India liet afgelopen weekend haar eerste kernonderzeeër te water en voegde zich daarmee volgens haar premier, Manmohan Singh, tot een exclusieve club van de tot dusver vijf landen die over deze technologie beschikken. Het prototype, de Arihant (wat "verwoester der vijanden" betekent in het Sanskriet) werd volgens Singh met Russische steun gebouwd en "symboliseert de nauwe strategische partnerschap welke we met Rusland genieten," aldus de premier.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Ondanks het feit dat de Taliban in Afghanistan en Pakistan bijna dagelijks aanslagen pleegt staat de fundamentalistische beweging op instorten. Volgens een artikel op de Amerikaanse militaire site Strategy Page is het gebruik van bermbommen een zwaktebod en mijden de Taliban strijders direct contact met de geallieerde troepen. Ze hebben er de kracht niet meer voor. De Taliban en terreurbeweging Al Qaeda zouden tevens in financiële problemen zitten en de steun van de lokale bevolking verliezen. Daarentegen kunnen ze een forse versterking van de Amerikaanse troepenmacht in Afghanistan tegemoet zien en vecht het Pakistaanse leger harder dan ooit tegen de fundamentalisten (bron: WK).
Het zal de omstreden politicus Geert Wilders wellicht verbazen, maar als lid van de linkse elite vervult mij dit nieuws met vreugde en vechtlust voor een betere toekomst. Persoonlijk heb ik geen last van een Stockholmsyndroom, ik zie de Taliban als een gevaar voor de mens(elijk)heid en ze dient derhalve zo effectief mogelijk bestreden te worden, ook met militair geweld.
Echter hoe graag ik ook de fundamentalistische achterlijkheid de bergen ingejaagd zie worden en vervolgens aan een besneeuwde top voorgoed zie wegwaaien als een flard ochtendnevel, dwingt de geschiedenis mij toch tot voorzichtigheid. Het is immers nog nooit een buitenlandse grootmacht gelukt om het verzet in Afghanistan definitief te breken. Groot-Brittannië en de Sovjet-Unie ondernamen intensieve pogingen maar daarin slaagden ze nooit helemaal. Het zal pas echt slagen als de Afghanen en Pakistanen zelf zich afkeren van de Taliban. Maar daar is dus nu enig zicht op, ook in de Pakistaanse Swat-vallei is de Taliban haar goodwill bij de lokale bevolking kwijt. En met een verstandige Amerikaanse president die begrijpt dat de “War on Terror” niet in Irak maar in Afghanistan gevochten moet worden en die tegelijkertijd de Islam de hand reikt zal er wellicht meer succes geboekt worden? Uiteindelijk hangt het ook af van het gedrag van de soldaten op de grond: blijft de Amerikaanse krijgsmacht het rücksichtloze leger dat kinderen doodt met clusterbommen en zich verschanst in haar pantserwagens? Of gaan ze voortaan omzichtiger en socialer te werk? Er valt voor de Amerikanen wellicht wat te leren bij hun Europese coalitiegenoten?
President Obama heeft een fundamenteel andere diplomatieke aanpak geïntroduceerd, dan zijn voorganger Bush bij voorkeur toepaste: soft power in plaats van hard power. De wereld wordt door Obama genuanceerder, subtieler en met meer empathie benaderd; ook de ‘As van het Kwaad’ – Bush zijn ultieme self-fulfilling Prophecy – is in de herkansing. Obama tracht Amerika’s populariteit te herstellen en op deze wijze een aantal notoire internationale en nationale lastposten de wind uit de zeilen te nemen. Onderdeel van deze strategie is ook zijn bezoek deze week, aan een aantal landen in het Midden-Oosten. Verwacht wordt dat Obama morgen, tijdens een toespraak in Cairo, wederom een demonstratie zal geven van zijn bruggenbouwer capaciteiten.
Er is echter een toenemende scepsis en ongeduld te bespeuren over deze softe aanpak van Obama, zowel in de Verenigde Staten als daarbuiten. In de Verenigde Staten is Dick Cheney, vice-president onder Bush, hiervan de meest uitgesproken vertolker. Dat is geen verrassing: de meest foute en omstreden initiatieven van Bush (waaronder marteling) zijn in belangrijke mate aan de geest van deze man ontsproten.
De scepsis van internationale commentatoren is genuanceerder en vooral ingegeven door de vaststelling dat een aantal kwesties – die potentieel de (wereld)vrede bedreigen – nog steeds niet is opgelost. De belangrijkste kwesties zijn: de nucleaire ambities van Iran (Iran gaat enthousiast door met haar omstreden verrijkkingsprogramma, reden voor Israël een pre-emptieve te overwegen), Israël en de Palestijnen (een tweestatenoplossing is onbespreekbaar voor Israël), het wapengekletter van Noord-Korea (blijft zich gedragen als een kat in het nauw) en de voortdurende en nog steeds escalerende opstand van de Taliban in Afghanistan en Pakistan (waardoor onder andere het nucleair bewapende Pakistan verder dreigt te desintegreren).
Gideon Rachman stelt vandaag in zijn column in de Financial Times, dat het de komende maanden steeds duidelijker zal worden dat soft power beperkingen heeft.
Tja, Obama is ook al vijf maanden bezig. Hoe ongeduldig kan en mag je zijn als het over deze uitermate complexe en risicovolle kwesties gaat, die bovendien niet los van alkaar staan?
Obama volgt de juiste aanpak: alle ‘softe’ oplossingen moeten worden beproefd, het escalatiegevaar in het Midden-Oosten is namelijk veel te groot, om te snel en te makkelijk weer hard power te introduceren.
Een extra complicerende factor voor Obama is dat – aan die indruk kan ik mij niet onttrekken – ook selectief ‘misbruik’ wordt gemaakt van dit escalatiegevaar. Israël speculeert bijvoorbeeld met enige regelmaat publiekelijk over een pre-emptieve aanval op Iran’s nucleaire faciliteiten. Een actie met ongetwijfeld desastreuze gevolgen en dat niet alleen voor het vredesinitiatief van Obama. Deze Israëlische speculaties leveren Netanyahu een zekere onderhandelingspositie op ten opzichte van de VS, onder andere als het gaat over de weigering van Netanyahu om voor de oplossing van het Palestijnse vraagstuk een tweestatenoplossing te accepteren. Ver gezocht? Ik hoop het.
Om Iran te ‘verleiden’ wederom volwaardig te participeren in het internationale systeem, heeft het Amerikaanse State Department, haar ambassades recentelijk geïnformeerd dat ook vertegenwoordigers van de regering van Iran mogen worden uitgenodigd voor de viering van Independence Day op 4 juli. Een dag waarop traditioneel de hot dog in grote aantallen wordt verorberd. Geen middel mag onbeproefd blijven.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Dat Pakistan tegenwoordig wellicht de grootste bedreiging voor de stabiliteit van het Midden-Oosten vormt, wisten we al. Maar het wordt nog erger: het land staat op de rand van de afgrond.
Eerder waarschuwde Henry Kissinger al dat Pakistan gemakkelijk slachtoffer zou kunnen worden van jihadextremisme. Zou de coalitiemissie in Afghanistan falen, schreef hij, dan was Pakistan zeker aan de beurt. “Pakistans leiders moeten zich realiseren dat aanhoudende tolerantie,” van de terroristen die vanuit Pakistan in Afghanistan aanslagen plegen, “hun land nog dieper in een internationale maalstroom zal trekken,” aldus de Amerikaanse oud-minister van buitenlandse zaken. Die terroristen die in Pakistan hun heil zoeken versterken hun aanwezigheid. Over aanzienlijke delen van het land, bijna twee-derde volgens een expert, heeft het centrale gezag in Islamabad vrijwel geen enkele controle meer.
Pakistan is niet als Afghanistan een achterlijk en geïsoleerd land van weinig internationale betekenis. In tegendeel: het heeft een bevolking van 165 miljoen, is economisch zeer met de regio verweven, en militair krachtig, met een aanzienlijk leger en 100 kernwapens. Valt dit land uit elkaar dan zouden de gevolgen rampzalig zijn. Het geeft de extremisten een machtsbasis die nog zekerder is dan Afghanistan ooit was; het biedt legitimiteit aan terroristen in de gehele regio die beweren te streven naar een pure sharia-staat; en het ondermijnt de militaire inspanningen van de coalitie in Afghanistan die nu mede via Pakistan wordt bevoorraad.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
“We are largely relying on assurances, the same assurances we have been hearing for years. The worse things get, the more strongly they hew to the line, ‘Don?t worry, we?ve got it under control.'”
Naar mate de Taliban verder oprukken in Pakistan, worden de Amerikanen nerveuzer over het nucleaire materiaal, dat over het hele land verspreid is.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.