Geen bal op tv | Giro 555
COLUMN - De landelijke omroepen haalden gisteren alles uit de kast om mij geld te laten storten op Giro 555. Mijn zoon kan het beter.
Mijn eerste grote ramp die ik me kan herinneren was de hongersnood in de Sahel in 1984, waarvoor Giro555 Eén voor Afrika organiseerde. Ik had een spaarrekening die mijn ouders bij mijn geboorte voor me hadden geopend en waarop ze maandelijks een bepaald bedrag hadden gestort. Mij leek het wel een goed idee om al die maandelijkse bedragen aan de kindjes met de hongerbuikjes te geven. Mijn ouders vonden dat een minder goed idee, maar echt uitleggen waarom ze dat een minder goed idee vonden, konden ze niet. De strijkstok bestond nog niet. Of die bestond wel, maar daar speelde je viool mee. Of cello. Of zingende zaag natuurlijk.
Nadat ik even had gekeken hoe Jack Spijkerman zijn rentree op de televisie maakte met de voetbalkwis Koning Voetbal (een Ik Hou van Holland voor mannen, waarin de deelnemers biertjes drinken, de punten worden bijgehouden door twee Italiaanse schonen in scheidsrechterpakjes, en Jack die, als het verdwaalde hert dat hij sinds zijn overstap naar de commerciëlen is, de vragen stelt), richtte ik mij op de uitzending van de gezamenlijke omroepen ten behoeve van Giro 555. Paul Witteman had een nieuwe bril, Humberto Tan een nieuwe snor, Birgit Maasland een nieuw rokje en Beau van Erven Dorens nieuw elan, dat bij nader inzien hetzelfde elan was. Hij stond in het SBS Snownieuwscafé met een rietje achter zijn oor.