De kracht van herhaling

De kracht van herhaling, het klinkt als een contradictie in terminus. Want waarom zou herhaling of een herhaalde vorm of beweging een krachtig beeldend gegeven zijn? Herhaling wordt per definitie saai gevonden, betiteld als sleur. En sleur heeft een negatieve lading, iemand die zich overgeeft aan sleur is saai. Gelukkig zijn er veel inspirerende voorbeelden van beeldende kunstenaars die het idee van sleur tegenspreken. Voor mij wordt het kijken naar kunstwerken die visueel gebruik maken van herhaling het meest boeiend als het kijken ernaar overdondert. Door de grootte van het kunstwerk, of door de fijne detaillering of door de gigantische hoeveelheid werk dat erin moet zijn gekropen. De toewijding, het geduld, de verfijning, alles klopt. Herhaling is vaak slechts een beeldend middel om een dieperliggende gedachte tot uitdrukking te brengen. Bijvoorbeeld binnen de Nederlandse Nul-beweging (gevormd door onder andere Jan Schoonhoven en Armando) spelen ritme, regelmaat en repeterende vormen een grote rol als objectief-neutrale weergave van de werkelijkheid.

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 19-10-2022

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.