De achteraf-rechtsstaat
Steeds vaker gebeurt het dat de Staat ‘preventief’ handelt. Mensen worden bijvoorbeeld opgepakt en spandoeken worden verwijderd. Zo werd gisteren bekend dat de marechaussee een ‘proef’ heeft gedaan met het doorzoeken van de inhoud van laptops op Schiphol. En waarom? Kinderporno! De reden is uiteraard briljant, want wie kan er nou bezwaar hebben tegen het beschermen van onze kinderen?
Om iemand’s laptop te moeten doorzoeken moet er echter wel een ‘redelijk vermoeden van schuld’ zijn. En dat is er volgens een woordvoerder van de marechaussee, want als je als alleenstaande man regelmatig naar landen reist die bekend staan om sekstoerisme ben je automatisch verdacht. Maar als dit al voldoende ‘verdachtmakend’ is, dan kan een overijverige ambtenaar (of minister) met een beetje creativiteit iedereen als mogelijke verdachte oormerken en zijn gegevens doorzoeken.
Justitie wilde de proef stilhouden, uit vrees voor de juridische complicaties. Erg slim, want in veel gevallen bepaalt de rechter later dat de acties van de Staat onrechtmatig waren. Gelukkig dat we in een rechtsstaat wonen, niet? Waar er een rechtelijke macht is die de grenzen van de Staat aangeeft waar het de vrijheid van de burgers betreft.
Het probleem hiermee is dat de Staat er niet van lijkt te leren, of er niet van wíl leren. Omdat men in vergelijkbare zaken steeds weer in de fout gaat, vermoed ik dat het hier om het laatste gaat. De Staat weet dat ze fout zit, maar doet het toch, want op korte termijn levert het het gewenste resultaat op. De spandoeken weg, de persoon tijdelijk opgesloten, de laptop toch maar even doorzocht.
Hugo Chávez, de president met dictatoriale neigingen van Venezuela, laat weer eens van zich horen. Voorzag hij al eerder arme Amerikanen van