[i]GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag is dat Marleen Zachte, die onvolledige informatie op de site VolgDeVerkiezingen.nl in kaart bracht. Dit deed ze al eerder voor Amsterdam alleen.[/i] Onlangs vroeg ik iemand die voor fispr.nl over een nieuwe gemeente schreef, of de partijen die hij noemde de enigen waren die in die plaats meededen. "Volgens de site volgdeverkiezingen wel, daar vertrouw ik op", was zijn antwoord. Voor die gemeente bleek dat terecht, maar ik wist dat bijvoorbeeld bij Amsterdam slechts acht van de negentien partijen vermeld werden. Blindelings vertrouwen leek niet op zijn plaats. Of was Amsterdam een uitzondering? Bij het maken van de Amsterdam Centraal Verkiezingswijzer bleek ook de informatie over de Amsterdamse stadsdelen op volgdeverkiezingen.nl (VdV) incompleet te zijn. Zo stonden er bij Amsterdam Centrum twaalf partijen, terwijl er slechts zes meedoen aan de verkiezingen. Leuk detail: een van die zes overbodige partijen was Opheffen Nu, dat in 2006 aan de verkiezingen meedeed met als doel het stadsdeel op te heffen. In plaats daarvan lijkt de partij zichzelf op te heffen; aan de verkiezingen in 2010 doet ON niet mee.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Het voornemen van de PvdA om niet langer kritiekloos tegen zijn religie te staan, heeft columnist Mohammed Benzakour diep gekwetst. In een column in NRC Handelsblad eerder deze week adviseert hij daarom allochtonen om progressief te stemmen. Wat dat is, wordt niet helemaal duidelijk. Maar stem vooral niet op de PvdA! Arm in arm met Wilders roept Benzakour: allochtonen hebben andere belangen dan autochtonen.
Het lullige is natuurlijk dat driekwart van wat Benzakour schrijft en constateert helemaal waar is. Nederland is in rap tempo veranderd van een vrijzinnig liberaal land in een xenofobe kleingeestige controlestaat. En ook zijn tweede constatering is een juiste: achterstanden bij allochtonen hebben niet zozeer een culturele en religieuze oorzaak, maar vooral een sociaal-historische. En wat mij betreft ook een economische. Ook zijn idee dat een culturele en religeuze focus op problemen met allochtonen een excuus is voor racisme: helemaal mee eens.
Dus dan denk je, Benzakour komt vast met een prima alternatief. Een breed pleidooi van verheffing, waarin we eens ophouden met kijken naar afkomst, cultuur en religie, maar waarin gelijke kansen voor iedereen centraal staan. En dat we eens moeten kappen met dat wij-zij-gedoe.
Maar nee, het tegendeel is waar. Benzakour en zijn vrindjes pleiten juist voor een zeer enge cultureel-religieuze focus. Een focus die bovendien alleen maar telt voor een deel van de allochtonen: het Islamitische deel. En dat krijgt dan het predikaat ‘progressief’ mee.
1 keer stemmen in de 4 jaar is voldoende .
Vroeger was alles beter. Onzin natuurlijk, maar vroeger was in ieder geval wel alles anders. Stemmen bijvoorbeeld. Lokale politiek was in vervlogen dagen heel wat anders dan nationale politiek. Nu is dat anders. Landelijke kopstukken houden de schijn niet langer op en voeren al vanaf dag 1 campagne voor hun lokale collegae. Lokale uitslagen zeggen alles over de nationale politiek en men ontkent het niet langer. Media rekenen zelfs de peilingen voorafgaand aan de gemeenteraadsverkiezingen door naar virtuele kamerzetels. En waarom ook niet? Nog beter: laten we de hele poppenkast maar eens in de 4 jaar houden. Ik zag op een billboard de lokale lijstrekkers. Slechts één van de locals kende ik van naam. Door de diverse verkiezingen samen te voegen, vergroot je de politieke interesse bij de kiezer. Een wondermiddel is het niet, maar het opkomstpercentage vergroot je direct. In Zweden worden de verkiezingen van de Riksdag gelijktijdig en met de gemeenteraadsverkiezingen gehouden en dat blijkt ook uit de hoge opkomstpercentages. Uiteraard zijn er vooral de eerste keer wat bureaucratische hobbels te nemen.
Maar wat in Zweden kan, moet hier toch ook mogelijk zijn?
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
De 32.766 kiezers van Saint Kitts & Nevis, een staatje van twee eilanden in de bovenwindse Antillen, gaan vandaag naar de stembus om een nieuw parlement te kiezen. Ze zullen blij zijn dat het voorbij is, want de politici zaaien vooral onnodige onrust op de anders kalme eilanden, die het moeten hebben suiker, toerisme en schimmige financiële dienstverlening.
Vier partijen – twee op ieder eiland – strijden om elf zetels. Labour bezet er daar nu zeven van en gaat naar alle waarschijnlijkheid de absolute meerderheid houden. Het maximum is acht, want drie zetels zijn toebedeeld aan Nevis en daar doet Labour niet mee. Nevis heeft ook nog een eigen vijfmansparlement, met aparte verkiezingen, maar er gaan stemmen op die in elkaar te schuiven. Anders blijf je bezig. De verkiezingen verlopen overigens allemaal netjes volgens de regels.
En waar gáát die hele verkiezing over? Nou, dat lijkt ondergeschikt. Premier Denzil Douglas beweert het toerisme naar ongekende hoogten gestuwd te hebben en beloofde zeven nieuwe politieagenten aan Nevis. Allemaal onzin, meent de oppositie, die er ook nog wat beschuldigingen van corruptie tegenaan gooit. Dat is overigens wederzijds. Maar dat de bewoners een beetje moe worden van het moddergooien is wel begrijpelijk.
De bewoners van de stad namen ze mee naar huis, de ongeschoren jongens uit West-Oekraine die hun tenten hadden opgeslagen in Kiev. Ze kregen een douche, een flinke maaltijd en meestal bleven ze slapen. Er was hoop, zelfs de treurige buitenwijk van K. had iets vrolijks. Aan het klimrek van een verlaten speeltuin hing een oranje lintje. Grootmoeders uit het hele land vulden hun magere pensioentjes aan door bij metrostations oranje shawls en mutsen te breien. In de metro werd gezongen, op straat heerste euforie. En angst. Duizenden mijnwerkers uit het Oosten zouden met hun pikhouwelen naar de hoofdstad komen om de revolutie uit elkaar te slaan. En ze kwamen. Er werd gepraat, ze maakten grapjes en er werd vooral gedronken. De volgende ochtend gingen de foto’s de wereld over, de blauwe mijnwerkers met hun Janoekovitsj-vlaggen innig zoenend met de blonde vrouwen in hun oranje Joesjtsjenko-shawls.
De grimmige landen van de voormalige Sovjet-Unie zouden voorgoed veranderen. De Europese Unie doneerde zelfs een kerstboom met 25 blauw-gele ballen en een 26ste, oranje bal. In het holst van de nacht werden we naar de kleine ondergrondse kantoorjes geloodst waar de jongerenorganisaties hun werk deden. Per koerier kwam het geld van George Soros binnen. Ze hadden het momentum, een paar weken later hield Joesjtsjenko zijn inauguratiespeech. De held van ‘die andere’ revolutie, Michail Saakasjvili, hield een toespraak in vloeiend Oekrains. Mijn vrienden hadden tranen in hun ogen. De revolutie had zelfs een eigen televisiezender. Maar het echte werk is nooit begonnen. De monster en het meisje braken met elkaar, de nieuwe ministersposten werden voor veel geld verkocht en de pijnlijke maar broodnodige hervormingen werden nooit doorgevoerd.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
“Kandidaten en actieve leden moeten daar natuurlijk de plaatselijke ‘couleur locale’ aan toevoegen.”
De Partij voor de Dieren gaat in zes gemeenten meedoen aan de verkiezingen. Het gaat goed met de partij, onlangs verwelkomde zij haar 10.000e lid.
De inwoners van het kleine Equatoriaal Guinee verdienen gemiddeld 37.000 dollar per jaar. Dat hebben ze te danken aan hun president, want hij en zijn familie halen zoveel binnen dat ze ruimschoots compenseren voor de rest van de bevolking, die het met een dollar per dag moet doen. President Teodoro Obiang Nguema liet zich afgelopen weekend dan ook herkiezen. De uitslag laat nog even op zich wachten, maar hij heeft beloofd meer stemmen te halen dan de vorige keer, toen de teller op 97,1 procent bleef steken.
Het hele verhaal over de vele schendingen van de mensenrechten, oliedollars en bijbehorende vriendschap met de VS hoeft hier niet verteld te worden. De corruptie is zo schaamteloos dat de zoon van president Obiang er tijdens een rechtszaak in Zuid-Afrika vrolijk over vertelde. “In mijn land is het gebruikelijk dat ministers een partnerschap afsluiten met buitenlandse bedrijven die naar contracten van de overheid dingen, zodat een aanzienlijk deel van het bedrag op hun eigen bankrekening belandt.”
Met zo enorm veel olie en zo’n kleine elite is Equatoriaal Guinee natuurlijk ideaal voor staatsgrepen. Obiang zelf claimt er al vele overleefd te hebben, al zeggen oppositieleiders dat veel ervan verzonnen zijn enkel om hen achter de tralies te kunnen zetten. In 2004 mislukte een machtsgreep onder leiding van de Britse huurling Simon Mann, die beweerde steun van Zuid-Afrika te hebben voor zijn coup.
(Meer op Adriaan’s eigen webstek, volg hem ook op twitter!)
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.