Interventie in Syrië is geen oplossing

De afgelopen paar maanden zagen we diverse pogingen om beweging te krijgen in de Syrische versie van de Arabische Lente, die langzamerhand steeds meer de trekken van een langdurige nachtmerrie heeft gekregen. In december was er de poging van de Arabische Liga om de situatie te stabiliseren door middel van het stationeren van waarnemers. Die poging werd na amper een maand onder druk van Saudi-Arabië en de overige Golfstaten opgegeven. Vervolgens werd getracht, eind januari in de Veiligheidsraad, om een resolutie door te drukken waarbij het aftreden van Bashar al-Assad werd geëist om zodoende de weg vrij te maken voor een interim-bewind dat met de opstandelingen zou moeten onderhandelen. De resolutie werd met een veto afgeschoten door Rusland en China, die beide vreesden dat het de opmaat zou kunnen worden voor militaire interventies zoals we die in Irak en kortgeleden in Libië hebben gezien met alle treurige gevolgen van dien. Rusland was er bovendien - en waarschijnlijk niet helemaal ten onrechte - van overtuigd dat het nu meteen afzetten van Assad nu niet direct de meest voor de hand liggende volgend stap was. Daarna volgde weer een bijeenkomst van tientallen landen onder de naam 'Vrienden van het Syrische volk' in Tunis, waarbij eigenlijk niets werd bereikt. Behalve dan het aanscherpen van de toch al redelijke scherpe sancties tegen Damascus.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: copyright ok. Gecheckt 27-09-2022

Rusland zit er niet helemaal naast in Syrië

Rusland ligt onder vuur wegens haar blijvende steun aan Syrië, maar is de opstelling van Rusland echt zo vreemd? De Russen opereren slimmer dan de Westerse landen, die met lege handen aan de zijlijn staan, betoogt Edward Burke, research fellow bij het Centre for European Reform.

Russia has been roundly criticised for vetoing a draft UN Security Council resolution aimed at stopping the violence in Syria and ousting President Bashar al-Assad. Moscow is reluctant to give up on the al-Assad regime for the moment: it has a direct interest in the survival of the regime, which buys its arms and provides a naval base; it is strongly opposed to Western-led interventions, on principle; it believes that Arab revolutions are likely to lead to takeovers by Islamic fundamentalists; and it is still fuming that, after it refrained from vetoing UN Security Council resolution 1973 on Libya – about the protection of civilians – the West abused the resolution by using it to justify regime change.

However, Russian diplomats concede that change is inevitable if the violence in Syria is to be contained. Russia wants a managed transition that preserves its influence. The draft UNSC resolution called for the confinement of the Syrian army to barracks and endorsed the Arab League plan for al-Assad to hand over power to his vice president prior to the holding of elections. Russian diplomats are right to say that such a resolution would have been unenforceable and, if implemented, would have led to the sudden collapse of the Syrian government without a credible alternative to take its place. Anarchy could have ensued. The Kremlin may be playing realpolitik and taking pride in blocking the West, but it has a point.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Vorige Volgende