Heel Nederland weet inmiddels dat Lilian Helder niet goed statistisch kan onderbouwen waarom ze tegen taakstraffen is. Naast problemen met de statistiek zal het feit dat ze als enige argument in de motie aandraagt dat "onder de Nederlandse bevolking onvoldoende draagvlak is voor de taakstraf als sanctie bij strafbare feiten" ook een rol hebben gespeeld bij haar falen de Kamer te overtuigen. Haar eigen PVV heeft als enige fractie voor gestemd. Merk op dat als de stemmers op de Schaduwkamer enigszins representatief zijn voor de Nederlandse bevolking, Helders argument over onvoldoende draagvlak niet eens klopt: ook een meerderheid van de stemmers op die site is tegen. Typisch weer een geval waarin de PVV de minderheid die ze representeert beschouwt als een meerderheid. Omdat Helder in haar motie zo weinig argumentatie aandraagt, ben ik eens gaan zoeken waarom de PVV zo fel tegen taakstraffen is. Er is immers veel positiefs over te zeggen. De overheid schrijft zelf op haar site: Taakstraffen hebben zowel voor de veroordeelde als voor de samenleving voordelen. De gestrafte heeft betere kansen op een succesvolle terugkeer in de maatschappij. Door de taakstraf of het leerprogramma, houdt hij contact met de maatschappij en wordt er zelfdiscipline van hem verwacht. Ook maakt de gestrafte zich nuttig voor de samenleving. Er is minder kans op criminele ‘besmetting’ van jeugd in een (jeugd)gevangenis en taakstraffen zijn goedkoper dan gevangenisstraffen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
In zijn politieke overlevingsstrijd gooide Balkenende tijdens het verkiezingsdebat een bot naar de kiezer die denkt dat het grootste probleem in ons land bestaat uit sommige jonge Marokkanen:
“Als ik bijvoorbeeld zie dat sommige jonge Marokkanen de taakstraf zien als een soort statussymbool, dan zeg ik dan moet je harder zijn. Dan heb je strafdienstplicht nodig, om aan te geven van: nachtdetentie, heropvoeding, het hoort er allemaal bij.”
Meneer Balkenende, kunt u in enkele in elkaar overvloeiende lettergrepen uitleggen waarom de taakstraf niet deugt?
Stel dat het waar is: de jonge Marokkanen van Balkenende zien de taakstraf -schoffelen bij je hangplek- als een statussymbool, wat betekent een zwaardere straf dan voor die status?
Gedachte-experiment: Stel dat de Romeinen Jezus hadden veroordeeld tot 240 uur dienstverlening. Hoe zou de wereld er dan hebben uitgezien?
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.