Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Schandpaal of opsporing?
Door een foto van een verdachte in de stad op te hangen, nagel je ze natuurlijk niet aan de schandpaal. Je nodigt ze uit voor een goed gesprek om te achterhalen wat hun aandeel in een strafbaar feit was. Hier is geen sprake van een schandpaal, meneer Jensma, maar van strafrechtelijke zorgvuldigheid.
Politie met getrokken wapen – dat zijn in Nederland zeer nieuwswaardige beelden. Dat zegt wat over onze samenleving en cultuur. Blijkbaar zijn we het niet gewend als agenten hun wapen op anderen moeten richten. De rechtstaat is er door geschokt, we willen dat de daders ‘hangen’. Maar wie was er precies bij? Wie was op het moment supreme zo dreigend dat agenten naar hun pistool moesten grijpen? Een oproep om zich te melden bood weinig soelaas. Agressieve hooligans hielden zich verborgen. Dus dreigde Aboutaleb foto’s van verdachten in op grote beeldschermen in de stad te plaatsen. Een stap te ver, schrijft Folkert Jensma in het NRC (26 september):
Aboutaleb beoogt een schandpaaleffect dat preventief werkt. De hoofdofficier zou ermee instemmen. Daarmee gaat het openbaar bestuur een grens over.
Naadloos breit Jensma zijn argument uit (met excuses voor de lange quote):
Een schandpaal is een straf, en wel uit de Middeleeuwen. Een burgemeester is bovendien geen rechter. En een afgeslagen bestorming is ook geen terreurdaad waarbij doden vielen. Beeldschermen op straat is een uiterste middel, dat alleen denkbaar is als al het andere is mislukt.
Overheid nagelt privacyschenders aan de schandpaal
[speld]
Het College Bescherming Persoonsgegevens (CBP) pakt internetgebruikers die filmpjes van criminelen online plaatsen keihard aan. Op de website www.privacyschenders.nl worden zij voortaan met naam en toenaam te kijk gezet.
Volgens het CBP is dit de enige manier om de stroom privacyschendende filmpjes op het internet een halt toe te roepen. Voorzitter Jacob Kohnstamm spreekt van een onontkoombaar paardenmiddel. “Ik wil niet discrimineren, maar het zijn altijd dezelfde figuren die inbreuk doen op de privésfeer van anderen. Laat ik me voorzichtig uitdrukken: ze hebben geen kleurtje en je vindt ze niet in de Schilderswijk of Bos en Lommer. Het zijn berekenende types met geld genoeg, ze laten zich daarom niet weerhouden door boetes.”
Kohnstamm verwerpt het argument dat de meeste mensen op www.privacyschenders.nl nog niet zijn berecht en dus onschuldig zouden kunnen zijn. De directeur van het CPB zegt hierover: “Zo’n rechtszaak kost jaren, terwijl iedereen kan zien dat de privacy van onbekenden wordt aangetast.” Als voorbeeld noemt Kohnstamm internetondernemer Willem Velthoven, die filmpjes online plaatste van inbrekers. “Hij deed dat op de website van zijn bedrijf. Dan kan je moeilijk zeggen dat je er niet van wist, of wel?”
Velthoven is furieus over de publicatie: “Ik sta er nota bene met een foto op! Ik dacht dat je onschuldig was tot je schuld bewezen is?” Zijn bedrijf Mediamatic lijdt fors omzetverlies door de publicatie, verwacht hij. Velthoven: “Wij werken voor diverse culturele instellingen. Allemaal links georiënteerde mensen die privacy hoog in hun vaandel hebben. Denk je dat een instelling als Bits of Freedom ons nu nog vraagt voor een nieuwe website?”
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Minder privacy: PVV vraagt, Teeven bukt
Teeven selectief over effect cameratoezicht
ANALYSE – Staatssecretaris Teeven gebruikt selectief conclusies uit de evaluatie naar cameratoezicht in gemeenten om vervolgens het toenemende gebruik aan te moedigen. En dat terwijl de evaluatie aangeeft dat er geen eenduidig positief effect is.
Cherry picking heet het in fraai Engels. Wat Teeven doet is alleen die zaken zeggen die passen bij wat hij het liefst wil. Geheel in lijn met wat gisteren bekend werd over Amsterdam wil Teeven gewoon het liefst op iedere straathoek een camera. Je weet immers nooit waar de boef precies is.
En hoe formuleer je dat dan? Nou, zo:
“Onderzoek
De afgelopen 5 jaar is er onderzoek gedaan naar het cameratoezicht in de openbare ruimte. De Kamer wordt jaarlijks geïnformeerd over de onderzoeksresultaten. Uit de evaluatie blijkt dat het gebruik van cameratoezicht toeneemt. Ongeveer 28% van de gemeenten maakt gebruik van cameratoezicht. Daarnaast heeft 30% van de gemeenten uitbreidingsplannen. De verwachting is daarom dat het cameragebruik de komende jaren blijft toenemen. Een ruime meerderheid van de gemeenten geeft aan dat cameratoezicht een goede aanvulling is op andere veiligheidsmaatregelen. Door cameratoezicht kunnen zij effectiever en efficiënter werken.”
Subtiel taalgebruik en geheel correct. Alleen staat er nergens dat je dan misschien wel “efficiënter” kunt werken maar dat niet bewezen is dat er daardoor minder misdaad voorkomt of dat je meer boeven vangt. En daar is het toch om te doen, niet?
En de redenering dat als er kennelijk steeds meer cameratoezicht komt in gemeenten er vast wel een goede reden voor zal zijn en dat het dus goed is dat nog meer gemeenten dit gaan doen, is natuurlijk lachwekkend.
Gevangen in het Amsterdamse surveillancenet
Milieucamera’s worden in Amsterdam ingezet om verdachten van andere misdrijven op te sporen. En dit is nog maar het begin. Binnenkort kun je niet meer ongezien door Amsterdam rijden (zie kaart van alle ANPR-camera’s in Amsterdam onderaan). En er ligt mogelijk een heel groot probleem: ben je goed of niet in de ogen van de politie?
Het korps Amsterdam-Amstelland handhaaft sinds 2008 met ongeveer 53 camera’s de milieuwetgeving op verschillende toegangswegen van de stad. Met behulp van kentekenherkenning (ANPR, Automated Number Plate Recognition) controleert de politie of en bepaalde klasse voertuigen de binnenstad binnenrijdt. Als dat toch gebeurt, volgt er automatisch een bekeuring.
Burgemeester Van der Laan heeft vandaag toestemming gegeven om deze milieucamera’s nu ook voor handhaving en opsporing van andere misdrijven en overtredingen in te zetten. Daardoor ontstaat een digitale slotgracht – geen auto gaat meer ongezien de binnenstad in of uit. Maar de plannen gaan verder: geen auto kan zich überhaupt meer ongezien door Amsterdam bewegen zonder bij ieder ritje een paar keer geregistreerd te worden.
De plannen van de Amsterdamse politie zijn namelijk nog maar het begin, afgaande op dit rapport dat onderzoeker Rejo Zenger met een beroep op de Wet openbaarheid van bestuur (Wob) boven tafel heeft gekregen.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Ik kap ermee
Ik ben het beu, zat, ik ben leeg, op, uitgewoond. Mijn geduld is verdwenen. Ziek van het feit dat de beveiliging van Nederlandse sites helemaal geen beveiliging is. Ik waarschuwde mijn partner anderhalf jaar geleden al voor de gevaren van DigID. Ik heb er zo’n hekel aan, maar ja: zie je wel! Zaken doen met de Belastingdienst zonder‘ DigID bleek bijna onmogelijk, verzekerde zij mij. Murw gebeukt en uitgeraast zette ik dan toch maar mijn krabbel. Het was mijn laatste fysieke daad. Mijn overheid en ik deden alleen nog maar elektronisch zaken. En nu ligt onder andere mijn bruto salaris op straat. Ergens in Iran. Ze tapten mijn gegevens af en ze mogen er in stikken, wat mij betreft.
‘De’ overheid rommelt zich steeds vaker steeds dieper in steeds serieuzere problemen. Leest u mee? Als we niet opletten, heeft de PVV ons koningshuis afgeschaft, zijn we veroordeeld tot minderheidskabinetten tot in de eeuwigheid en accepteren we een parlement dat zich door Brussel (of Griekenland, al naar gelang u wilt) buiten spel laat zetten en een premier die hetgeen hij met collega-leiders bespreekt niet normaal over het voetlicht krijgt. We sturen politiemensen op een trainingsmissie om militairen op te leiden die, juist, ten oorlog trekken, schaffen hier thuis de Nederlandse defensiemacht af, laten, onbeheerd, helicopters achter op het strand van Libië (er kon een bommetje op) en nu blijkt de overheid onze persoonlijke gegevens niet of nauwelijks te kunnen beschermen.
Amsterdam krijgt toch digitale slotgracht
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.