God & UFO

Net als alle kinderen was ook ik in 1982 danig door E.T. overrompeld. Avondenlang spookte dat hartbrekende monstertje door m’n hoofd, door m’n dromen, hele nachten tuurde ik door m’n slaapkamerraam omhoog. Ik zag alleen een maan en sterren maar ik wist het zeker: buitenaardse wezens bestaan. Dwaas misschien, maar ik zie het simpel: het universum is oneindig groot, groter dan een mensengeest kan bevatten, waar halen we de bekrompen arrogantie vandaan om te denken dat louter op ons zandkorreltje leven en ontwikkeling bestaat? Aan de TU Delft werkt een man, Coen Vermeeren. Vermeeren gelooft in UFO’s. Hij beweert ze zelfs gezien te hebben. Vermeeren beschikt over data (en met hem een keur aan gerenommeerde astronomen en fysici) die ondubbelzinnig gewag maken van kosmische verschijnselen en mysteriën die we niet zomaar terzijde kunnen schuiven als ‘broodje aap’. De graancirkels laat ik even rusten. Maar leidden Vermeerens opmerkingen tot inhoudelijk debat?

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 07-11-2022
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Buitenlandse onderzoeker graag in Nederland

DATA - Nederland trekt veel wetenschappers uit landen buiten de Europese Unie. Vorig jaar trok alleen Denemarken relatief meer onderzoekers. Internationale studenten  komen relatief weinig naar ons land, in dit lijstje staat Nederland op de tiende plek. Dat blijkt uit onderzoek van ANP, Sargasso en VPRO’s Tegenlicht.

De buitenlandse wetenschappers in Nederland zijn vooral actief in het technische onderzoeksveld. Aan de technische universiteiten in Delft en Eindhoven zijn de meeste onderzoekers werkzaam. ,,Nederland doet veel technisch onderzoek, maar Nederlandse techniekstudenten zijn zo aantrekkelijk voor het bedrijfsleven dat deze groep niet het onderzoek in gaat. Daarom halen we veel buitenlandse technici hierheen,” vertelt Elco van Noort, hoofd international office van de TU Delft.

Ten opzichte van 2008 nam het aantal wetenschappers uit landen buiten de EU in Nederland flink toe. In 2008 kwamen er 5,2 onderzoekers per 100.000 inwoners naar ons land, in 2010 ontvingen de Nederlandse universiteiten al 9 onderzoekers per 100.000 inwoners. Alleen naar Denemarken kwamen meer onderzoekers, afgezet tegen het aantal inwoners bijna twee keer zo veel. Zweden staat net onder Nederland. Van Noort: ,,Naast dat we veel technische mensen zoeken, is een verklaring vermoedelijk dat promovendi hier een hier een aanstelling krijgen. In Denemarken is dit ook het geval maar in andere landen regelt men dit via beurzen. Dat is minder aantrekkelijk.”

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

WW: Een draaiend elektron in een doosje

De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.

Kwantum dot van galliumarsenide (Beeld: LBL, Lin-Wang Wang)

‘Voor een kwantumcomputer zijn vier bouwstenen nodig’, doceert prof.dr.ir. Lieven Vandersypen, werkzaam bij het Kavli Instituut voor NanoScience aan de TU Delft en dit jaar winnaar van twee prijzen voor zijn werk aan spinnende elektronen in een kwantumdot. ‘Je moet een kwantumbit kunnen initialiseren, uitlezen en gecontroleerd omschakelen. Dat beheersen we in Delft. Ten vierde moet je in staat zijn die qubits te koppelen. Dat kunnen ze in Harvard, en ons zal het binnenkort ongetwijfeld ook lukken. Dan gaan we proberen alle vier de bouwstenen in één experiment samen te brengen.’

Vandersypen studeerde werktuigbouw in Leuven, met een fascinatie voor microscopisch kleine machientjes. Tijdens een periode aan Stanford raakte hij echter geïnteresseerd in kwantummechanica. Toen zijn begeleider daar vertrok naar IBM, ging hij mee om een kwantumlaboratorium te helpen opzetten. Daar werkte hij mee aan de eerste echte kwantumberekening, de factorisatie van het getal vijftien. De door IBM gebruikte methode met kernspins zat echter op een dood spoor. Vandersypen keerde terug naar Europa.

‘Wat mij aantrekt in de kwantuminformatica is dat het drie uiterst fundamentele vakgebieden in zich verenigt’, zegt hij. ‘Dat is natuurlijk de kwantummechanica, maar daarnaast de complexiteitstheorie, die zich bezig houdt met de inherente complexiteit van wiskundige problemen, en de informatietheorie. Die laatste gaat bijvoorbeeld over hoe je een signaal overbrengt ondanks ruis in de omgeving.’

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

WW: Melkpak in space!

De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.

Lancering (Foto: Flickr/pingnews.com)

Het waren spannende uurtjes in Delft, eergisteren morgen, maar uiteindelijk kon er dan toch een feestje gevierd worden: de eerste Nederlandse universiteitssatelliet draaide om de aarde. De kunstmaan, ongeveer ter grootte van een melkpak maakte het nog spannend door de eerste omlopen rond de aarde niets van zich te laten horen. Of eigenlijk wel, maar de Delftse studenten dachten dat het ‘melkpak’ in een andere baan geschoten was, waardoor ze op het verkeerde moment luisterden. Nadat deze fout was ingezien was het contact snel gelegd.

De satelliet test twee nieuwe technologiën: een nieuw soort zonnecel en een draadloze zonnesensor van TNO. Maar voor de TU is de satelliet vooral bedoeld om ervaring op te doen. Hij is opgebouwd uit drie ‘cubes’ van 10 bij 10 centimeter. Een standaardmaat, voorgesteld door Professor Bob Twiggs om uitwisseling van ervaring tussen universiteiten mogelijk te maken. Van de 38 volgens deze standaard gelanceerde ‘cubesats’ gingen er maar liefst 23 verloren. De Delfi-C3, zoals de satelliet heet bevindt zich dus in een select gezelschap.

De Delfi-C3 satelliet

Het gehele apparaat kostte 200 duizend euro, en eenzelfde bedrag voor de lancering, een fractie van de normale kosten van een satelliet. Nano-satellieten, zoals deze van de TU-Delft, worden steeds vaker gelanceerd. Meerdere van deze kleintjes kunnen namelijk de functies van een grote satelliet overnemen, tegen gereduceerde kosten.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.