Tijdelijke bevrijding voor derdelanders

Ach, die arme mevrouw de staatssecretaris. We wisten nauwelijks iets van haar, ze was nieuw in de politiek, nog niet publiekelijk bezoedeld door macht en spelletjes. Een verrassende benoeming, zo heette het zelfs. En nu is ze in het oog van de storm. Een gruwelijke ontgroening voor het oog van de camera. Ach ja, ze heeft twee paspoorten. En dat mocht niet van de Grote Gedoger, want dubbele nationaliteit, dat is dubbele loyaliteit. En nu is het bekend geworden. En dan krijg je het: poppen aan het dansen. Natuurlijk begonnen er mensen te roepen dat het inconsequent zou zijn als de Grote Gedoger nu niet ook zijn consequenties zou trekken en zijn wantrouwen zou uitspreken. En natuurlijk hadden die mensen alle gelijk van de borreltafel. Niet dat zijzelf nou zo tegen zo’n dubbele nationaliteit zijn, integendeel. Van hen had die mevrouw ook nog wel Spaans, Turks en Argentijns mogen zijn, en eventueel ook Israelisch of Palestijns. Maar dit was natuurlijk zo’n uitgelezen kans om eens goed te laten merken dat de Grote Gedoger toch echt met twee maten meet.

De reactie van de rabiate rotkop is voorspelbaar. Natuurlijk wordt hier niet met twee maten gemeten, luidt het persbericht: dat paspoort zal ingeleverd, en er zal in de tweede kamer een vraag worden gesteld. Dat is overigens wel degelijk meten met twee maten – bij de Turk en de Marokkaan volgde zonder pardon een motie van wantrouwen. Maar Geert loopt op eieren, en dat weet hij. Eigenlijk vindt ook hij dit geen probleem, maar hij moet wel, anders ontpopt hij zich net iets te duidelijk als openlijke discriminator – en dat zal hem ingepeperd worden ook. Tegelijkertijd: hij kan niet, want als hij te hard trekt, breekt het lijntje, en kunnen ze allemaal weer bij de Koningin op de thee. En dan komt er misschien toch wel een kabinet met Job Cohen. Geen optie dus.