Terwijl vandaag in Zeeland is begonnen met het vergassen van 127.000 kippen staan 2 andere kippen ook in de belangstelling. Deze twee kippen hadden een korte hoofdrol in het RTL programma Echte Meisjes in de Jungle. In de aflevering 'chickies killen kippetjes' moesten twee groepen Hollandse meiden twee kippen slachten in de Surinaamse jungle. De groep die het snelste een kip ving, doodde en verwerkte in een roti schotel voor presentator Quintis (soko sokóóó) had gewonnen. Iedereen hield zich aan het format: de jonge vrouwen paniekten, krijsten, gilden en huilden ..en de twee kippen lieten zich vangen en na wat gespartel vermoorden. RTL tevreden, meiden hun punten en Quintis zijn roti kip. Alleen de Dierenbescherming is niet zo blij, die stelt dat de dieren in feite zijn doodgemarteld en als dit in Nederland was gebeurd er sprake was geweest van een strafbaar feit. Ze wil dat omroepen verklaren voortaan geen dieren meer te gebruiken voor vermaak.
Mitoza is an animated choose-your-own-adventure. You start with a seed and then have to choose from 2 options at each step. There are lots of variations. You could end up with a flying saucer beaming up a giant cow’s udder or a bunch of flies performing Hamlet.
Mitoza is created by Gal who says he does Flash things. He was inspired by the games of Amanita Design.
Meer bij The Presurfer.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.
Gisteren werd in het Muziekgebouw aan het IJ te Amsterdam de conferentie ‘The Web and Beyond‘ gehouden. Gedurende één dag kwamen web- en interactiedesigners uit heel Nederland bijeen om te luisteren naar vele nationale en internationale sprekers en hun ideeën over de (verre) toekomst van het Web.
Onder de sprekers was design consultant Stephen P. Anderson die in een goed samengesteld praatje uiteenzette hoe bekende psychologische effecten ingezet kunnen worden voor het ontwerpen van effectieve (web)applicaties. Anderson verzamelde zijn als designer opgedane kennis op een set speelkaarten: Mental Notes. Op deze brainstorm-kaarten staan simpele psychologische effecten die gebruikt zouden kunnen worden voor het ontwerpen van succesvolle producten, services of websites. Anderson pikte er in zijn praatje één in het bijzonder uit: die van de feedback-loop.
De koptekst van dit kaartje luidt: “We are engaged by situations in which we see our actions modify subsequent results“: als we direct de resultaten van onze acties zien, zijn we meer betrokken bij de taak. Bij auto-rijd-gedrag zien we twee voorbeelden: Als er naast een ‘max 50′ bord ook een electronisch bord staat dat je huidige snelheid aangeeft, rijden mensen veel vaker tegen die 50 km/u aan. En in auto’s die uitgerust zijn met een ‘eco-meter’ die aangeeft hoeveel benzine je slurpt zie je dat automobilisten er een spelletje van maken om zo zuinig mogelijk te rijden.
De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.
De videospellenindustrie is al enige jaren een economische factor van betekenis. Wat in de jaren ’70 nog als een speelse tak van sport werd beschouwd was meer dan een kwart eeuw later uitgegroeid tot een zeer volwassen bedrijfstak waar in 2008 meer dan elf miljard euro in werd verdiend. Het is dan ook niet verwonderlijk dat deze industrie veel innovativiteit en technische vooruitgang genereert. Al eerder zagen we dat de ontwikkelingsrace bij videokaarten voor PC’s al leidde tot hi-tech hardware die nu ook voor andere ‘serieuzere’ doeleinden gebruikt kan worden. Maar ook de ontwikkeling van game- controllers staat allerminst stil.
Eén zeer duidelijke ontwikkeling die zich daarbinnen heeft afgespeeld is het toevoegen van steeds meer haptische technologie. De controller wordt sinds de toevoeging van de ‘rumble pak‘ aan de Nintendo 64-controller niet meer alleen gebruikt om spellen te besturen, maar ook om fysieke feedback aan de speler te geven. Deze ‘force feedback‘ verdiept de immersie in het spel – je wordt meer in de actie gezogen. Ondertussen is dit positieve effect ook buiten de gamewereld opgepikt. Zo gebruiken bijvoorbeeld bepaalde android touchscreen telefoons subtiele trillingen als je een (virtuele) knop aanraakt, om het gevoel van een knop indrukken te simuleren.
Trillende controllers zijn inmiddels alweer standaard. De videospellenindustrie gaat op zoek naar de volgende stap in immersive haptic gaming en als het aan de industrie ligt dragen we binnenkort allemaal een Tactile Gaming Vest (TGV) als we een schiet, race of vechtspelletje spelen. Het TGV werd ontwikkeld aan de Universiteit van Pennsylvania en is een vest volgestopt met elektromagneten die razendsnel geactiveerd kunnen worden als de computer waaraan deze gekoppeld is het juiste signaal doorgeeft. Word je bijvoorbeeld in een schietspel geraakt door de vele rondvliegende kogels, dan vuren elektromagneten in de voor- en/of achterkant van het vest waardoor je (een beetje) het gevoel krijgt geraakt te zijn door een echte kogel. Een en ander schijnt wel af te hangen van hoe strak je het vest aandoet.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Tegenwoordig wordt de nietsvermoedende sportliefhebber er half juni vanuit het niets mee doodgegooid: tourspelletjes. Meestal moeten deelnemers een paar namen noemen, en afgemeten aan deze prestaties kan een deel van de pot worden verdiend. Schrijver dezes heeft noodgedwongen bedankt voor de helft en dat terwijl hij toch echt een spelman is.
Die gekte met spelletjes heb ik van mijn vader. Zonder in te veel details te willen treden omtrent het huwelijk van mijn ouders kan ik zeggen dat mijn moeder hardnekkig weigert mee te doen. Bij ons thuis werd dus met zijn drieën geklaverjast (goddank heeft mijn broertje inmiddels een lief – het eerste agendapunt bij pa en mij was haar te leren kaarten).
Moeders afkeer van spellen schijnt te komen door een regenachtige vakantie in Noorwegen, vlak na haar trouwen. Pa was nog militair en beschouwde een spel als een operatie die succesvol moest worden uitgevoerd. Succesvol voor hem. Volstaat te zeggen dat hij bloedfanatiek was en nooit verloor.
De geboorte van zijn zoons was voor mijn vader een Godsgeschenk. Plotseling had hij twee kinderen om te leren yathzeeën, toepen en biggen. Vooral dit laatste spelletje hebben ik en mijn vader veel gespeeld op zomervakantie. Twee miniatuurbiggetjes werden als dobbelstenen gebruikt en aan de verschillende posities waarin die diertjes terechtkwamen leverde dan een aantal punten op. (‘Snuiter! Dat is een snuiter!’)
Op Sargasso bieden we regelmatig plaats aan gastbijdragen. Onderstaande bijdrage is op verzoek geschreven na uitwisselen van informatie over een college van Douglas Rushkoff (zie ook na de meer, vooraf kijken wordt aanbevolen). Steven Kruyswijk geeft op eigentijdse wijze zijn inzichten hierbij.
Ik (@kruithoph) ben als ‘social engineering philosopher’ al een paar jaar geïnteresseerd in het werk van Douglas Rushkoff, een ‘media theorist’ uit New York. Hij wordt vergeleken met mensen als Marshall McLuhan, Robert Anton Wilson en Timothy Leary. Howard Rheingold schiet me ook te binnen; als ik het goed begrijp waren beiden prominent lid van de WELL, een legende in internet collaboratie-land… En last but not least, Rushkoff is een grote fan van onze eigen Johan Huizinga; net als Johan houdt Douglas ervan om cultuur te zien als een groot spel.
Het begon voor mij met zijn essay “Open Source Democracy” dat hij in 2003 schreef voor de Engelse Demos denktank, waarin voor mij duidelijk werd: de overeenkomsten en afspraken waarlangs onze samenlevingen vormgegeven zijn, zijn niet per sé set in stone; ze zijn contrived. De status quo is niet ‘nou eenmaal zo’, het is een samenloop van omstandigheden, waaronder bewust ontwerp op basis van een bepaald mensmodel. Politiek en wetgeving is een soort game software, en daarom herprogrammeerbaar; tegenwoordig ook middels moderne methodes op het web.
Er gloort een mooie nieuwe vorm van business, van politiek, van samenleven, en we lijken het nog nauwelijks door te hebben…
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
In Abchazië leerde ik al: voetbal is oorlog. Ik sprak er met Garri Koepalba, de Abchazische minister van defensie. Hij ontving ons in een oud, kaal gebouw met kapot meubilair. In de tuin van het ministerie stond één oude tank. We rookten op het balkon naast zijn kantoor en kregen oploskoffie en snoepjes, wachtend op een audiëntie.
Koepalba gaf ons een visitekaartje uit het jaar nul, met zijn privénummer erop, en stond ons vriendelijk te woord. Toch gek voor een man die volgens Saakasjvili voetbalde met afgehakte Georgische hoofden.
We brachten op mijn dringende verzoek een bezoek aan het stadionnetje in Gagra (zie foto). Van enig bewijs was geen sprake. Het gras was niet rood- maar groenkleurig. Gek, dacht ik, dat ik hier toch even wilde kijken. Ik ben het nooit vergeten.
Later spraken we met een jeugdvoetbaltrainer in Otsjamtsjire (zie foto). Hij ontweek de meeste vragen over oorlog, vertelde uitgebreid over zijn grootvader die 186 jaar was geworden (of zoiets) en liet de jongetjes met de bal tekeer gaan. Ooit zijn ze groot genoeg om zelf de wapens ter hand te nemen, dacht ik, maar gelukkig is hun strijd nu nog een spel.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.