Duurzame visserij

In onze rubriek Op weg naar duurzaamheid verkennen we oplossingen voor milieuvraagstukken naar aanleiding van de documentaireserie Earthrise van Al Jazeera. Deze week: duurzame paling, een Australische boer die zijn grond teruggeeft aan de natuur en een zeereservaat voor de kust van Schotland. Een paling begint zijn leven in de Noordamerikaanse Sargasso Zee en komt vervolgens op de Golfstroom terecht in Europese wateren, waar hij het grootste deel van zijn leven doorbrengt. Na een periode van soms wel twintig jaar zwemt hij terug naar de Sargasso Zee, een afstand van zo’n 6500 kilometer, om zich voort te planten. In de Britse wateren is in de afgelopen dertig jaar de palingpopulatie geslonken met 95 procent en in de rest van Europa is het niet veel beter. De oorzaken zijn zoals wel vaker: overbevissing, verlies van leefgebied en de obstakels die wij aanleggen in de rivieren. Steeds meer dringt het besef door dat natuurbeschermers en vissers zullen moeten samenwerken willen we de paling laten overleven. Onder de vlag van de Sustainable Eel Group neemt men met steun van onder meer de EU verschillende initiatieven, zoals het aanleggen van palingtrappen en kweekprogramma’s. Twee jaar geleden introduceerde de groep de Richtlijn voor Duurzame Paling.

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 10-02-2022

Duurzaam leven in het water

DOCUMENTAIRE - In deze aflevering van de Al Jazeera documentaireserie Earthrise aandacht voor duurzame paling, herstel van een Australisch moerasgebied en een zeereservaat voor de kust van Schotland.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Eigen vis eerst

Dit is een gastbijdrage van Gerrit Jan Groothedde. Op eetschrijven.nl vindt u meer ‘vrijblijvende gedachtenspinsels’ van deze culinair journalist.

visserijfotoOp Sargasso wordt afgeteld. Afgeteld tot een drietal mijlpalen. De eerste is de klimaattop in Kopenhagen. Die staat er het kortst op en verdwijnt ook het eerst weer: over 16 dagen zijn we op dit punt uitgeteld. De tweede teller loopt tot de gemeenteraadsverkiezingen. Daarop moeten we, als we niet in Zuidplas, Oldambt of een zevental Limburgse gemeenten wonen, nog dik drie maanden wachten. De laatste teller loopt tot het uitsterven van de blauwvintonijn.

Natuurlijk is voor dat laatste geen datum geagendeerd, maar de schatting van nieuwjaarsdag 2012 zou zelfs nog wel aan de optimistische kant kunnen zijn. Het is best mogelijk dat de favoriete sushi van de Japanners al vóór die tijd uit een ander visje zal moeten bestaan. Een duiveltje binnenin mij maant me nog even gauw een stukje te kopen, om nog één keer goed te proeven hoe ongelooflijk lekker. Toch maar niet doen. De herinnering moet maar volstaan. Ik heb me erbij neergelegd dat ik, gedwongen of vrijwillig, waarschijnlijk nooit meer blauwvintonijn zal proeven.

Over een andere vis gaat het op Sargasso eigenlijk nooit, en dat is in zekere zin eigenaardig want er bestaat een nauw verband met de naam van dit blog. Ik bedoel de paling, een vissoort die onze nationale zou kunnen zijn als we niet zo trots waren op de maatjesharing, die we vermoedelijk aan de Belgen danken. Of we het palingroken wél hebben uitgevonden, is niet met zekerheid te zeggen. Ik zou er niet op rekenen. Hoe dan ook is gerookte paling lekker, bijna net zo lekker als blauwvintonijn.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.