Closing Time | Love Missile F1-11

https://www.youtube.com/watch?v=PfHxsjH0bUI Love Missile F1-11 was de debuutsingle van de Engelse band Sigue Sigue Sputnik uit 1986. Maar ik wil het eigenlijk helemaal niet hebben over die plaat, ik vind ‘m ook niet leuk ofzo. En die band interesseert me eigenlijk ook niet bijzonder. Eigenlijk wou ik het hebben over teloorgang. Over wat ooit eens spectaculair en opwindend was, en nu verlopen en verlept is. Ooit fris en jong en vol energie en nu oud, afgedaan en treurig om te zien. En Sigue Sigue Sputnik is zo mooi als voorbeeld. Als schrijnend voorbeeld. Het doet gewoon pijn om die band van toen te vergelijken met hoe ze nu zijn. Gênant. Je wilt haast wegkijken. Omdat het niet om aan te zien is.  Maar dat doen we vandaag juist wel. We gaan naar Sigue Sigue Sputnik kijken. We aanschouwen het verval, de teloorgang. En het begon allemaal zo mooi, ooit in het hoofd van Tony James. Tony had nog gebast in de band van Billy Idol, Generation X, eind jaren zeventig, en had dus al een keer aan de semi-roem kunnen ruiken. Hij had al voor volle zalen gestaan met een populaire zanger met een gebleekte haardos. Hij wilde ook dat applaus en de opwinding. En op de voorkant van The Melody Maker staan. En de week erna weer. Samen met zijn vriendin bedachten ze de groe – nee, bedachten ze het concept, de formule, de strategie, een zorgvuldig gecultiveerd imago, de kleding, hoe te verschijnen in de media en wanneer en met wat. Ze moesten spraakmakend zijn, ze moesten glamour zijn, ze moesten een hype worden. Ze moesten relletjes en controverse veroorzaken, waar ze ook kwamen. Dan kwam je in de krant. Hoe zagen ze eruit? Alle bandleden hadden torenhoge spectaculaire kapsels. In verschillende kleuren. Met soms daarop nog een hoed. Ze droegen extravagante kleren, liepen op hoge hakken. Waren opgemaakt, en gegrimeerd. En hier was een ceintuur, daar een metalen ketting, soms refererend aan de SM- cultuur. En dus droeg men ook laarzen en zwart en rood glimmend leer. Alles werd uit de kast getrokken. Panterprint handschoenen? Trek maar aan. Roze stola? Doe maar om. Wijde rodeobroek? Doe maar. Het zag er bij elkaar best spannend uit. Je ziet het ook niet elke dag, een gezicht dat voor de helft in een netje gespannen zit. De leden van Sigue Sigue Sputnik zagen eruit als een mengeling van Indianen, piraten, punks en Glamrockers. Erg geschikt voor de camera’s. Alles voor de show. De band was gewoon gemaakt voor het MTV-video tijdperk. En dat gebeurde dus ook, ze kregen een enorme exposure in korte tijd. Er werd over hen gekletst, er was buzz, en dat was ook de bedoeling. Iedereen wilde dat groepje muzikale wilden wel zien. En als er even geen nieuwtjes waren, dan maakten ze die zelf wel. Of maakten ze het nieuwtje dat er wel was, net even wat spectaculairder. Dus ja, de platenmaatschappij had hen getekend voor 4 miljoen pond, zeiden ze. In werkelijkheid was het wat minder: 350.000 pond. Maar hoe oud waren de leden van die band toen, 25 jaar ongeveer. (Alhoewel, Tony James heeft als geboortejaar 1953, dus hij was al 33 jaar oud toen hij met die palmboom op zijn hoofd en die verkleedkleren op het podium en in de media verscheen. Drieëndertig jaar, dan ben je eigenlijk voor dit soort fratsen best al een ouwe lul.) Toen stond die hele uitdossing die ze vol bravoure droegen hen ook wel. Vielen ze ermee samen. Waren ze een, of misschien wel de exponent van die muziekscene, van toen. De elpee die de band daarna uh, lanceerde, Flaunt It bevat zo’n beetje de meest over the top-rock ‘n’ roll die er ooit gemaakt is. Het was allemaal too much. Subtiel bestond niet voor Sigue Sigue Sputnik. Daarmee bereik je de media en massa niet. Het vlammetje van Sigue Sigue Spunik brandde niet lang fel. Op een gegeven moment is het nieuwtje eraf. Dan is er een nieuw snoepje in da house. Maar de band ging wel verder. In verschillende samenstellingen. En ze bleven optreden, als veertigers, als vijftigers, op festivals, in hun uitdossingen. Terwijl ze kaal werden. En een buik kweekten. De teloorgang tegemoet. En dan speel je daar, in 2017, ergens op een festival in de buurt van Leipzig, je ooit spectaculaire hit, je debuutsingle, Love Missile F1 -11. En je bent niet eens de originele Sigue Sigue Sputnik, want Tony James zit er niet bij. Je gitarist naast je kijkt permanent verschrikt en oogt dodelijk vermoeid. En jij staat op je hoge hakken. En je hebt, als die rare oom op een bruiloft, je oranje colbertjasje verkeerd dichtgeknoopt. https://www.youtube.com/watch?v=YVouaol_K0Y

Door: Foto: Ted (cc)

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Mededeling

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Closing Time | Helena

, door

Nieuw, net uit. Afkomstig van die nieuwe plaat met de tot nu toe leukste titel van het jaar: The Monster Who Hated Pennsylvania En wat is het een mooi liedje, Helena van Damien Jurado. Rustig stapvoets wordt de zang begeleid. Geen solo, geen spetterend eind, geen machogedoe, geen rock, maar alleen dit bezonken liedje. Zo, en nu ga ik ook maar even lekker op de trap liggen.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

Mededeling

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Closing Time | Come To Me

, door

Ja, ik vond Björk toen leuk. Misschien is schattig een beter woord. Vertederend. Alsof er een grote kleuter achter de microfoon stond. Lag ook aan haar motoriek en haar mimiek. Aandoenlijk. En misschien ook wel haar manier van zingen. Meisjesachtig.  Toch niet de beste motivaties om een artiest te waarderen, best een beetje bedenkelijk. Het leidde af van de muziek, die goed was. Zoals dit nummer bijvoorbeeld. Intrigerend, geen alledaagse instrumentatie, geen alledaagse pop.

Closing Time | Spanish Stroll

, door

Over vreemde eend in de bijt gesproken: Mink DeVille stond op de grote podia, Werchter, Rockpalast, Montreux en Pinkpop tussen de rockacts. Stond hij daar met zijn bandleden die gekleed gingen in bloesjes met ruches, en stond hij daar met zijn dunne dandy snorretje, het goud- en zilverwerk in zijn oren, graatmager in zijn giletje en zijn kuif. Zijn kuif! Een romanticus met een latin-ziel verzeild geraakt in de pop.

Closing Time |  It’s All So Incredibly Loud

, door

Plaat van The Glass Animals om onrustig van te worden. Zit je toch steeds te wachten op die dreun, die drums, dat moment dat die eronder gaat komen. Wanneer het intro overgaat in het dans gedeelte. Want zo doen ze dat bij die danceplaten: langzaam, beloftevol beginnen, en dan langzaam toewerken, beetje publiek plagen, naar de verlossende break. Maar dat komt dus niet. De beat versnelt niet. De dreun wordt niet harder en opzwepender. Het volume gaat niet omhoog. Wat je nu hoort, zo blijft het. Smooth. En dat is goed want zo is het af, niks meer aan doen.

Closing Time | Tabla solo

, door

Onze eerdere Closing Time, met een stukje dwarsfluit geïnspireerd op de tabla, moet natuurlijk worden opgevolgd door een echt stukje tabla percussie. Hier de grootmeester Ustad Zakir Hussain met een solo,  uitgevoerd tijdens een concert in 2019 op het Berklee College of Music.

In het verleden heeft Zakir Hussain onder andere samen gespeeld met George Harrison, Van Morrison en Earth, Wind and Fire.

Dat hij bekend is met de performance van popmuziek demonstreert hij in een wat kortere tabla solo, vorig jaar opgenomen om zijn solidariteit te betuigen met de mensen in India, die (meer dan wij hier) last hebben van het coronavirus en de maatregelen die daarbij nodig zijn. Hij lijkt hier wel een virtuoos solerende pop-  of jazzgitarist.

Closing Time | Nescio

, door

De Boekenweek 2021 wordt in verband met corona verplaatst naar de zomer. Van 6 tot en met 14 maart was er dus geen Boekenweek. En dus tot besluit van die boekenweek die er niet was, een paar citaten uit het kleine oeuvre van Nescio. Maar is er ooit iets beters geschreven dan dat? Uit dat oeuvre een paar citaten.

Jongens waren we – maar aardige jongens. Al zeg ik ’t zelf.

Closing Time | Help Somebody

, door

Koop je een cd, stop je ‘m thuis in je cd-speler, en dan zie je dat-ie maar net over de 30 minuten gaat. Tien songs, dertig minuten. Dat zal dan wel een beetje wave muziek zijn, beetje vlot poppy, klopt dat? Beetje jaren tachtig ook toevallig? Ja, dat klopt. Maar voel ik me dan ook lichtelijk bekocht? Want voor hetzelfde geld had ik nou een plaat van 69 minuten beluisterd, toch? Nee, gelukkig niet, want het is een plaat met frisse pop waar ik vrolijk van word. En het helpt natuurlijk dat ik een nostalgicus ben. En RVG (Romy Vager Group) heeft met Ferral, want zo heet die cd, een leuke plaat gemaakt. ‘Help Somebody’ is op die plaat precies het vijfde nummer. Dat nummer met die prachtige lichte gitaar. Maar vlak beslist die andere 9 nummers niet uit, ik had al zo’n moeite met kiezen.

Closing Time | Denk was Du willst

, door

Ah, een liedje met een rustig begin.
-Nee, het blijft een rustig liedje, helemaal.
Dus er komt niet over vier maten een beat onder?
-Nee.
En die gitaar barst ook niet uit in verscheurende solo? En er komt ook geen piano die met het liedje op de loop gaat?
-Ook niet. Het blijft zo met dat rustige ritme en die kalme zang. In de laatste minuut komt er wel een heel licht drummetje onder, haast kwastjes, maar dat is het.
Is het een band uit Duitsland?
–Zwitsers.
Beetje gipsy, zou ik zeggen, alsof het een tango wil worden. Ingehouden hartstocht hoor ik, en een beetje pijn.
-Leidenschaft, heet dat ook zo mooi in het Duits: hartstocht en lijden gevat in één woord.
Ja, ik hoor het. Sterkte meiden.

Closing Time | Bad Grades

, door

 

Zoiets blijft toch een vreemde gewaarwording, dat iets er anders uitziet dan je verwacht. Ik dacht dus een mannenstem te horen, dat timbre, een stem van kleur, gokte ik. En dat lome ritme doet me denken aan Ben Harper, en dan zijn er nog die twee rond elkaar draaiende gitaren. Wat voor bandje is dit? En dan blijkt  dat de muziek wordt gemaakt door Kids with Buns: Amber Piddington en Marie Van Uytvanck. En dat zijn twee jonge Vlaamse vrouwen met knotjes, helemaal wit.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Mededeling

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Vorige Volgende