Van de bijstand kunnen gezinnen met kinderen niet fatsoenlijk rondkomen volgens een representatieve groep burgers die ondervraagd is door het Sociaal Cultureel Planbureau en het Nederlands Instituut voor Budgetvoorlichting (Nibud). “Eerste levensbehoeften” als een sportclub en internet zijn daar nauwelijks van te betalen. Rond de honderdduizend gezinnen leven in ons land van een bijstandsuitkering. Zij krijgen, afhankelijk van de gezinssamenstelling, 1300 per maand plus toeslagen en kinderbijslag. Een paar met drie kinderen heeft zo maximaal 1831 euro te besteden volgens het Nibud. Desalniettemin krijgt de paternalistische informatieverstrekker uit Utrecht de voorbeeldbegroting in deze categorie niet rond. Maandelijks gaapt er een gat van—schrikt U niet—dertig euro! Niet alleen het Nibud, ook de gemiddelde Nederlander vindt dit een erbarmelijke situatie. Gezinnen die van een uitkering leven hebben amper geld voor schoolreisjes, een computer met internet of een mobieltje. Ook dat zijn tegenwoordig eerste levensbehoeften, kregen de onderzoekers te horen. Dat het op vrijwel iedere school in ons land inmiddels barst van de computers en dat andere kinderen dikwijls zelf werken om een mobiele telefoon aan te kunnen schaffen is natuurlijk totaal irrelevant, alsmede het feit dat de Wet werk en bijstand slechts is bedoeld om in de “noodzakelijke kosten van bestaan te voorzien.” Alles dat ertoe doet is dat mensen in de bijstand zielig zijn en ook recht hebben op gezond voedsel en lidmaatschap van de lokale voetbalclub en bibliotheek. Behalve dan natuurlijk, dat ze er geen recht op hebben. Opvallend is verder het verschil in berichtgeving. Waar Het Parool vaststelt dat een bijstandsuitkering “lang niet altijd voldoende” is om van rond te komen en Trouw beweert dat uitkeringstrekkers “snakken naar een weekeindje uit,” kopt De Telegraaf doodleuk: “Armoede is geen televisie hebben.” Symptoom van welvaart?
Je krijgt alleen nog geld als je iets doet.
Het nieuwe geluid van de PvdA bij monde van de Rotterdamse wethouder Dominic Schrijer. Wat nou uitkering? Werken zal je, anders krijg je geen centjes.
We zijn wel benieuwd hoe hij al die banen gaat creëren. Hoewel er in Rotterdam natuurlijk genoeg tijd gevuld kan worden met het elkaar in de gaten houden.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Het was een week geleden al in het nieuws. Het grote re-integratieplan van de overheid zet weinig zoden aan de dijk, aldus een rapport. Maar, zeggen Staatssecretaris Ahmed Aboutaleb en de regering, het is nog te vroeg om vergaande conclusies te trekken. De effectiviteit verbetert en de resultaten van het evaluatierapport gaat maar tot en met 2005.
Gisteren verscheen er tussen de Tweede Kamer documenten nog een evaluatierapport. Deze ging niet zozeer over de effectiviteit maar meer over de kosten en de baten.
Het was taai leeswerk, maar de conclusie is dat het qua opbrengsten eigenlijk net negatief uitvalt. Om dan in het rapport ook steeds weer te wijzen naar het maatschappelijke rendement, een soort echo van het regeringsstandpunt.
Nou zou je zeggen dat als het qua kosten nauwelijks scheelt (kosten re-integratietrajecten wegstrepen tegen de lagere kosten door eerder stoppen met geven uitkeringen) en er wel maatschappelijk rendement is, er toch niets op tegen kan zijn. Kwestie van de efficiëntie een beetje verhogen en het levert je ook nog wat op.
Helaas zitten hier een paar foute aannames in die nader beschouwt de zaak nog wat ongunstiger maken.
Laten we eerst eens beginnen met de belangrijkste grafiek uit het rapport:
Een fraaie visualisatie van het feit dat het effect gering is.
Over dat effect zegt Aboutaleb het volgende:
“We hebben slechts gegevens voor de periode tot 2005. Daarna is de Wet werk en bijstand geïntroduceerd en hebben gemeenten meer financiële prikkels gekregen om mensen aan werk te helpen. Een enorme daling van het aantal mensen in de bijstand was het gevolg. We zitten nu op het laagste aantal in 25 jaar.”
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
