In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Closing Time | Wading Through The Waters Of My Time
, door
Richard Hawley speelde gitaar in de jaren negentig popband Pulp, maar kennelijk ligt zijn hart toch meer bij de oude klassieke country, zeg Jim Reeves. En als je zo’n stem hebt als Richard Hawley, zacht, rijk, warm en in brons gedoopt, dan is de vergelijking met Roy Orbison zo gemaakt. Retro tot he max, las ik ergens. En dat klopt wel, hij was in de jaren vijftig beslist niet uit de toon gevallen. Hij kent zijn klassiekers. De liedjes op de plaat Coles Corner, gaan over verlies, liefde, romantiek en heimwee – ah, als ik het niet dacht.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Closing Time | Antarctica Starts Here
, door
Je moet er maar opkomen en je moet het maar durven, een heel nummer fluisterend zingen. John Cale deed het. En met een geheimzinnige, bezwerende, breekbare sfeer als resultaat. Dat, als je de plaat thuis beluistert, dat je dan steeds, ssst, moet zeggen tegen huisgenoten, stil nou, hoor je niet dan John Cale aan het zingen is, wees nou rustig, dit gaat ergens over. Vast over iets droevigs, iets pijnlijks, iets ergs, moet je niet doorheen gaan lopen te kletsen. Dan gaat het kapot. Dus nee, leg die chips nou even weg. En die krant ook, dat geritsel, je kunt ‘m toch ook op de tablet lezen? Waar zijn je pantoffels? En je kunt die piepjes van je telefoon toch uitzetten? Luister nou even naar John Cale, ssst, daar beroert hij weer een toets.
Closing Time | Mia
, door
Gorki was een Belgische band die stopte met bestaan toen de zanger Luc de Vos overleed in 2014. De band liet in ieder geval één klassieker achter: Mia. In 2003, 2004, en 2005 stond Gorki met Mia op 1 in de De Tijdloze van Studio Brussel.
Meskerem Mees is een jonge Vlaamse singer songwriter die solo optreedt met haar gitaar of samen met de celliste Febe Lazou. Zij schrijft haar eigen liedjes maar ze kan ook moeiteloos, lijkt het wel, covers zich eigen maken. Dus hierboven was haar versie, in het Engels, van Mia en hieronder covert zij Nina Simone.
Closing Time | Stone On The Water
, door
Badly Drawn Boy was die band die iedereen al lang kende en waarvan iedereen al die cd Bewilderbeast had en daar lovend over sprak. En toen pas werd ik wakker. Damon Gough bleek toch iets meer dan weer zo’n singer songwriter met een wollen mutsje op z’n kop en een akoestische gitaar in z’n handen Nou had hij wel vaak een wollen mutje op en was hij ook wel een singer songwriter, dus het werd mij ook niet echt gemakkelijk gemaakt, toen, destijds, dus, dat ik het niet gelijk zag en hoorde. Maar daar heb ik wel vaker last van. Maar op de cd Bewilderbeast staan een paar erg mooie liedjes, zeker. Stone On The Water was toen er een van. En blijkt nu nog steeds dat intrigerende geluid te hebben. Gewaagd ook, om een nummer van vier minuten te maken waarvan je de eerste twee minuut besteedt aan het intro.
Closing Time | Waltz #2
, door
Elliott Smith, God hebbe zijn ziel – en dat is niet een wens, maar meer een sterk vermoeden: als er een God is, dan heeft Hij zich zeker bekommerd, vol erbarmen, om de ziel van Elliott Smith, die er voor koos om voortijdig (depressie) uit zijn leven te stappen.
Want iemand die zulke prachtige verzorgde liedjes maakte en ze zo mooi kon vertolken met zo’n passende stem, daar is plek voor in de hemel. Dit liedje, Walsje nummer twee, is ook een walsje. Erg plezierig om naar te luisteren. Maar met een deels bittere tekst die verhaalt over gekwetstheid, liefde, pijn, verleden (gescheiden ouders) en tevergeefsheid.
Closing Time | Peter Griffin en Glenn Quagmire zingen
, door
Spoiler alert: Peter Griffin en Glenn Quagmire bestaan niet echt. Ze zijn tekenfilmfiguurtjes uit de serie Family Guy. Hun stemmen worden allebei ingesproken door hun geestelijk vader, Seth MacFarlane, dus dat moet nogal een klus zijn geweest om dit zangduo geloofwaardig te maken. Het genre singer-songwriter wordt hier uh, gepersifleerd. Ze zingen tweestemmig onzinteksten waarbij je toch af en toe denkt, maar dit ken ik, van First Aid Kit of van Simon & Garfunkel, toch? Een genrestuk dus. Ik moet er in ieder geval elke keer weer erg om lachen.
Closing Time | Keep The Change
, door
Krachtig. Dat is het woord dat je te binnen schiet bij de stem, de muziek en de performance van Mattiel. Niet zuiver of mooi, maar krachtig. Ze komt daarmee wat meer tot haar recht op een groot podium met een luidruchtig publiek, dan in een tiny-desk-achtige setting. Krachtig dus. En retro. Dat ook.
Closing Time | Flowers Wilt
, door
Senora May trad 2 november 2019 op in de bovenzaal van de Oosterpoort in Groningen bij het Take Rootfestival. Voor mij was ze vóór dit festival volslagen onbekend, maar er stond toch al een tijdje voor aanvang van het optreden een rij voor de deur te wachten. Ze stond in haar eentje op het podium en kreeg het publiek muisstil tijdens dit uitstekende concert. Helaas staat dit prachtige nummer niet op haar vooralsnog enige cd, Lainhart.
Closing Time | Happy
, door
Helaas is Mark Lotterman gestopt met (professioneel) muziek maken, hij is de jeugdzorg in gegaan. Maar wat een geweldig eindschot is het project Holland uit 2017. Het project bestaat uit een album met prachtige, donkere nummers, en een kloek boek met teksten, gedichten, foto’s, kunstwerken en kindertekeningen. En niet te vergeten de bijbehorende site.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.