https://www.youtube.com/watch?v=oDzlkn9WcIw
Ja, ik was even van de leg, durf ik best te zeggen, want dat was zo, er kwam even niets meer uit mijn handen qua Closing Times, ik kon even geen tekstje op papier krijgen. Waar kwam dat door? Ik had een, in mijn oren fijne plaat gekozen: Home I’ll Never Be van The Low Anthem. Met die rauwe zang. Leuk, genieten. Maar. Komt er een commentaar onder:
Vreselijk. standaard gitaren, standaard drums, automatische vierkwartsmaat in omdat dat zo hoort.
Tja. En toen hoefde het van mij eigenlijk niet meer. Daar deed ik het niet voor. Ik had geen zin in gezeik. Dat kun je overal op Internet wel vinden, en dat tref ik liever niet aan op sargasso. Dus vandaar dat ik dacht, doei Closing Times.
Maar afgelopen week heb ik weer met zoveel plezier geluisterd naar de songs van Will Oldham in de versie van Three Queens In Mourning, dat ik dacht, kom, muziek is groter dan mijn wrokkigheid, hup, op naar de toetsen makker, en schrijf.
Van Will Oldham ben ik al fan sinds hij zich nog Palace Brothers/Palace/Palace Songs noemde, zeg 1993. En ja, ik kocht al zijn platen. (Dat wil zeggen, van elk exemplaar één.) Muziek van iemand die eigenlijk niet kan zingen. Een zanger met een onvaste stem. Een stem die uitschiet, naast de toon terechtkomt. Dit nummer komt nota bene van een verzameling B-kantjes en rarigheden, sorry, rarities. Maar bij Will Oldham lopen die zaken een beetje door elkaar.
Three Queens In Mourning zijn drie Schotse muzikanten. En dat kun je horen. Misschien is het origineel mooier, pregnanter, bijzonderder, doet dat mij meer – ik kan daar als fan moeilijk objectief over oordelen.
Zit hier een standaard drum in? Boeie. Hoort iemand hier standaard gitaren? Boeie. Zit er niet de juiste maatsoort onder? Get a life
