De groei van een supermacht gaat nooit zonder groeipijnen. Zo'n grote bullebak als China kan niet anders dan op andermans tenen staan, terwijl hij uitgroeit tot de dominante wereldspeler van de 21ste eeuw. We lezen dan vooral ook over conflicten met buurlanden. Maar soms is er ook goed nieuws te melden. Tenminste, ogenschijnlijk goed nieuws. Het heeft de Chinese autoriteiten behaagd om een soort joint-venture eiland in te richten met China en Taiwan als partners. Het gaat om het eiland Pingtang, ter grootte van Malta. Dit eiland is onlangs per brug verbonden aan het Chinese vasteland en de autoriteiten hebben er grootse plannen mee. Het moet een investeringsvriendelijk oord worden, met lage belastingen en, het meest opvallend, dus een gemeenschappelijk bestuur. Taiwanese ambtenaren zijn uitgenodigd om op toekomstige posities te solliciteren. Er kan ook in Taiwanese valuta betaald worden. Het lijkt een handreiking, die in Taipei met de nodige argwaan bekeken wordt. Is dit de eerste stap in de Hong Kong-isering van Taiwan? Ondertussen kruipen China en Duitsland behaaglijk tegen elkaar aan.
De New Formosa Band mengt traditionele Taiwanese folk met popinvloeden. Hierboven gaat er ook een flinke scheut tango doorheen, met een bijzonder resultaat.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Een mooie op-ed van de Chinese schrijver Yan Lianke. Hij schrijft in The New York Times over zijn heimwee naar een land waar hij zich niet thuis voelt. Als schrijver ervaart hij mislukking omdat zijn boek – twee jaar schrijven, twintig jaar plannen – streng gecensureerd zal worden. Als vader voelt hij zich machteloos omdat zijn zoon, ondanks een goede Britse opleiding, waarschijnlijk niet aan de bak komt. Als Chinees ervaart hij woede omdat zijn huis gebulldozerd is. ,,People live like dogs in this society. I dream of being able to bark out loud in my books, and of turning my barking into exquisite music. This strange life and this strange dream keep me alive, and sometimes even give me confidence. At the same time, I am constantly disheartened.”
Van een geheel andere orde is dit verhaal over twee buren die nu nog gescheiden wonen, maar straks in een twee-onder-een-kap. Taiwanezen zijn boos omdat Chinese toeristen hun planten vernielen. Een kinderachtig verhaal dat mooi de gevoeligheden blootlegt tussen de ongemakkelijke buren op China.
En ook China slaat de individualisering toe. Ook al is het vaak not done, steeds meer Chinezen bergen hun ouders op in bejaardentehuizen. Amerikaanse bedrijven springen in deze groeimarkt en beginnen voorzichtig private tehuizen, vertelt The Economist.
Oorlogstaal vanuit China richting de Verenigde Staten. In een opiniestuk in een onder auspiciën van de Chinese Communistische Partij uitgegeven krant roept een strategisch analist van het China Energy Fund Committee op om “de VS en haar vriendjes in de Zuid-Chinese Zee (kaart) eens een lesje te leren”. Volgens deze analist “provoceren de VS met hun aanwezigheid in de oliesector aldaar en stoken ze landen in de regio op tegen China. Een beperkte oorlog tegen Vietnam en de Filipijnen moet de VS op haar plek zetten. De honderden olieplatforms in de Zuid-Chinese Zee (waarvan er geen één van China is) moeten allemaal platgebrand worden zodat de Westerse invloed verdwijnt. Lang genoeg heeft de Chinese olifant irritante muggen geduld, maar nu is het tijd om hard uit te halen”.
Deze ongebruikelijke teksten die onder goedkeuring van de Chinese Communistische Partij gisteren naar buiten zijn gebracht hebben direct effect in de regio. Taiwan heeft haar soevereiniteit bij monde van het Ministerie van Buitenlandse Zaken nog eens herbevestigd. Het wachten is op de volgende stap vanuit Beijing: fluit het ‘haar’ strategisch analist terug of laat het bewust de schrikreactie voortduren? Het oorlogszuchtige opiniestuk van gisteren staat niet op zich zelf. Eerder deze maand botste China en India ook over olie- en gaswinning in het Vietnamese deel van de Zuid-Chinese Zee. Vooralsnog lijkt het erop dat de Amerikaanse journalist Robert Kaplan op termijn gelijk krijgt in zijn voorspelling dat de 21ste eeuw gekenmerkt zal worden door conflicten tussen China en de Verenigde Staten. Alleen hield Kaplan, toen hij in 2006 deze theorie ontvouwde, waarschijnlijk geen rekening met het effect van de huidige economische crisis op de Amerikaanse slagkracht?
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Dat gebeurde niet sinds 1949. De vijandschap is vooral politiek, want economisch werken beide landen al innig samen.
De inwoners van de Salomonseilanden, een archipel ten oosten van Papua Nieuw Guinea, gaan vandaag naar de stembus. De vorige keer dat ze dit deden, in 2006, leidde dit tot grootschalige rellen, waarbij de Chinese minderheid het moest ontgelden. Er was op dat moment al een vredesmacht onder Australische leiding op de eilanden, omdat die verkiezingen een eind moesten maken aan een burgeroorlog tussen autochtone etnische groepen.
Die vredesmacht is er nu nog, en is zelfs versterkt met het oog op de verkiezingen. Alcohol is sinds maandag verboden en er is speciale inkt uit India ingevlogen om te zorgen dat mensen na het stemmen niet hun vinger kunnen schoonmaken en opnieuw stemmen, zoals vorige keer gebeurde. De campagne is op een paar incidenten na rustig verlopen. Er zijn 500 kandidaten (op 500.000 inwoners), die in een districtenstelsel strijden om 50 zetels in het parlement. De uitslag wordt in het weekend verwacht.
Het lastige is dat die uitslag alleen vertelt wie er in het parlement gekozen zijn. Het parlement kiest vervolgens de premier, die het land gaat regeren, maar veel kandidaten weigeren vooraf te vertellen wie ze zullen steunen, de zittende premier of de oppositiekandidaat (lokale media voorspellen winst voor de eerste). Een kritiek punt waarop beide kampen van mening verschillen is of hun archipel Taiwan zal blijven erkennen of de loyaliteit verschuiven naar het Chinese vasteland.
Nog geen twee jaar sinds Ma Ying-jeou president van Taiwan werd, met de belofte de relatie met China te verbeteren, lijken de Taiwanezen alweer te aarzelen of dat wel zo’n goed idee was. Zijn populariteit is dramatisch gedaald en alle tussentijdse verkiezingen zijn verloren gegaan voor zijn Kuo Ming Tang (KMT) partij, ook die van dit weekend. De oppositionele Democratic Progressive Party (DPP) won alle drie de parlementszetels die op het spel stonden en meent goede vooruitzichten te hebben voor meer zetels in de loop van het jaar.
Ook zijn eigen partij wijt het verlies aan Ma’s benadering van China. Die is erop gericht het politieke geschil te bevriezen, maar de economische banden aan te halen. Dat zou de Taiwanese economie er weer bovenop moeten helpen. Volgens de DPP, anders dan de KMT voorstander van volledige onafhankelijkheid, belagen de economische verdragen echter wel degelijk de zelfstandigheid van het eiland. Ook zou de stortvloed aan goedkope Chinese import de werkgelegenheid ondermijnen.
De relatie met China is niet Ma’s enige probleem. Zijn beroerde optreden bij de hulpoperatie na tyfoon Marakot en diverse corruptiezaken rond zijn partij hebben Ma ook geen goed gedaan. Voorlopig heeft de KMT nog een ruime meerderheid in het parlement. Maar de kentering naar een meer confronterende toon tussen beide China’s is ingezet.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Aanstaande woensdag wordt Ricardo Martinelli als president van Panama geïnstalleerd. Hij ontsnapt daarmee aan een trend die tegenwoordig doorgaans linkse presidenten aan de macht brengt in Latijns-Amerika. Veel zal er niet door veranderen in het land, maar in de buitenlandse relaties is wel iets opmerkelijks aan de hand.
Panama is één van de 23 marginale landen die met Taiwan diplomatieke relaties onderhoudt in plaats van China (allebei tegelijk mag niet van China, dat Taiwan als een opstandige provincie ziet). Martinelli overweegt de switch te maken, zei hij tijdens de verkiezingscampagne. Niettemin zal de Taiwanese president Ma Ying-jeou prominent aanwezig zijn bij de inauguratie. Van verbreking van de diplomatieke relaties lijkt helemaal geen sprake.
Nou kan het natuurlijk zijn dat Martinelli zich bedacht heeft, net als de onlangs aangetreden president van El Salvador, Mauricio Funes, die beloofd heeft aan de relatie met Taiwan vast te houden, terwijl hij iets eerder het tegenovergestelde gesuggereerd heeft. The Economist heeft echter een heel andere analyse: de Chinezen willen niet. Sinds Ma president van Taiwan is, zijn de relaties met China sterk verbeterd en de Chinezen willen die ontwikkeling niet ondermijnen door Taiwan zijn laatste internationale vrienden af te pakken.
Sterker nog, bij de inauguratie van Funes was ook een flinke Chinese delegatie aanwezig. China blijft formeel wel protesteren tegen andermans contacten met Taiwan, maar ondertussen dooit het ijs waar een paar jaar geleden nog serieus over een oorlog gesproken werd. Waarnemers zullen ongetwijfeld goed opletten welke Chinezen allemaal komen opdagen bij de inauguratie van Martinelli.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
