfsleven om duurzaam te doen, zonder het te zijn. Een hemelsbreed verschil, mede mogelijk gemaakt door de Europese Unie.
Brussel maakt van energielabels een misleidende manier om bedrijven niet echt groen te laten zijn. En toch staat de SP alleen in haar oproep tot openheid van lobbyisten. Minstens 15.000 lobbyisten, waarvan er 12.000 voor het bedrijfsleven werken kunnen zonder zelfs maar te vertellen wie ze zijn en voor wie ze werken toegang krijgen tot het Europees Parlement, de gebouwen van de Europese commissie en de andere instellingen in Brussel en Straatsburg. Lobbyisten worden zelfs uitgenodigd om mee te schrijven aan Europese wetten en regels die betrekking hebben op hun eigen activiteiten. In Brusselse kantoren laten ambtenaren het bedrijfsleven de spelregels bepalen en alles wat u ervan leest is een klein stukje in de krant.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Mind my words. De historisch lage opkomstcijfers bij de Europese verkiezingen in het verleden zullen in ons land dit keer gevolgd worden door een all time high op 4 juni (althans voor EP-verkiezingen). Ik heb twee redenen voor die voorspelling. Allereerst wordt dit de eerste échte gelegenheid voor het electoraat om zich uit te spreken over de huidige politieke verhoudingen in Den Haag, sinds het aantreden van dit kabinet.
Maar veel belangrijker motief voor veel thuisblijvers, om ditmaal wél de gang naar de stembus te maken, is de heersende euroscepsis bij grote delen van de bevolking. Het afwijzen van de Europese Grondwet per referendum was daar al een aanwijzing voor; maar het feit dat een vrijwel gelijkluidend verdrag nadien alsnog door het kabinet is geratificeerd (zonder volksraadpleging) heeft die scepsis alleen nog doen toenemen.
Bij vorige gelegenheden was er feitelijk geen mogelijkheid om in de stembus uiting te geven aan die onvrede over de toenemende dominantie van de EU en de rappe uitbreidingsplannen tot 27 staten. Goed, men kon bij de SP terecht, maar dat was voor velen toch een stap te ver. Nu de PVV zich ook met kandidaten meldt aan de poort van Brussel (met Barry Madlener als lijsttrekker), ontstaat ineens de mogelijkheid om breed uiting te geven aan het anti-Europa gevoel. Zoals ook het PVV-electoraat deze verkiezingen kan aangrijpen om zijn onvrede over de huidige politieke verhoudingen kracht bij te zetten. Of het bij drie van de 25 zetels, zoals voorspeld, zal blijven betwijfel ik. Als de PVV komende weken een goede anti EU-campagne neerzet, dan vrees ik dat er wel vijf zetels in het verschiet liggen.
De president van Togo Faure Gnassingbé heeft zijn broers Essozilam en Kpatcha laten oppakken op de verdenking dat zij een coup wilden plegen. Een en ander ging gepaard met vuurgevechten, maar de president heeft zich inmiddels verzekerd van de loyaliteit van het leger.
De aan de Sorbonne opgeleide Faure geldt als de verlichte telg van de Gnassingbés, die in 1967 aan de macht kwamen na een staatsgreep. Pater familias Gnassingbé Eyadéma was een meester in het overleven van coups, aanslagen, ongelukken en dergelijke. Faure heeft het beleid om mensenrechten te schenden voortgezet. Er is een oppositie, geleid door Gilchrist Olympio, zoon van een eerdere Togolese president, die in een coup in 1963 vermoord werd. De bevolking hoeft geen honger te leiden, want Togo is zelfvoorzienend in voedsel.
Sommige commentatoren zien in de arrestatie van Kpatcha een opmaat naar de verkiezingen van 2010, hoewel de verkiezingen die Faure aan de macht brachten geen aanleiding geven te denken dat deze eerlijk verlopen. Kpatcha en Faure leefden al enkele jaren in onmin, nadat de president zijn broer had ontslagen als minister van defensie. Hun moeders zijn afkomstig uit verschillende stammen, die er traditioneel een gespannen verhouding op nahouden.
Het is onduidelijk in hoeverre de machtsstrijd zich uitstrekt tot andere van de ongeveer honderd kinderen die de pater familias bij diverse vrouwen verwekte. De enige die verder bekendheid geniet is Rock Gnassingbé, een commandant van de artillerie die zich ook met de gebeurtenissen bemoeid zou hebben. Rock is tevens voorzitter van de nationale voetbalbond. Bij zijn deelname aan het WK van 2006 viel het Togolese elftal vooral op door de aanvankelijke weigering om de wedstrijd tegen Zwitserland te spelen, vanwege een betalingsgeschil.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.