De tandem Mark-Maxine, met Geertje sturend en krijsend in het babyzitje, loopt gesmeerd dankzij de wonderolie die macht heet. Als machtsbehoud een doel op zich is, dan zijn idealen, feiten en overtuigingen slechts hinderlijke morele ballast. Minder agenten, minder groene energie en minder geld voor universiteiten. Daarmee maakt Mark Rutte Nederland veiliger, schoner en slimmer. De oppositie roept lauwtjes dat ze het niet geloven. Mark is niet vatbaar voor hun argumenten. Argumenten zijn voor de rasdebater weerloze vliegjes. Daar ga je niet serieus mee in debat, die schiet je met een nonchalante beweging naar het hiernamaals. Zelfs al komen die argumenten van protesterende professoren of verontruste partijgenoten. In de Volkskrant werd de regeringsfilosofie mooi verwoord door minister Melanie Henriëtte Schultz van Haegen-Maas Geesteranus. Zij had wel even getwijfeld aan deelname aan regeren met de PVV. Vond zij Wilders z’n stigmatiseringen vervelend voor alle hardwerkende moslims? Botste de visie van Wilders met haar eigen liberale gedachtegoed? Neen. “Ik dacht wel even aan mijn reputatie, met dit kabinet” Tja. Zo’n uitspraak zegt waarschijnlijk meer dan Melanie bedoelde. Macht is een prima smeermiddel, maar kan ook verlammend werken. Dat zien we aan het duivelse dilemma van de linkse oppositie: samenwerken of de eigen partij positioneren? Progressieve samenwerking is een nobel doel, maar daarmee wordt het eigen Unique Selling Point onzichtbaar. Elkaar zwartmaken dan? Dat kan virtuele zetelwinst opleveren, maar daarmee breng je het kabinet niet ten val. Lastig.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
In de Volkskrant trekt Sietse Fritsma weer eens van leer. Het immigratiedebat zou de suggestie hebben gewekt dat elke immigrant een asielzoeker is, terwijl het in werkelijkheid om gezinsmigratie zou gaan. Fritsma klaagt verder dat de politiek nooit goed ingegrepen heeft. Hij richt zijn pijlen vooral op de Marokkanen, maar die maken de laatste jaren slechts zo’n anderhalf procent van de totale immigratie uit. Het is opvallend dat Fritsma, die er prat op gaat jarenlang bij de IND gewerkt te hebben en het vreemdelingenbeleid van haver tot gort te kennen, in zijn betoog een aantal cruciale feiten achterwege laat.
Geen asielzoekers en vluchtelingen?
Fritsma suggereert dat in de afgelopen decennia niet asielmigratie, maar gezinsmigratie de boventoon voerde in de immigratiemotieven. Wie naar de recente migratiegeschiedenis kijkt, weet echter dat Fritsma hier boter op zijn hoofd heeft. De grote migratiestromen kwamen op gang in de jaren zestig, toen werkgevers en in hun kielzog rechtse kabinetten grote aantallen arbeidsmigranten naar Nederland lieten komen. Het was deze stroom die leidde tot de volgmigratie van gezinsleden, waarover later meer.
De massale toestroom van asielzoekers kwam pas in de jaren tachtig op gang. Eind jaren negentig was een op de drie immigranten een asielzoeker. Gaandeweg slonk hun aandeel: in 2007 was minder dan vijf procent van de immigranten asielzoeker. De belangrijkste reden voor deze daling was de Vreemdelingenwet 2000, die werd geïntroduceerd door toenmalig staatssecretaris van Justitie Job Cohen (PvdA). Fritsma’s stelling dat men ten onrechte focuste op asielzoekers en de politiek nooit goed heeft ingegrepen is dan ook populistische prietpraat.
‘Monsterlijke misdaden staan op zichzelf’ dat zegt ex-gouverneur Sarah Palin. Als de Alaskaanse gelijk heeft, dan zou de wereld lekker overzichtelijk zijn. Goed is goed en fout is fout: zo zien we het graag. De hele rechtspraak kunnen we overlaten aan een administratief medewerker. Geen pleidooien meer, geen advocaten, geen officieren, niet meer kijken naar de context, maar gewoon op basis van een simpel puntensysteem straffen. Rechts-populistische politici zijn alleen gevoelig voor het begrip context, als ze zelf in het beklaagdenbankje zitten. Een drankprobleem, een misverstand, een mentale worsteling: altijd is er een goed excuus voor het plegen van een strafbaar feit. Maar als de ander wat fout doet, dan verdient hij natuurlijk wel straf. Wat zeg ik: de zweep erover!
Monsterlijke misdaden
Het ingewikkelde van monsterlijke misdaden is dat ze juist nooit op zichzelf staan, maar dat de context altijd een rol speelt. Daarom hebben we in moderne landen een moderne rechtspraak. Omstandigheden doen er toe. Als iemand is opgehitst, dan is de ophitser medeschuldig. Als iemand een psychische ziekte heeft, dan hoort iemand behandeld te worden. Lastig wordt het als dader is beïnvloed door iets of iemand die hij niet persoonlijk kent. Religieuze fanatici of extremistische politici mogen niet oproepen tot geweld. De slimmere onder hen doen dat dan ook niet. Maar hoe zit het met het stelselmatig zwartmaken van één bepaalde groep? Om er maar eens een oude bekende bij te halen: Hitler had het in de beginjaren zelden over joden. Hij sprak over straatterroristen, gespuis en ongedierte, maar nam het woord jood niet in de mond. Hij keek wel uit. Zijn aanhangers wisten exact wie hij bedoelde, maar zijn tegenstanders konden hem niets maken. Tijden veranderen, de politieke trucs blijven dezelfde.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
De PVV wil aangifte tegen mij doen zo bericht Omrop Fryslân. (memmetaal-alert) De reden? Ik heb de PVV “misbruikt.” En nu word ik dus gezocht. Door de PVV en mogelijk door het Openbaar Ministerie. Ik wacht ook met spanning op het mailtje van Twitter dat de PVV hun verzocht heeft mijn ip-adres te overhandigen.
Wat was er aan de hand? Simpel, de PVV voert een slimme oude-media-campagne. Stukje bij beetje onthullen ze per provincie de kieslijst op een geheime locatie aan de pers. Lokale kranten en andere lokale en regionale media duiken daar bovenop. Mij viel op dat er met de presentatie van de kieslijst in Zeeland ook een @PVVZeeland actief werd en ik dacht laat ik eens kijken of er al een @PVVFriesland bestaat. Dat bleek niet het geval.
Blij als een kind dat ik was met mijn gloednieuwe twitters ben ik zorgvuldig omgegaan met mijn eerste tweet. Het werd “Hallo Friesland! Wat is het fijn om hier te zijn. Wat een ruimte, wat weinig moslims. Fantastisch! Laten we dat zo houden.” De Dagelijkse Standaard deed de rest en zelfs Pieter Hilhorst ging er met boter en suiker in door mij te citeren. “Minder islam = minder moslims.”
De confetti is opgeveegd, de feestmuts verzamelt stof op de archiefkast: de wittebroodsweken voor premier Mark Rutte en zijn partij zijn voorbij. Het is weer knokken geblazen. De volgende horde wordt het verkrijgen van een meerderheid in de Senaat op 2 maart. Maar daarna komt misschien wel Rutte’s grootste uitdaging: de doorbraak van de VVD bestendigen. Het probleem is dat hij dat alleen maar kan bereiken door naar links op te schuiven.
Fier als een pauw lopen de VVD-Kamerleden door het parlement. Na de kenmerkende uitgelatenheid wennen ze aan het idee dat hun Mark in het Torentje zit. Een VVD-premier! Ze hebben er veel voor moeten opgeven tijdens de onderhandelingen met CDA en PVV, maar het is gelukt.
Natuurlijk schuurt het hier en daar. De VVD heeft wel veel moeten laten liggen. Een enkeling durft zelfs wel toe te geven dat men qua sociaal-economische hervormingen net zo goed een meerderheidsregering had kunnen hebben in de vorm van Paars-Plus. Maar ja, samenwerken met de PvdA, dat had een flink deel van de VVD-achterban nooit gepikt. Dus is het goed zo, al wordt het nog verdomd lastig om die meerderheid in de Senaat voor elkaar te boksen. Maar, en dat volgt altijd na de twijfels: wij hebben de premier. Wij zijn nu de grootste partij van het land.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Wat doe je, als volksvertegenwoordiger zonder last of ruggespraak, met de brief over de geintegreerde politietrainingsmissie in Afghanistan? Ik zou zeggen: in alle eigenwijsheid, een beetje los van de kortetermijn belangen en overwegingen, proberen een eigen oordeel te vormen. Brief DVB/CV-002/11 van 7 januari is 21 pagina’s lang. Maar daarmee is niet gezegd dat de brief de informatie bevat die je zoekt.
Eigenwijsheid moet. Wat is het doel van de missie? Dick Berlijn zegt in Pauw en Witteman dat het onderwijs is vervijfvoudigd. Dat is een mooie bijdrage aan de moderniteit; laten we daar nog een verdubbeling in te weeg brengen. Of laten we zorgen dat de gezondheidszorg effectiever wordt.
Maar dat is niet het doel. De regering wil een “effectieve en zinvolle bijdrage die voorziet in duidelijke en urgente behoeften. Substantiële verbetering van het functioneren van de civiele politie maakt een succesvolle geleidelijke overdracht van de verantwoordelijkheid aan de Afghaanse autoriteiten mede mogelijk.”(p.4)
Zo’n woordje “mede” brengt een rood waas voor mijn ogen: het is de ambtelijke voorzichtigheid, die ik goed ken; je hebt nooit een-op-een causale verbanden, dus je houdt altijd een slag om de arm. Kom op: helpt een substantiele verbetering van het functioneren va de politie nu wel of niet? Is het een noodzakelijk of voldoende voorwaarde daarin te investeren, om tot een stabiele Afghaanse staat te kunnen komen?
Ik heb wel een beetje de indruk dat de PvdA het straatje van dhr Bos schoon probeert te vegen.
Radio 1 journaal, 20 januari 2011, 18:17 ev.
Dat Wilders iedere gelegenheid aanpakt om zijn gebruikelijke vijanden zwart te maken, wekt geen verbazing. Dat Wilders terloops de achterkamertjes diplomatie van het CDA verdedigt is al wat opmerkelijker. Dat ze het “slachtoffer” van deze hele affaire (druk via Amerikanen om Bos over te halen met verlenging Afghanistan missie in te stemmen) als boze partij afschilderen is al wat vreemder.
Maar wat echt vreemd is, is het volledig nalaten van het stellen van vragen door de interviewer. Want waaruit kan Wilders opmaken dat de PvdA deze affaire gebruikt om het straatje van dhr Bos schoon te vegen? En sterker nog, welk straatje van dhr Bos moet schoongeveegd worden? Heeft hij iets misdaan dan? Nee, hij heeft zijn rug recht gehouden onder alle druk.
Dus waarom vraagt de interviewer niet door en toont hij daarmee aan dat Wilders uit zijn nek staat te kletsen? En waarom staat de redactie toe dat dit soort flutinterviews uitgezonden worden zodat Wilders een podium heeft om ongefilterd zijn verdachtmakingen de wereld in de slingeren? Wat is dat nou voor een journalistiek?
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
