Via de onderstromen van het hele grote interweb bereikt ons vandaag dit leuke artikel. Daarin staat visueel de relatie tussen de olieproductie van de VS en het aantal rockklassiekers per jaar. Altijd leuk voor een discussie na een paar wijntjes. Echter, een oplettend redactielid riep "Maar hoe zit dat dan in Nederland??" Dat moet je natuurlijk niet tegen mij roepen. Met behulp van Peakoil collega Rembrandt en ons eigen archief hebben we vervolgens vliegensvlug de Nederlandsche situatie in kaart gebracht:
Ze zeggen wel eens dat popmuziek heden ten dage allemaal op elkaar lijkt. Dat kan wel kloppen, want hoe anders krijg je meer dan vijftig pophits in één mash up van acht minuten? Maar goed, het filmpje is toch best knap gedaan. Een heel jaar Radio 538 in acht minuten, zeg maar.
Ook leuk: alle films uit 2012 in één trailer.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Volgend weekend is het weer zover: Pinkpop. Wat begon als een lokaal nudistenfeest in de seventies, groeide uit tot eeuwigdurende terreur van altijd dezelfde bands die Leo Blokhuis ongetwijfeld te gek zal vinden maar het slechte geluid, de verlammende geur van shag, leer en bier voor munten en die vermoeiende fuifnummers van The Counting Crows en Faithless hebben me doen besluiten: popfestivals ala Pinkpop zijn verschrikkelijk. Hé, ik mag het zeggen, als ‘popjournalist’ voor VPRO’s 3VOOR12 was ik op elk festival een ramp, ik ben zelfs een keer met de dood bedreigd (per mail) vanwege mijn recensies. Een veel beter idee: Egopop. Kies de ideale line-up voor een festival. Gegarandeerd zonder pauze-acts. Doden mogen opgegraven worden!
Ten eerste: ik heb geen zin in een grasveld met een podium. Doe mij een Carnegie Hall, een kasteel of desnoods een Crystal Palace aan een mooi strand. Niet dat het geluid daar zo fan-tas-tisch zal zijn, maar dan hoef ik in elk geval niet een poncho aan als het mocht gaan regenen. Begrijp me goed, ik hoef heus niet in een leren Chesterfield toe te kijken als een verwende Caligula, maar een podium dat metersver van me verwijderd is en opgesierd wordt door logo’s van banken en dranken: veel te banaal. Dan liever een decor van gesloopte auto’s. Qua security ben ik makkelijk. Alleen dreads, honden, didgeridoo’s en Giel Beelen worden van het terrein geweerd, verder is iedereen welkom.
Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.
Komende maandag (17 maart) komt eindelijk het nieuwe album van Ane Brun ‘Changing of the Seasons’ uit in Nederland. Ter gelegenheid hiervan staat ze de dag daarvoor in de Amstelkerk te Amsterdam (kaarten waren niet te koop, maar enkel te winnen via o.a. de OOR of pre-order van het nieuwe album). Dit is haar eerste studio-album sinds 2005, en ook het eerste album dat op haar eigen label verschijnt. Ondanks tussendoortjes als ‘Duets’ en ‘Live in Scandinavia’ was het lang wachten op nieuw werk, maar het wachten wordt dubbel en dwars beloond. Het album, dat inmiddels uit is in Noorwegen, Zweden en op iTunes (link opent iTunes), steeg terecht op iTunes Noorwegen & Zweden direct naar de eerste plek.
Changing of the seasons
Als een artiest een aantal jaren geen nieuw materiaal uitbrengt begin ik me vaak af te vragen hoe dat nieuwe album uit zal uitpakken als het dan eindelijk verschijnt. Zeker als je je realiseert dat het laatste studio album (‘A Temporary Dive’) van buitengewone kwaliteit is. Je vraagt je af of de inspiratie misschien verdwenen is, of dat de stijl drastisch is gewijzigd. Over dat laatste kan ik kort zijn, Ane Brun is nog steeds Ane Brun. En het eerste? Ook daar kunnen de fans opgelucht over ademhalen. Het nieuwe album is zonder twijfel prachtig.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.
Er zijn van die dagen dat het leven je als atheïst best wel moeilijk wordt gemaakt. Als je geconfronteerd wordt met schoonheid die eigenlijk alleen maar van goddelijke afkomst kan zijn. Als het niet anders kan zijn dan dat er een engel van oogverblindende schoonheid en met een hemelse stem door God naar ons, simpele stervelingen, is toegestuurd. Het zijn van die dagen als Anna Ternheim’s prachtige stemgeluid uit je speakers rolt. Pijnlijke dagen van verwarring, een mengeling van verwondering en verbazing. Pijnlijke dagen die je telkens opnieuw wil oproepen. En gelukkig kan dat door haar albums nog een keer op te zetten.
Geboorte van een nachtegaal
Anna Ternheim is een Zweedse singer-songwriter, vooral bekend om haar buitengewoon gevoelige en fragiele luister- en liefdesliedjes, beter beschreven als kleine gevoelige juweeltjes. Oorspronkelijk voorbestemt om architect te worden koos zij er gelukkig voor om de liedjes die in haar hoofd rondzweefde achterna te gaan. Ze besefte dat ze niet in de wieg was gelegd voor het ontwerpen van mooie huizen, en stortte zich op het maken van liedjes met een buitengewone schoonheid.
Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.
Erik de Jong, beter bekend bij het Nederlandse publiek als Spinvis, is zonder meer een van de meest talentvolle muzikanten binnen Nederland. Zijn muziek is zonder twijfel uniek te noemen. Een vreemde mix van minimalistische luisterliedjes, trip-hop beats, poëtische teksten en spruitjeslucht. Spinvis weet eigenlijk als geen andere Nederlandse artiest de identiteit die Maxima maar niet kan vinden muzikaal samen te vatten. Een uniek stemgeluid en een grote verscheidenheid van muziek maakt Spinvis tot een van de belangrijkste Nederlandstalige zangers van dit moment naar mijn mening. Iemand die grenzen opzoekt en er al fluitend overheen wandelt.
Zolderkamer begin
Spinvis is letterlijk op een zolderkamer begonnen. Het debut album ‘Spinvis‘ bestaat uit werk dat Erik de Jong op zijn zolderkamer in elkaar had geknutseld. Er wordt dan ook veel gebruik gemaakt van de computer, maar ook allerlei minder voor de hand liggende zaken zoals pandeksels komen op het album voor. Het zijn echter vooral het unieke stemgeluid en de poëtische teksten die zorgen dat Spinvis bijna direct een klein underground gevolg om zich heen verzamelt. De nummers ‘Bagagedrager’ en ‘Smalfilm’ worden zelfs bescheiden hitjes. Mede dankzij twee zeer leuke low budget videoclipjes.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Het zal weinigen van ons ontgaan zijn, fan of niet, muziekliefhebber of niet. Amy Winehouse beheerst de media met haar destructieve levensstijl. Het kijken naar, en lezen over, hoe een medemens zichzelf kapot maakt is entertainment. Niet voor niets vind je de meeste artikelen over Amy dan ook steevast onder het kopje “entertainment”. Het gaat inmiddels zover dat er zelfs een website is waar je de datum kan voorspellen wanneer ze dood gaat. Blijkbaar kan je er een iPod mee winnen. Uhm… tja, hoera?
Wat niemand zich lijkt af te vragen is wat dit over ons als mens en samenleving zegt. Wat zegt het over een beschaving als iemand die zichzelf kapot maakt entertainment is? Net een stapje hoger dan de Romeinen die voor hun plezier een dagje uit gingen naar het Colosseum om hun medemens verscheurd te zien worden door wilde beesten misschien? Natuurlijk hebben wij geen directe invloed op haar leven, maar we consumeren alsnog leed als vermaak. Bij websites die over haar berichten is vaak geen sprake meer van het brengen van nieuws. Een grote groep mensen smult enkel van de zoveelste foto’s waarop ze zichzelf kapotmaakt.
Ook zegt het veel over de mensen om haar heen. Haar ouders en wat (bekende) vrienden proberen het, maar hebben niet de invloed om haar te dwingen. Een beeld dat natuurlijk vaker in onze samenleving voorkomt; wanhopige moeders die hun kinderen kapot zien gaan. Toch heb ik het gevoel dat in het geval van Amy Winehouse er mensen zijn die er van profiteren en daarom niet ingrijpen. Mensen die hun moraal uitschakelen als ze maar betaald krijgen en alles doen wat ze vraagt (en daarmee haar ouders tegenwerken), of zelfs mensen die wel brood zien in haar dood. Elk mensenleven is immers in geld uit te drukken, toch?
Elke vrijdag laat GeenCommentaar haar licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.
De in 2002 overleden Farhad Mehrad (simpelweg bekend als Farhad) was een van de meest bekende zangers uit Iran. Voordat de revolutie Iran tot een totalitaire moslimstaat omtoverde was er een bloeiende pop- en rockcultuur in het toen zeer westerse Iran. In deze tijd rees de ster van Farhad snel. De gewone jongen die een legendarische naam werd, om na de revolutie keihard op de grond te pletter te slaan.
Farhad begon te zingen toen hij drie jaar oud was en had op jonge leeftijd een ongekende passie voor muziek. Zijn ouders moedigden hem aan door een cello voor hem te kopen. Helaas ging het snel mis: de jonge Farhad brak het instrument en volgens de folklore die hem inmiddels omringt was hij hierdoor zo overstuur dat hij de muziek afzwoor.
“the instrument broke into pieces, so did my soul”.
Het begin en de muzikale zwerftocht
Pas na zijn tegenvallende studie chemie pakte Farhad de draad weer op die hij als kind had laten vallen. In zijn tienerjaren had hij een passie voor talen ontwikkeld. Zijn kennis van de Engelse taal bezorgde hem zijn eerste positie als zanger in een band die Armeense muziek speelde. De band werd vooral bekend door zijn vele optredens voor de Iranian Oil Company Club, toen een grote organisatie met veel niet-Iraanse werknemers.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.