Deze bijdrage van Karin Spaink hebben we van haar eigen blog overgenomen. Het verscheen eerder als column in het Parool. Bij de Tweede Kamer ligt een voorstel om mensen met uitkeringen die gerelateerd zijn aan de gezinssamenstelling – denk aan kinderbijslag, AOW en bijstand – aan een nadere controle te onderwerpen. De uitkerende instanties mochten al veel: zo kunnen het UWV en de SVB huiscontroles afleggen wanneer ze willen uitzoeken of iemand stiekem samenwoont. Mensen hebben echter het recht zo’n huiscontrole te weigeren. Dat is vastgelegd in de grondwet en in allerlei mensenrechtenverdragen: zonder een gegronde verdenking en zonder een huiszoekingsbevel mag de overheid een huis simpelweg niet zonder toestemming van de bewoner betreden. Heel lastig, die burgerrechten, meent de overheid, en trok haar plan. In het voorstel wordt daarom geregeld dat de betrokken uitkeringsgerechtigden het ‘aanbod’ van een huisbezoek krijgen, opdat hun woonsituatie kan worden gecontroleerd. Weigeren mag uiteraard nog steeds – mensenrechten en internationale verdragen kun je immers niet zomaar opzijschuiven – maar al wie zich vervolgens beroept op dat recht, krijgt subiet straf: die wordt namelijk gekort op zijn uitkering. Zulk huisbezoek kan ook worden opgelegd – pardon, ‘aangeboden’ – wanneer er ‘geen aanleiding is om misbruik te vermoeden’.
De Opperpriester schonk het meisje genade. Maar het gedrogeerde Orakel achter hem murmelde dat er alsnog voldoende geofferd diende te worden. Alleen dan zal de God van het Gesundes Volksempfinden weer rustig worden en is er hoop op een goede maïsoogst in de Delta van Apocalypto.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Een vaste bezoeker wees ons op een kleinigheid vandaag bij onze roze buren. Dus ik maar weer eens kijken.
Het lijkt een standaard verhaaltje voor Geenstijl. Filmpje van politie die lekker stevig een overvaller pakt. Gesneden koek, dank inzender en inkoppen. Reaguurders gaan lekker los. Hoppa! Geld stroomt binnen. Precies wat men graag wil. Hard aanpakken die criminelen!
Behalve dat dit niet de dader was. Dus komt er een rectificatie. Nou ja, rectificatie…. Het oorspronkelijke stuk en het filmpje staan er nog steeds. Maar de verklaring van de papa van het slachtoffer is overgenomen. En ach, het zou GS niet zijn als ze er niet een pakkende kop voor hadden. Nu is het politiegeweld, zaak opgelost.
Maar onze reaguurder wees ons terecht op de extreem dubbele bodem die hier in zit. We leven in een rechtsstaat. In die rechtsstaat is het zo geregeld dat iemand pas schuldig is op het moment dat een rechter die uitspraak doet. Tot die tijd is iemand hooguit verdacht. De politie heeft, samen met het leger, van de staat het geweldsmonopolie in handen gekregen. Het mogen gebruiken van geweld is echter iets dat in de categorie “als het niet anders kan” valt. Immers, pas je geweld toe op iemand die achteraf onschuldig blijkt te zijn, is dat een ernstige schending van de vrijheid en integriteit van burgers.
En nu wordt het verhaal wat moeilijker. GS is een van de exponenten van de steeds sterker aanwezige stroom van roepers om hardere aanpak door de politie. Dat wil zeggen, als het om die criminelen gaat. Natuurlijk niet om al die onschuldige burgers. En zo gaat dat dus niet werken. Je kan niet maatschappelijke druk uitoefenen op de politie om toch vooral harder op te treden, maar alleen als mensen schuldig zijn. Dat is namelijk niet aan de politie om dat vast te stellen. Je kan alleen maar een fatsoenlijke rechtsstaat hebben als de politie enorm terughoudend (maar volhoudend) acteert. En uiteindelijk de rechter de kans geeft de uitspraak te doen. Op het moment dat je dat loslaat, vraag je om een samenleving met eigenrichting.
Waar GS dus met regelmaat toe oproept, kan niet. Je kan niet én harder optreden willen hebben én minder onterecht politiegeweld. En je mag ook niet voor harder optreden van de politie zijn als je gelooft in een rechtsstaat in plaats van heksenverbranding. Dus GS, stop met het in verwarring brengen van jullie reaguurders (en jezelf).
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
“Wat Enait doet? Dat zouden meer mensen moeten doen.”
Dat zitten blijven een teken van respect is, en opstaan een teken van minachting, dat heeft de zwarte advocaat Mohammed Enait deze week de witte Jeroen Pauw wel duidelijk gemaakt. Ik hou wel van die consequent schriftvaste houding van mensen als Enait. Een samenleving heeft dit soort voorspelbare en ongevaarlijke clowns nodig. Bijvoorbeeld om weer eens tegen heilige huisjes aan te pissen.
Hoewel, zo enorm consequent is Enait nu ook weer niet. Meldde hij in deze ‘muts & zitten’-zaak dat de Islam vindt dat iedereen gelijk is. In de eerdere ‘handen geven’-zaak, toverde hij uit zijn religieuze lektuurbak dat vrouwen niet gelijk zijn. Maar goed, ik heb het vandaag niet over religie en hypocrisie. Dat lukt niet in één dag.
Terug dan, naar de ‘muts & zitten’-zaak. Wat me verbaasd heeft is de enorme consternatie. Mohammed Enait heeft namelijk met succes iets gedaan wat meer mensen eens zouden moeten doen: opkomen voor de individuele vrijheid. Iets waar je de laatste tijd vaker over hoort. Er zijn talloos veel zaken te bedenken waarin wetten en gedragsregels botsen met de diepste individuele overtuigingen. Individuele vrijheden opeisen is niet iets waar alleen orthodoxe gelovigen recht op hebben. Tenminste, zo zou het moeten zijn.
Kom, laten we alle mannen bespioneren, je weet nooit wanneer ze iemand verkrachten of ineens pedofiele handelingen gaan verrichten.
Kom, laten we alle mensen die alcohol drinken gaan bespioneren, je weet immers niet of ze niet in een auto stappen en iemand doodrijden of misschien gewelddadig worden en iemand per ongeluk een stuk glas door de strot snijden.
Kom, laten we alle vrouwen met jonge kinderen bespieden, je weet immer nooit of ze geen last hebben van Munchhausen by Proxy en hun kinderen dus de meest verschrikkelijke dingen aan gaan doen.
Kom, laten we …….
En zo voort, en zo verder. U begrijpt dat dit soort voorstellen weinig zinvol zijn in een moderne rechtsstaat waar iedereen onschuldig is, tot er werkelijk reden is tot verdenking.
Maar in het VK stelt een denktank het volgende voor: Bespiedt alle moslims, je weet immers nooit zeker wie straks extremist wordt en een aanslag gaat plegen.
Mij rest slechts hoofdschudden.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Als je deze vakantie thuiskomt na beroofd te zijn moet je niet vreemd opkijken als je daar een acceptgiro aantreft met het dubbele bedrag van wat je geclaimd hebt. De verzekeringsmaatschappij denkt dan namelijk dat je de boel oplicht.
Dit alles na een ontzettend succesvol verlopen proef de afgelopen maanden. Maar liefst 80 procent van de beboete mensen kwam direct over de brug. De maatschappijen zijn hier zo blij mee dat het nu standaard wordt ingevoerd.
Mooi zeg, zo’n systeem van schuldig tot het tegendeel is bewezen. Hadden we daar in Nederland niet ooit afspraken over gemaakt? Zoiets als ‘liever een schuldige teveel op vrij voeten dan een onschuldige in het gevang’?
En daarbij, wat te doen met de onschuldigen? En dan heb ik het over de onschuldigen die niet én wel betalen. Zo’n brief van het OM ziet er namelijk wel heel officieel en dreigend uit. Misschien zijn de mensen die betalen wel bang voor een slepende juridische lijdensweg.
En de mensen die niet betalen? Zijn die per definitie onschuldig? Natuurlijk niet.
Ik hoop dat een van de onschuldige betalers of niet-betalers een gang naar de rechter maakt. Deze zal deze praktijken hoogstwaarschijnlijk afkeuren.
En zo niet, kunnen we dan over een paar jaar in het gevang gegooid worden onder het mom van ‘als er niet al teveel geklaagd wordt zal hij wel schuldig zijn’?
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.